Haurrarekin kateaturik

Atalak: Amatasuna, Edoskitze naturala, Emozioak

Atzo egun berezia bizi izan genuen askok. Eskuz esku irribarreak, itxaropena eta ilusioa igaro ziren 123km-tan barna. Baina askok, eskuz eskutxora egin genuen bidea. Haur asko ikusi nituen katean, oraina eta etorkizunaren pisua beraien eskuetan. Eta katea burutzea gurasoen, izeba-osaben, aiton-amonen eta gertuko guztien esku.

Ez da erraza katean, ordu erdiz (eta aurrez toki berean bi ordu gehiagoz) egotea. Bi urte betetzera doan haurrarekin egin genuen gure metroa. Tarteka hori bai. Eguzkia gain-gainean genuelarik ez zen erraza geldirik egotea. 58km-an geunden. Zorte izugarria. Bonberenea txaranga, dultzainak, trikitixak, Takolo, Pirritx, Porrotx eta Mari Motots… eta El Salvadorreko bi pertsona, gitarraren laguntzaz goiza arintzen.

Bularra hartzen duen semea dut, eta katearen erdian geundela bularra eskatu zuen. Bularra eta gainera itzaletan eseritzera. Gure metroa utzi eta parean genuen itzalean eseri nintzen berarekin. Motoa, bizikleta edo helikopteroa sumatzen genuenean korrika katera itzultzen ginen, antza, haurra momentuaren garrantziaz eta magiaz ohartuta zegoen, eta irudi guztietan egon nahi zuen.

Halako batean motoa zetorrela ikusi genuen eta saltoan katera korrika joan zen haurra eta ni atzetik, bularra airean neramala ohartu gabe. Ingurukoak barrez ikustean ohartu, estali eta kateari gogoz eutsi. Ezin jakin motoak titia ere harrapatu duen… behintzat barrez agertu ginen gure zatiko guztiak.

Ez hori bakarrik, egun biribila. Familiakoekin joan ginen. Eta Takolo eta Porrotxekin lehengusuak orain 18 urte atera zuen argazkia errepikatu zuen… Kateak ere, horretarako balio izan zuen, Takolo berriro ikusi eta urte batzuk atzera egiteko.

Haurrekin ibiltzeak, hori baitu… askotan, haur bihur gaitezkela.