Sortu legeztatzea edo zerua buru gainera erortzea

Atalak: Politika

Egon daiteke ulertu ezina, desadostasuna, harridura, amorrua… nahi dena, baina ezustekorik ez: Espainiako Auzitegi Goreneko 61 aretoko magistratuek ez dute Sortu legezko alderdi gisa onartu eta hori espero zen.

Ez zen kanpaina handirik behar horretarako, baina egon da: Bizkaian lau atxilotu –torturak tartean–, Frantzia eta Bruselako mugan beste batzuk, Patxi Lopezen aurkako ustezko atentatu ahalegina, orain Sorturen erreakzioa eskatu gero dagoenean itxura besterik ez dela argudiatzeko… Hartu den erabaki politikoa hartzeko ez zen hori guztia behar, baina hori guztia ere egon da.

Kontua orain ez da Estatutuena, edo biolentzia (ETArena ere) arbuiatzearena, edo betirako biolentziarekin amaitzeko  aukeraren eskaintzarena, edo ENAMen benetako aldaketa  erakustearena… Orain zuzenbide estatuaren baldintza da hori guztia sinesgarri izatea, gero izan liteke ETAren mende erdiko jarduna gaitzestea eta geroago ETAren biktima guztiei banan bana barkamena eskatzea. Eta euskal gizarteko iritzi publikoak neke eta harriduraz ikusi du zerrenda gura adina baldintzez luza litekeela.

Alderdi Politikoen Legearen edukiak ezagutu zirenean argi ikusi zen Estatuak nahi izan ezik ez zegoela hura saihestetik: egiturak, pertsonak, ordezkatze saioak, finantzazioa… Zerrenda luze eta gaindigaitzaz osatua dago langa, eta atzo Javier Praderak El Pais-en gororarazten zuen moduan, honako harresi juridikoz gotortua: (legez kanpoko alderdiaren) “Jarraipena edo ondorengotza adierazten duen edozelako beste zirkustantzia adierazgarri, esaterako biolentzia edo terrorismoari sostengua erakustea”.

Ezker abertzaleak argi eta garbi adierazi du legezko alderdi bat izateko borondatea: “por imperativo legal” eta kito. Une batean itsutzeraino akaso. Hori Estatuak ez onartzea logikoa izan daiteke eta berak ere “ba nik ere por cujons” erantzutea. Ezker abertzaleak, azken finean, hauteskundeetan egoteko grina izan du eta horretarako beharrezkoak diren formulak bilatu ditu, beste behin ere horretarako duen trebetasuna erakutsiz.

Baina azalekoan geratzea da hori, Altsasuko Adierazpenetik gaurdaino inoiz baino argiago ikusi baita ezker abertzaleak behingoz eman duela bere baitatik eta euskal gizartetik eskatzen zitzaion aldaketa estrategikoa. Hori da larriena, horrek hainbestetan desio izandako bakeari ateak zabaltzen dizkiolako eta ezker abertzalean egon daitekeen minoria bat hauspotzen duelako. Hori da euskal gizarteko eragileek salatu eta onartu beharko ez luketena. Nola? Lehenik bilduz eta hitz eginez, erantzun azkarrari baino erantzun bateratuari garrantzia emanez.

Eta orain zer? Bada Estatua hasi dela Sortu eta bere laguntzaileen hauteskunde kanpaina egiten, eta hauteskunde zerrendak legez kanpo jarriz gero, dinamika hori areagotu besterik ez duela egingo. Pazientziarekin, testuinguru berri honetan, ezker abertzaleak asko du bere alde. Baina unean uneko ordainketak ere hor dira. Hauteskundeetan, adibidez, egon egongo da eta berak duen indar hori erakutsi ahal izango du, baina  garesti ordainduz: dauzkan talderik onenak baino ahal dituenak eramango ditu  zerrendetara. Eta pertsonak giltzarri dira ondorengo kudeaketarako.

Hori guztia, jakina, Espainiako Auzitegi Konstituzionalak apirilaren 18a baino lehen Sortu legezko egingo ez balu. Edo, beste batek zioen legez, zerua gure buru gainera erortzen ez bada. Baina lasai, bata zein bestea ez baitira bihar gertatuko.