Gehiegikeri erakargarriak

Atalak: musika kritika

Fitxa: Musika Hamabostaldia. Khatia Buniatishvili, pianoa. Egitaraua: Schubert, Schubert/Liszt, Liszt eta Stravinsky-ren obrak. Lekua: Donostiako Victoria Eugenia Antzokia. Data: abuztuaren 5a.

Khatia Buniatishvili pianista georgiarra ez da musikari arrunt bat. Berezia da, oso, aspektu guztietan. Emakume deigarria da dudarik gabe, oso ederra, eta horretaz jabetzen dena (behar den bezala, ez dut ikusten horretan alde negatiborik, baizik eta kontrakoa); bestalde piano jole konpletoa da, ezin dugu ikusi alderdi eskas bat bere jotzeko eran. Gauzak horrela, andre honek arrakasta du bere ADN-an. Gehiago edo gutxiago gustatuko zaizkigu bere interpretazioak, baina musikari aparta da.

Joan den astelehenean Buniatisvilik hedatu zuen bere maisutasuna Victoria Eugenia Antzokian, eskote zabal-zabala zuen soineko ultra-femenino batean sartuta, izugarrizko takoiekin, eta berak taula-gainean duen etorriarekin. Mundiala.

Hori bai, interpretazio batzuekin ados egon gaitezke, beste batzuekin, aldiz, ez. Baina aukerak dira, besterik ez. Nortasun ikaragarria du pianista honek, eta batzuetan aukera ausarta edo exotikoak egiten ditu, agian publikoa despistatzeko, edo arreta mantentzeko.

Schubert-en ‘Impromptuak op. 90 D.899’ izeneko lau piezetan, adibidez, muturrera eraman zuen konpositore austriarraren musika. Lehenengo eta hirugarren piezetan gehiegizko pianissimi-ak egin zituen, edo denbora geldoak geldoegiak gelditu ziren. Bigarren impromptu-an eta laugarrenean, ordea, interpretazio sutsuak burutu zituen. Baina, hori bai, soinu perfektua lortu zuen nota bakoitzean.

Jarraian, Liszt-ek moldatutako Schubert-en lan batzuk eskaini zituen, eta hauetan momentu magikoak bizi genituen. ‘Ständchen D. 957’ obran, adibidez, soinu bolumen delikatu eta finak iritsi zitzaizkigun, sentsibilitatearen erakustaldia eginez.

Errezitaldiaren bigarren zatian, Buniatishvili basatia disfrutatu genuen. Haluzinagarria da nola apurtzen dituen zailtasun guztiak. Bere teknika oktabetan, nota errepikatuetan, digitazio azkarretan eta abar, ez da mundu honetakoa. Liszt-en ‘Mazeppa’ literalki txikituta (zentzu onean) gelditu zen. Eta ‘6. Rapsodia hungariarra’ bide berdinetik joan zen.

Saioa Stravinsky-ren ‘Petruxka-ren hiru mugimenduak’ izeneko obrarekin amaitu zen. Nire ustez, arratsaldeko interpretazio onena hauxe izan zen. Teknika perfektua, fraseaketa dotorea eta adierazkortasun aparta nahastu egin ziren une horretan bertsio gozagarria egiteko.

Eta, gainera, neska atsegina da, irripartsua. Bis bat oparitu zigun, Debussy-ren ‘Clair de lune’ hain zuzen ere. Pasteltxo bat.