Arrastoa

Atalak: Gizakia, Gizartea

Kontraesana diskurtsoaren koherentzia haustea da. Normalean, argudiaketan ari garenean, kontrako elementuak agertzen direnean, argudiaketa kontraesankorra dela esan ohi da. Horrez gain, erabaki bat hartzerakoan, gure baitan sortzen zaizkigun kontraesanek, prozesua oztopatzen eta moteltzen dute askotan.  

Sarritan gertatu izan zait; momentu, leku edota inguruko jendearen arabera, iritziz kuleroz bezainbeste aldatzearena. Anitzetan; hasieran tinko defendatzen nuen ideia aldatuta, edo kamuflatuta behintzat, iritsi izan naiz etxera; edo, etxetik ateratzean pentsatuta ez nuen zerbait egin izan dut bueltatzerako; edota eztabaidetan iritzia aldatu izan dut besteen argudiaketek konbenzituta, nire pentsamenduak tortilla baten gisa nahastuz. Arrazoi horiek tarteko, maiz haserretu izan naiz nire buruarekin, kontraesanek nire nortasunaren esentzia kolokan jartzen dutela iritziz. Hala ere, kontraesanak gure nortasuna eraikitzeko tresna aberasgarritzat dituzte hainbat adituk, gaitz erdi! 

Gertatu izan zait taberna edo establezimendu publiko bateko komunera sartu, eta komuneko zuloa zikin aurkitzea. Arrasto ilunak egotea, kaka arrastoak, alegia. “Jo, benetan?” pentsatu ohi dut. “Ez duzu astirik izan?”, edo “Ez duzu begiratu komuneko tapa itxi aurretik?, edo besterik gabe, “Ez zaizu axola?”. Horiek zein beste hainbat galdera edo pentsamenduk entretenitu ohi dute nire burua nire egin beharrak egin bitartean. Eta bat-batean,  “Garbituko dut edo ez?” datorkit burura, eta kontraesanek jota ibiltzen naiz, nire baitan baiezko zein ezezko argudiaketak eginez, norbait komuneko atea irekitzen saiatu eta errealitatera itzultzen naizen arte. Tarte horretan noiz ez dut baleko erantzunik topatu, eta bonbari eman ostean, besteen zikinak garbitzen ditut berriro ere tapa itxi eta komunetik atera aurretik. Ez dut zertan egin, badakit, baina lasaiago geratzen naiz horrela.

Zergatik kontatzen dudan hau? Ba, lotura zuzena duelako gure kontraesanekin. Batetik, norbere ongizatea soilik ikusten duten horiek amorrarazten nautelako, izan ohi dituzten jokabideek; komuneko zuloa zikina uztea axola ez zaien pertsona horiek, alegia. Beste norbaitek garbituko duela pentsatzen dute, agian. Bestetik, ordea, nire atzetik komunera sartzeko zain dagoenak zer pentsatuko duenaren kezkaz, komuneko zuloa garbitzen dut nik. Eta hor dago koska, ez nintzatekeela kexatu beharko norbere buruaz soilik arduratzen denaz, nik, nire buruarekin lasai sentitzeko, gainontzekoen komuneko arrastoak garbitzen baditut. 

Argi dago kontraesanek hausnarketarako bidea irekitzen dutela, eta hausnarketa horiek aberasten gaituztela. Hala ere, arrastoa utzi nahi duenak, hausnartu eta papera zikindu dezala. Nik hemen uzten dut nirea, zuek hausnartzeko.