Burdin hotzak.

Atalak: Sailkatu gabea

Eguzkiaren beroa senti dezake, eguzki izpiek sortzen duten argitasuna ikusiz, bizi izan zuena gogora ekarriz. Urrun ikusten du errepidea, zortez hau egunean auto batek zeharkatzen duelarik. Haize finak mugitzen du apur bat gertuago duen zuhaitza, sustrai luzeei esker tinko, hauetatik ateratzen den gorputzari helduz. Honen hostoak erortzen ikusi ditu, haizeari esker, hegan eginez bizitza lortzen duten hosto lehorrak. Hostoa izan nahiko luke une batez eta bere azalean haizea sentitu, askatasuna harnastu.

Gertuago duen parkeari begiratu dio orain, baina ez du sekula bertan inor jolasean ikusi. Jolasa ere herdoildu da dagoenerako bertan, haizeak soilik eman baitie mugimendua bertako zabuei azken urte luzeetan. Berak jolasu nahiko luke bertan, ume sentitu une batez, eta adierazteko beldurraz ahaztu, hau existituko ez balitz bezala jokatuz. Txiki izatearen handitasuna berreskuratu nahi du, gorputzaren lotura guztietatik alde eginez.

Zopa beroaren usaina antzematen du gauetan, honek urruti dituen etxekoak gogorarazten dizkio, baina beldur da, hauek gertu inoiz sentituko ez ote dituen. Elkarrizketak ere entzuten ditu gertu-gertu, honek komunikatzeko beharra gogorarazten dio, baina beldur da berriz hitz egiteko, sentitzen duena aipatzeko. Txoriak entzuten ditu noizbehinka, hauek kanpoan beste bizitza bat dagoela gogorarazten diote, baina beldur da, behin hauek bezain aske sentitu zelako hala ez zenean.

Gogor heldu die berriz ere burdin hotzei, eguzkiak berotuta ere, gizarte baten hoztasunak izozturik daudenei. Sakon hartu du harnasa betiko moduan, inpotentziak sortutako malko bat ageri da bere masailean, eta ozen esan ezin duenez, isiltasunean Euskal Herria maite duela ohiukatu du.