Nahiago dut isilik geratzen bazara.

Atalak: Gizakia, Gizartea

Gorputz normalaren kanon horretan sartzen ez garenok, dagoeneko entzun ditugu -“Ostegun Gizen” edo “Ostiral Mehe” izateagatik ere- hainbat komentario. Tipiko bat, esaterako: “Zorionak, gaur zure eguna da!”;ironia erabiliz, lodi edo argal egotearena iraintzeko aitzakiatzat hartuz. Egun hauen desenkusan, gorputzarekiko komentarioak labanak lez jaurtitzen dituzte askok. 

Barkatu, baina ez duzu horretarako eskubiderik, ez gaur, ez bihar, ez etzi. 

Ur handitan sartuko naiz agian, baina gaixotasun mentalak presentzia hartzen ari diren honetan, nire kasua azaltzen ausartuko naiz, ea zerbaitetarako balio duen.

Badira hiruzpalau urte dena hasi zela. Dena esaten dudanean depresioaz ari naiz, distimiaz zehatz izatekotan. Distimia depresioaren sintomak izan, baino depresiotzat jotzen ez den depresio-nahasmendua da. 

Distimia ez zen bat-batean etorri, kontua da hainbat eta hainbat urte daramazkidala osasun arazoekin, digestio-arazoekin hain zuzen ere. Kausa ezin bilaturiko tripako-minek, beherakoek eta idorreriek jota; denbora eta pazientzia agortzerainoko joan-etorriak, kontsulta eta mediku-probak egin behar izan ditut, oraindik diagnostiko zehatzik ez izateko. 

Bide batez, osasungintza publikoarekin haserre nagoela esateko ere aprobetxatuko dut. Aldizkako jarraipen (jarraipen deitzerik badago behintzat) eta profesional(tasun) faltagatik, besteak-beste, baina hori ez da kontua orain. 

Osasun-arazoak eta gaixotasun mentalak eraginda, epe labur batean asko argaldu nintzen. Asko. Distimiak eta aldaketa fisiko horrek nire gorputza gorrotatzera ere eramateraino. Nire desira oro deuseztatuz, hori suntsitzeraino. Gogorra izan zen hori. Gogorra da hori.  

Gaur egun askoz hobeto nago, terapia psikologikoa amaitu dut, eta digestio-arazoak beste ikuspuntu batetik ikusten -saiatzen- (batzuetan zail egiten zait fisikoki baldintzatzen nauena onartzea edo horri alde positiboa bilatzea) ari naiz. Hala ere, kontua da, oraindik ere, jendeak nire gorputzaren eta argaltasunaren inguruan zeresana baduela. Ez lehen bezainbeste, baina oraindik entzun behar izaten ditut norbanako “osasuntsuen” iritziak eta komentarioak, baita asmatzen dituzten gezurrak ere. Benetan mintzen naute horiek.

Batetik, idatzi honekin argi utzi nahi dut; inork ez duela zertan -nik egin dudan bezala- publikoki bere gorputzaren edota irudi fisikoaren inguruko azalpenik eman beharrik, ezta ezer justifikatu beharrik ere, bere gorputzarekiko komentariorik entzun ez dezan. 

Bestetik, idatzi honekin argi utzi nahi dut; ezin garela osasun mentalaren tabua apurtzen ari garelako harro sentitu, besteen errealitatea ezagutu gabe horiek epaitzen jarraitzen dugun bitartean.  Ulertzen?

Oraindik ulertzen ez bada, lasai, jarraitu komentarioak egiten eta gezurrak asmatzen, beti ikasten da zerbait eta. Baina argi geratu dadila; nire zein besteen gorputzaz zerbait esan behar baduzu edo badidazu, nahiago dut isilik geratzen bazara. 

Besterik gabe, ulertuko duzulakoan, eskerrik asko.