Hasiera »
Estitxu Eizagirreren bloga - Gaitzerdi
Estitxu Eizagirre
Hernanin hazi eta Larraulen bizi den sozidadeko bertsolaria. Feminismoarekin, heziketarekin, lurrarekin, jendeekin sentibera, bizhitsari adibide positiboak eta zalantza-dantzak lapurtzen saiatzen naiz.
Azken bidalketak
Iruzkin berriak
- Ikasares(e)k Covid semaforoa EAEn: lehen hori zena, orain gorri bidalketan
- Aitor(e)k Gaixotzen gaituenari ez diezaiogun ipurdia salbatu bidalketan
- Ainhoa(e)k Bada paperaren alde egin duen eskolarik bidalketan
- MIKEL VARGAS OLASOLO(e)k Estitxu Eizagirreren bloga bidalketan
- orre(e)k Cristina Uriarte, bukatu da: gurasorik gabe erabaki bat gehiago ez bidalketan
Artxiboak
- 2024(e)ko apirila
- 2024(e)ko otsaila
- 2023(e)ko azaroa
- 2023(e)ko abuztua
- 2023(e)ko maiatza
- 2022(e)ko abendua
- 2022(e)ko iraila
- 2022(e)ko uztaila
- 2022(e)ko martxoa
- 2021(e)ko abendua
- 2021(e)ko azaroa
- 2021(e)ko ekaina
- 2021(e)ko maiatza
- 2021(e)ko apirila
- 2021(e)ko otsaila
- 2020(e)ko iraila
- 2020(e)ko ekaina
- 2020(e)ko maiatza
- 2020(e)ko martxoa
- 2020(e)ko urtarrila
- 2019(e)ko abendua
- 2019(e)ko maiatza
- 2019(e)ko apirila
- 2019(e)ko martxoa
- 2019(e)ko otsaila
- 2018(e)ko azaroa
- 2018(e)ko urria
- 2018(e)ko iraila
- 2018(e)ko abuztua
- 2018(e)ko ekaina
- 2018(e)ko maiatza
- 2018(e)ko apirila
- 2018(e)ko martxoa
- 2017(e)ko abendua
- 2017(e)ko azaroa
- 2017(e)ko urria
- 2017(e)ko iraila
- 2017(e)ko abuztua
- 2017(e)ko uztaila
- 2017(e)ko ekaina
- 2017(e)ko maiatza
- 2017(e)ko apirila
- 2017(e)ko martxoa
- 2017(e)ko otsaila
- 2017(e)ko urtarrila
- 2016(e)ko azaroa
- 2016(e)ko urria
- 2016(e)ko iraila
- 2016(e)ko uztaila
- 2016(e)ko ekaina
- 2016(e)ko maiatza
- 2016(e)ko apirila
- 2016(e)ko martxoa
- 2016(e)ko otsaila
- 2015(e)ko abendua
- 2015(e)ko azaroa
- 2015(e)ko urria
- 2015(e)ko iraila
- 2015(e)ko abuztua
- 2015(e)ko uztaila
- 2015(e)ko ekaina
- 2015(e)ko maiatza
- 2015(e)ko apirila
- 2015(e)ko martxoa
- 2015(e)ko otsaila
- 2014(e)ko abendua
- 2014(e)ko azaroa
- 2014(e)ko urria
- 2014(e)ko iraila
- 2014(e)ko abuztua
- 2014(e)ko uztaila
- 2014(e)ko ekaina
- 2014(e)ko maiatza
- 2014(e)ko apirila
- 2014(e)ko martxoa
- 2014(e)ko otsaila
- 2014(e)ko urtarrila
- 2013(e)ko abendua
- 2013(e)ko azaroa
- 2013(e)ko urria
- 2013(e)ko iraila
- 2013(e)ko abuztua
- 2013(e)ko uztaila
- 2013(e)ko ekaina
- 2013(e)ko maiatza
- 2013(e)ko apirila
- 2013(e)ko martxoa
- 2013(e)ko otsaila
- 2013(e)ko urtarrila
- 2012(e)ko abendua
- 2012(e)ko azaroa
Olentzero komunitarioa
2015-12-08 // Umekeriak // Iruzkinik ez
– Bizilagunak esan dit Olentzero aita eta ama direla, baina zehazki zein aita eta ama dira etxez etxe aritzen direnak?
Olentzeroren misio komunitarioari erantzuteko ez ote zatekeen egokiagoa antolamendu komunitarioa?
Lurra biribila da
2015-12-06 // Umekeriak // Iruzkinik ez
Auskalonongo herrian ikaskide batek besteari argazkiak atera eta Interneten jarri omen zituela baimenik gabe. Telebistako tertuliazaleen enfasiarekin kontatu du zortzi urteko zentzudunak auskalonondik belarrietara iritsi zaiona.
– Zuri ongi irudituko litzaizuke hori? -ekin dio fiskalak bazkalorduko epaiketan.
– Ez, ez… noski… -helduak zopa ahoratu bitartean.
– Aber…! mundua borobila da! Zu honi bidali eta horrek hari eta hark besteari… azkenean argazkikoari bueltan iritsiko zaio! -hatz erakuslearekin zirkulua (mundua) itxiaz.
Laua izan balitz ez zen, noski, horrelakorik gertatuko…
Muturreko enpatia
2015-12-04 // Umekeriak // Iruzkinik ez
Leihotik bi urteko lauhankakoari begira-begira dago lau urteko hankabikoa. Zabaldu du terrazako atea eta zakurrari besarkada eta musua eman dio muturrean.
– Zuk uste duzu Luna triste dagoela? -umeak, ostera etxera sartutakoan.
– …. Ez… zergatik ba? -helduak.
– Ba… gu denok pertsonak garelako eta bera txakurra
Hankaz gora eta aho hautsiarekin geratu da heldua, kasketetatik tarteka baino ateratzen ez den haurra abereen larruan jartzen ikusita.
Onaren zaldiak badaki mantxo joaten ere
2015-11-29 // Umekeriak // 2 iruzkin
Txapelketa imajinarioei ekiten dio lau urteko ahalguztidunak:
– Nor da indartsuagoa, Pipi Kaltzaluze edo ni? Akiles edo aitatxo?
Eman eta ekin lehia imajinarioei.
– Nork irabaziko luke, aitatxok bere zaldi beltzarekin, edo nik nire zaldi mundukoazkarrenarekin? -esan beharrik ez dago, zaldiak ere balizkoak dituela, baserri imajinarioan bizi dituenak.
– Aaaa… munduko azkarrena bada, zuuuk!
Bi zentimetro hazi da komunean eserita dagoen kakanarrua.
– Baina… nik zure zaldi mundukoazkarrena hartzen badut gauez, eta hurrengo goizean zure aitari lasterketa jokatu, nork irabaziko du? nork?-tranparekin bizkor sentitu da heldua.
– Nire aitatxok! Nire zaldiak zu mantxo eramango zaitu eta! ez zaitu ezagutzen!
Zerua hil dute
2015-11-28 // Umekeriak // Iruzkinik ez
Zenbaki bakarrak eragiten dizkio lau urteko umeari kabalak: Infinito.
– Zer da handiagoa, zerua edo infinito?
– Zerua infinito da, ez da bukatzen- helduak beti zapuztaile.
– Baina esan bat! zerua edo infinito!
– Zerua!- erantzun dio gaur, atzo “infinito!” erantzun zion hankabikoak. Txapelketa imajinarioetan garrantzitsuena saltsa jartzea baita.
– Gu jaio ginenerako zerua hor zegoen jarrita?
– Bai, bai, zerua “beti” egon da hor. Beno… edo bestela nondik aterako zen ba? Arrautzatik? Alutik?
– Hori ezin dugu jakin. Igual jaio egin zen, igual beti egon da hor, igual norbaitek zerua hil egin du! hori ezin dugu jakin…!
Pozik topo egingo nuke Durangoko Azokan “Zerua hil dute” ipuinarekin.
Gorputzak gaizki aukeratu zuen
2015-11-27 // Umekeriak // Iruzkinik ez
Bizitzaren lege nagusia desobeditzeari ekin zion lau urteko egozkortxoak, oraingoan gorputza epaitegietara eraman nahi luke, eta natura epailearen aurrean, hauxe salatu:
– Gorputzak gaizki aukeratu zuen…
– … -oraindik defentsarena edo fiskalarena egitea, zer egitea egokituko zaion igarri ezin duen helduak.
– Jaio, hazi, xaharra egin eta hiltzea aukeratu zuen. Eta klaro, orain denok hazi eta xahartutakoan hil egingo gara…
– …
– Jaio, hazi eta xahartzea aukeratu behar zuen, eta kito.
Jaiotzea aukeratu ez dugunontzat gustu oso txarreko broma da heriotzera goazela deskubritzea.
Heriotzari desobedientzia?
2015-11-26 // Umekeriak // Iruzkinik ez
Lau urteko egozkortxoak bizitzaren lege nagusia desobeditzeari ekin dio:
– Gizon hori zaharra da… hil egingo da!
– Bai, tira, noizbait bai… denok bezala… – saiatzen da heldua, umea agureak entzungo ez dituen lekura daraman bitartean.
– … A… ba ni ez, e!
– Zu ez?
– Igual ez, igual ez naiz inoiz hilko, igual denak hilko dira eta zu eta ni izango gara inoiz hilko ez diren bakarrak. Hori ez dakigu! Ezin da jakin!
Ez dakigu, ez. Eta heldu gehienok ere ume honen modura bizi ote garen: gertatzen den arte, inoiz etorriko ez delakoan.
Eskubide zibil eta politikoen alde: Nola lortuko dugu “terroristaaaa!” sirenak pito hotsa izatea?
2015-11-12 // Herri mugimenduak // Iruzkinik ez
“Epaiketa politikorik ez!” hitzaldian Pako Letamendia, Dabid Soto, Estitxu Eizagirre eta Patxi Urrutia.
Azaroaren 6an, Libre ekimenak epaiketa politikoen inguruan antolatutako hitzaldian parte hartu nuen, ARGIAko ordezkari gisa. Helburu bakarra genuen: eskandaluzko injustizia baten ondorioz kartzelara joateko arriskuan dauden herritarren ondoan egotea, eta beharrezko den leku guztietan publikoki eskubide zibil eta politikoen aldeko defentsa egitea. Besterik ez. Hau da bertan adierazi nahi izan nuena:
Disidentzia birrintzen duen makinaria
Beti izango zen honela, baina orain oso nabarmen ageri da: Estatua makinaria handi eta engrasatu bat da, txikitu-zanpatu-mazpildu dezakeena mehatxuzkoa zaion, disidente iruditzen zaion, sorgin aurpegia ikusten dion edozein herritarren mugimendu. Gaur Askapena eta 04/08 sumarioko kasuak ditugu aztergai, baina herenegun Andaluziako SAT sindikatuko bozermaileetako bat zen: Eta SATeko 600 kide daude dagoeneko prozesatuak! Duela juxtu astebete Galiziako talde independentistako kideak atxilotu zituzten; uztailean Mozal Legea indarrean jarri eta 56 lagunen aurkako Armiarma operazioak egin zuen Guardia Zibilak sare sozialetan “terrorismoa goratzea” leporatuta…
Komunikabideak, putre eta legitimatzaile
Estatuaren makinaria handi horren parte dira status quo-aren komunikabideak. Hainbat modutan betetzen dute euren lana:
– Putreen iragarle papera betetzen dute: kaleko ekintza batean edo disidenteren baten etxe aurrean zenbait komunikabide inguratzen ikustean, badakigu atzetik polizia datorrela, sarri atxiloketak egitera. Euren entramadoan hainbesteko jarioan doazen filtrazioek erakusten dute zaila dela bereizten non hasten den Barne Saila eta non bukatzen hedabideetako egitura.
– Legitimatzaile funtzioa ere betetzen dute: batzuetan atxiloketen aurretik eragileak kalifikatuz (oso esanguratsua, besteak beste ABCk, Askapena “ETAren ONG” definitu zuela). Baina hedabideek baita ere legitimatzen dute estatuaren makinaria etengabe, gertaerei eta egoerei buruzko diskurtso ofiziala (eta ia ofiziala baino ez) emanaz. Status quoaren komunikabideek ematen dutena, hori da normalidadea.
Komeni da geure ohiturak aztertzea herritarrok, komunikabideak irakurtzen eta ikusentzuten ditugunok: elikadura burujabetzaren alde egitea onuragarri da komunikabideekin ere. Hedabideen gaian ere, zer jaten dugun kriterio handiz hautatu behar dugu. Zein da gure bazka? Ados, irakurtzeak laguntzen du besteen diskurtsoa ezagutzen, gutaz herritarrek izan dezaketen perzepzioa izaten… ados, baina kontziente gara status quoa irakurrita handitu egiten dugula beren indarra? Kasu zipitzik egingo ez bagenie zenbakitan berehala murriztuko litzatekeela euren eragin esparrua? Kontra egiteko bada ere, nondik pentsatzen dugu; zein da gure oinarria; status quoaren diskurtsoa? Eta irakurri edo ikusentzun tira, baina pagatu? Jaten eman behar diegu buru gainean bueltaka ibiltzen diren putreei? Erein dezagun kazetaritza independentea: Barne Saileko iturriak kontrastatzen dituena; auzipetuak direnei hitza ematen diena euren kontakizuna lehen eskutik egin dezaten; status quoari etengabe galderak planteatuko dizkiona, beste errealitate batzuek azaltzen dituztenak… elikatu gaitezen komunikabide independenteekin; gero eta gehiago gara, bai Euskal Herrian, bai zapaltzen gaituzten estatuek agintzen duten lurretan, bai munduaren gainerako txokoetan. Gutako bakoitzak jarraitzen eta ordaintzen dituen bakoitzean, hazi egiten da medio independenteen indarra eta eragin esparrua. Hemen ere osasuna irabazten dugu (fisiko eta mentala, ultzera eta umore txarrak saihestuz), eta berezko diskurtsoak eta ikuspegiak eraikitzen hasten gara, ez boterearen hitz, errealitatearen ikuspegi eta logikari erantzunez. Burujabetza hortik ere asko eraikitzen da.
Estatuek Euskal Herriari xurgatzen dioten zerga mozorrotua
Kapitalismoa trebea da makinariak diruz olioztatzen, eta ikusi daiteke disidentzia gasolina bihurtu duela estatuaren makinaria handi horrentzat. Ikerketa kazetaritzarako auzolan bat antolatu beharko genuke, edo ekonomia doktore tesi bat (edo… gutxienekoa da forma):
– Estatu “demokratiko” hauen sorreratik gaur arte, zenbat euskal herritarrek zenbat kartzela egun bete dituzte, jarduera disidenteagatik, arrazoi ideologikoek motibatutako jarduerengatik, alegia, motibo politikoengatik? Euskal Herrian falta diren pertsonak dira, bizitzak, baita “lan indarra” ere, zentzu zabalean hartuta: herri hau hobea izan dadin lanean behar ditugunak, euren parte-hartzearekin proiektuak aberasten dituztenak… Eta kuantifikatu beharreko pertsona eta egun horietatik guztietatik zenbat dira ondoren estatuak bere legeekin “errugabe” deklaratuak?
– Eta estatu “demokratiko” deitu horiek zenbat diru jaso dute euskal herritar disidenteengandik fidantzetan? eta konfiskatutako egoitzetan eta ondasunetan? Euskal Herriaren Barne Produktu Gordinaren zer zati da? eta per capita, bakoitzak zenbat ordaintzea esan nahiko luke? Eta zenbat diru bideratu behar izan dute estatu “demokratiko” horien sorreratik herritarrek, preso politikoak bisitatzeko?
Euskal Herriko zenbat baliabide, humano eta ekonomiko, xurgatu ditu estatuaren makinariak urte guztiotan? Euskal herritarrok prest gaude legalitatez mozorrotutako “zerga” horrekin jarraitzeko?
Estatuaren sirena-hotsa: Terroristaaaaaa!!!!
Bukatzeko: Munduko estatu guztiek, eta Espainiakoak bertsio txabakanoan, badute sirena bat euren makinaria handi eta koipeztatu horretan: lehen abisuan paretik kentzen ez den disidentea apisonadorarekin zapaldu aurretik jotzen duten sirena: Hartu bakoitzak tarte bat, begiak itxi eta sirena horren soinua entzuteko.
Sirena horrek “Terrorista!” egiten du oihu, “terrorista” estigmarekin seinalatzen du xehetzera doan disidentea. Duela 500 urte “sorgina!” zen, orain munduan (eta Euskal Herria esperimentu laborategia da), “terrorista” da. Sirena hori entzun eta herritar denok, beldur edo paranoia irrazionalak jotzen gaitu. Sirena horren ostean justifikatuta dago edozer: herritarrak atxilotu eta torturatzea, egunkariak ixtea, ondasunak lapurtzea, presoak heriotzera bultzatzea, bizi osoko kartzela zigorrak jartzea, herritarrak heriotz zibilera kondenatzea (lan egiteko, kargu publikoak izateko, eta parte-hartze politikorako inabilitatuta)… E-DO-ZER.
Edo lortzen dugu herritarrok sirena horrek gugan duen erreakzioa aldatzea, sirenen arabera ez mugitzea, sirenak pito ahots irrigarria izan dezala, sirenak seinalatutako disidentea ez dadila bakarrik-babesgabe eta salduta geratu makinaria handi eta koipeztatuaren aurrean… Edo lortzen dugu hori herritarrok, edo prestatu gaitezen lurraren pean bizitzeko.
“Terrorista” estigmarekin bakarrik eta salduta geratu diren herritarrak ez badira norberaren familiakoak edo lagunak, tentazioa izan dezakegu beste alde batera begiratzeko: baina disidentzia indarkeria osoz suntsitzen duen estatu batek ez dirudi ongi eta askatasunean zoriontsu bizitzeko leku idealena. Egun eskubide ditugunak lan disidentez lortutako aldarrikapenak dira. Alde ederreko estatua da disidentziaren lana erakunde publikoetan txertatzen asmatzen duena, herritarren ekimen eta planteamenduei irekia dagoena.
Estatu beraren pean diren ez-euskal herritarrek tentazioa izan dezakete pentsatzeko terrorismoaren alarmak aktibatzen duen makinaria irrazional osoa nazio arazoetarako soilik dela, euskaldunon arazo, ez direla arazoaren parte… hasieran aipatutako kasuek erakusten dute baietz, estatuaren makinaria euskal auzietarako tuneatzen dela, puntu puntuan jartzen eta zorrozten, baina ondoren gainerako testuinguruetarako jartzen dela martxan. Inongo herritarri ez zaiola komeni estatuak inpunitatez jokatu ahal izatea, bada ezpada ere.
Barkatu, baina zehazki, zer da “terrorista”?
Nola lortu indargabetzea sirena-hotsa? Kendu diezaiogun herritarrok estatuaren ekintza irrazionalak justifikatzen dituen hitz mamu horri maskara: Zehatz mehatz eta aratz, zer da “terrorista”? indarkeria erabiltzea? Azter dezagun orduan, lasai, indarkeriEn gaia. Noiz erabiltzen du nork indarkeria? Nola? Nola jokatu daiteke indarkeria horiEn aurrean? Nola gainditu daitezke? … Herritarrok lelotzat hartzen gaituzte disidentzia indarkeriaren “pekatua”rekin seinalatuta (nahiz eta denok dakigun egun estatuaren makinariak azpian harrapatzeko ez dela inongo indarkeria ekintzarik egin beharrik); zeren eta iradokitzen da horiek omen direla indarkeriaren “pekatua” darabilten bakarrak, alegia, herritar lelook sinetsita gaudela egungo sistemak ez darabilela batere indarkeriarik indarrean jarraitzeko…
Nola desakreditatuko dugu “terrorista!” sirena-hotsa? Nola lortuko dugu “terrorista!” sirena-hotsa jotakoan disidenteak ez daitezela egon estatuaren makinariaren aurrean bakar-bakarrik eta erabat babesgabe?
Ba aber, nola lortzen dugun! Gaur eta hemen, pauso bat izan daiteke, herritar denok jartzea sirenak seinalatu dituen eta makinaria handi eta koipeztatuaren aurrean salduta dauden disidente hauen ondoan, eta behar den lekuetan publikoki eskubide zibil eta politikoen aldarri egitea. Eta herritarrok baita ere konpromezu bera exigitzea erakunde publiko guztiei (herriko etxe, aldundi, legebiltzar, gobernu…): erakunde publiko hauek direlako (omen) herritarron ordezkari eta herritarron eskubide zibil eta politikoak bermatzeko obligazioa dutelako. Euskal herritarren askatasuna dago jokoan, eta baita estatuek Euskal Herriari xurgatzen dizkioten baliabide humano eta ekonomikoak ere.
Tolosaldeko osasuna: pribatizazioari geldiarazitako urratsak eta hurrengo erronkak
2015-11-09 // Sailkatugabeak // Iruzkinik ez
300 lagun bildu ginen azaroaren 7an, TOPAk Tolosako Trianguloa plazarako deitutako agerraldian. Zergatik? Eusko Jaurlaritzak Asunción klinika pribatuarekin egin zuen hitzarmena 2016ko azaroan amaituko delako eta beraz, garaia delako balorazioa egin eta hurrengo hitzarmenean eragiteko. Plataformak baloratu duenez, osasun publikoarekin etekin pribatuak lortzeko xedea duen enpresak kalitate eskaseko zerbitzua eman du: azpiegitura eskasak ditu, larrialdietan espezialistak gutxitu ditu, langile-ratioa murriztu du…
Bi lorpen: Donostiako urgentzietarako sarbidea eta Tolosako anbulategia ez hustea
Herritarren presioa ez da debaldekoa. Kasu honetan, Jaurlaritzaren bi asmo geldiaraztea lortu dutela adierazi zuten TOPAko kideek: bata, Tolosaldeko herritarrek abisua jasoa genuen ezingo genuela Donostiako Ospitaleko larrialdietako arreta zuzena jaso, Asunción klinika zegokigula larrialdi kasuetan ere. Gaur da eguna hori aplikatu ez dena. Eta bestetik, Tolosako anbulategiko espezialitate denak eraman nahi zituzten Asunción klinikara, eta ez dute gauzatu.
Beste eskualdeekin parekatzea helburu
TOPAkoek behin eta berriz azaltzen dute Tolosaldeako herritarrek osasunean ez dutela gainerako eskualdeetako herritarren zerbitzu bera jasotzen: eskualde bakarra dela ez ospitale publikorik, ez espezialitate guztiekin osatutako anbulategirik ez duena. Zerbitzu hauek lortzeko eta pribatizazioa galarazteko, mobilizazio-kate bati hasiera eman zioten azaroaren 7ko agerraldian: alorrez alor landuko dute gaia, bakoitzeko eragileekin: Osasuna, sindikatuak, hezkuntza, komunikabideak, kultura, kirolak, musika, talde sozialak, auzo elkarteak, merkataritza, pentsionistak, eta abar.
Bukaera bertsotan
Giro alai eta optimistan bukatu zen elkarretaratzea, denen artean bertso hauek kantatuz (furra-furra doinuan). Tolosaldeko Atarian dituzue bertsoen eta manifestuaren audioak entzungai.
Furra, furra, fandangoa
osasungintza debalde eta publikoa (bis)
Pribatizazioak
abilidadea,
osasunaren kezkak
egin du bidea,
hemen elkartu gara
jende eta talde,
osasun publikoa!
gaude horren alde.
Entzun gure mezua
Darpon, Jaurlaritza,
eta Tolosaldeari
beteiozu hitza,
gure eskualdeak
eduki dezala
ospitale publiko bat
besteek bezala.
Kontuan izan behar
berezitasuna,
negozioetarako
ez da osasuna,
guztiontzako dira
osasun fabrikak,
eta ez betetzeko
batzuen patrikak.
Azkeneko bertsoan
doa despedida,
baina ez geratzeko
atzera begira
elkartu ezezagun,
ezagun ta lagun
osasun publikoa
defenda dezagun.
Korrika dabiltzan Switzer eta Gibb guztiei
2015-11-04 // Feminismoa // Iruzkinik ez
Igandean Behobia-Donostia maratoi erdia egingo dute korrika milaka herritarrek. Aro polita, dortsala soinean maratoia egin zuen lehen emakumea gogora ekartzeko. Halaxe egin du Jabier Muguruzak kantu honetan:
1967an “KV Switzer” eman zuen izena Bostoneko maratoian. Emakumeek debekatua zuten parte-hartzea, baina siglei esker lortu zuen 261 zenbakia eskuratzea. Karreran zihoala, gizon bat saiatu zen bera oztopatu eta geratu arazten: komisarioetako bat eta lasterketako zuzendari-albokoa zen Jock Semple zen, KV hura emakumea zela baieztatu berri zuena. Halaxe egin omen zion oihu: “Ospa nire lasterketatik eta itzuli iezadazu dortsala!”. Switzerren bikoteak eta beste korrikalari batzuek eskoltatuta iritsi omen zen helmugara.
Korri bai, baina dortsala eraman ez
Bitxia egin zait jakitea egon zela beste emakume bat Bostoneko maratoia lasterka egin zuena: Bobbi Gibb. Switzerren urte berean korrika irten omen zen eta baita bere aurretik bukatu ere. Gibb-en hitzetan, ziur zegoen Semplek ikusi egin zuela bai urte horretan eta baita aurrekoan ere, baina bietan dortsalik gabe egin zuenez, bakean utzi zuela. Gibb izan omen zen 1966an, Bostongo maratoia bukatu zuen lehen emakumea, eta 415 korrikalari gizonezkoetatik 290 baino gehiago utzi omen zituen atzean. Semplek onartzen zuen nonbait emakumeek korrika egitea, baina ez dortsal ofiziala eramatea, lasterketak antolatzeko baimenetan tirabirak sortuko zituen beldur baitzen. Ofizialtasuna ez da doakoa.
New Yorkeko maratoia irabazi zuen. Eta ez bazuen…?
Handik gutxira legeztatu omen zuten emakumeen parte-hartzea maratoietan. Kathrine Switzerrek 1974an New Yorkeko maratoia irabazi zuen, eta Bostoneko 1975eko maratoian bigarren egin zuen, hantxe jarriz bere denborarik onena: 2 ordu 51 minutu eta 37 segundo.
Koadrilakoak bota digu askoren buruan dabilena: “egitea gutxi ez… eta gainera zerbait demostratu behar… a ze zama daramaguna bizkarrean!”.
Filmetakoa dirudien istorio honek filmetako amaiera izan ez balu ere (zer eta maratoia irabaztea!), Switzerrek merezi zukeen gogoan hartzea. Eta Muguruzaren kantu hau.