BURUtaPENAK: Enpatiaz ari du! Burrustan ari… (XIV)

Atalak: (C)politika, Hedabideak

COVID-19-aren kariaz bixi dugun koarentenak kazetaritza hizpide hartzeko abagunea eman dit. Informazioaren aro hau ez da berria, baina konfinamendu garaion zenbait “koska” ageriago azaleratu dira.

Interneten eta sare sozialaren bitartez egiten den kazetaritza –nik kazetaritza kleenex deitua– beste aldi baterako utziko dut. Gaur bestelako aburuak ditut hizpide, gezi gazi-gozoak. Kazetarion lana horrelakoa baita hein batean: gazi-gozoa.

ARGIAko Iritzi Saila kudeatzen dut eta honatx, nire esperientziaren harian, aburu zenbait:

Iritziak: ARGIAko aldizkarian –paperan– doazen iritziak, guk kazetariok eskatuta dira eta, kasuak kasu, salbuespenak salbuespen, aldizkariaren eta orobat erredakzioaren jarrera soziopolitikoaren ildoan doaz.

WEB gunera argitaratzeko jasotzen ditugunak, horiek zailagoak dira kudeatzen. Horiek eskatu gabe heldu dira, egileen borondate eta asmo soilez. Kontua hauxe: non dago horien argitalpen muga? Ideologiari zein kalitateari dagokionean, dena al da balekoa? Dena al da onargarria?

Hona adibide batzuk: Iruña-Veleia aferaren karietara, jarrera batekoen eta bestekoen iritziak heldu dira. Era berean, ATA delakoenak. Orreaga eta Nabarralde ildoen ingurukoenak. Halaber, ezker abertzaleko politikari ohi zapuztuaren iritzia edota “zirko” politikora iritsi berri diren gazteena. Horiez gain, sindikatu guztien arteko nahia –“argitaratzeko lehia”– orekatu eta konformatu beharra dago. Arego bada ere, feminismoaren ildokoak… Azken horiek zinez arantzadunak!

Edukiez beste, artikuluen formatua ere aintzat hartzekoa da. Luzera: 4.000 karaktereko testuak nekez eusten dio irakurlearen arretari Web gunean, haatik, 10.000-15.000 karakterekoak jasotzen ditugu. Egiari zor, zinez interesgarriak izan behar dute testu luze horiek. Noski, denek dute eskubidea nahi bezain luze idazteko. Antza, ARGIA plaza libre da batzuentzat. ARGIAk barra libre behar du izan nonbait. Librea eta zerbitzu nasaia eman ere.

Inoiz entzun izan dut: “Mikel, iritzi horiek ARGIA desakreditatzen dute”. Hots, ospe ona zikintzen dute. Ados! Edo…

Edo ez! Izan ere, jar biezaio berorrek iritzien “zelaia”-ri marra gorria. Esatea erraza da, to! Zentsuratzailea norbera izatea, besterik da! No!? Marra gorria jarriz gero, kredituak hobeak al dira? Bai ote?

Areago ere bada: nik zabaldu ohi ditut artikuluak Twitter eta Facebooketik. Eta hara, zenbaitek artikuluak “nireak” balira bezala hartzen dute.

Hots, Asurmendi feminista izan daiteke edo antifeminista. Iruña-Veleia aferaren auziaren alde batekoen edo bestekoen laguntzaile. Ezker abertzaleko ildo ofizialaren aliatua edo haren arerio amorratua. Eta abar! Abar arantzaduna!

Alegia, ezin neutrala izan. Alabaina, ARGIAko lema “ez gara neutralak!” da. Asurmendi ordea, neutrala da! Bera da salbuespena. ARGIAko bere ibilaldian halakoxea izan baita, nonbait. Edo…

Edo… Alegia: taldearen “ez gara neutralak” lema neure egiten dut, prefosta. Baina, taldearen barnean, edozein talderen baitan “neutrala naiz”.

Hona, kasurako, neutralaren “nire” definizioa: “Ikuspuntu bakarra ‘onartu’ beharrean, ikuspegi nabarmen guztiak ‘onartzen’ saiatzen dena, ikuspegi horiek epaitu gabe”. Eta, bistan da, ikuspegi horiek ez dira nireak.

Elkarrizketak: nire kazetari lanetan generoren bat nabarmendu bada –ez sobera ere, harrotu gabe–, elkarrizketak izan dira.

Hona aburu bat: “iritzien aferan” aipatu ditudan “lagunak” eta orain hizpide “ditudanak” ez dira jite berekoak. Ez, horixe! Bigarren hauek zailduak dira informazioaren munduan, iaioak edo iaio ustezkoak:

Hauen premisa hauxe da:

1. Elkarrizketa ona da, berak (ustezko irakurle iaio horrek) irakurri nahi duena elkarrizketatuak esaten badu. Nola deitzen zaio horri? Proselitismoa? Hor nonbait!

Are gehiago, elkarrizketa nik eginda bada, esperientziaz diot, hauxe ere:

2. “Nire ardura edo errua” al da elkarrizketatua feminista bada edo ez bada? Orreagakoa, ATA edo Iruña-Veleia-ko azken “mohikanoa”?

Bada, horixe da nire inguruan sentitu dudana, horixe hauteman dudan “maila”. Eta ez naiz maila akademiko eskasaz ari. Gehienak masterrak eginak dira edota borroka sozial politiko eta ekonomikoetan zailduta daude.

Alajainkoa! Zaharrek –urteak dira munduan daudela, ez besterik– ez dute beren ortodoxia apur bat findu izan orainokoan. Genetan daramate. Gazteak, berriz, ortodoxiaren dosiak jota, mundua haiekin hasi den trantzean bizi dira.

Zeruko komunistak! …. –istak! … istak!

L’enfer c’est les autres!

Hainbeste ikasi, hainbeste master, doktore tesi eta curriculum osatu… eta tamalgarria da gero, oraindik ere, hitza, dialektika, diskurtsoa besterik ez denez jabetu ez izana. Hitzak hutsak eta hutsalak direla eta haizeak daramatzala.

Sarri entzuten diot “jende maisu” horren akolitoari: “Hori krak bat da”. Berdin dio, krak hori despota bada, bere bikotea jipoitzen badu edota ondokoa zapaltzen. Bost axola hurkoarekiko errespetua zer den ikasi ez badu ere. Krak bat da eta puntu pilota (izar delakoaz ari naiz!).

Gure bandakoa bada, lapur bandakoa: Champion!

Ez al gara denok lapur banda batekoak edo bestekoak!?

Jardun hau bukatzeko, “milioiko” edo “bost ogerleko” erranairua jalgi zait burura:

“Enpatia da pertsonon arteko handiena!”.

Irakurri ozen irakurle! Ederra da esaldia!

Putada hauxe da: ez dela originala. Macrón, Sánchez, Urkullu eta enparauek
–haien subditoak eta akolitoak barne– esaldi horixe erabiltzen dute egunero etengabe eta barra-barra.

ETB, DV edota Sud-Ouest-ek… euren diskurtso zuria eraikitzeko darabilten makulua edo eslogana da. Hori malura!

Enpatia ari du! Enpo ari… Burrustan ari… (hor kanpoan!).

P. S. Lagun baten deiaren aiduru nago.

(Ring, ring, ring…)

– “Mikel, koarentenaren ajeak al dituk horiek?”.