Josune Azurmendi Telleria
Gizartea eta gizakia. Horren zaila ote da bizitza? Ba ote dakigu bizitzen? Egunerokotasunean ikusten eta ikasten ditudan gaien inguruko hausnarketa zorroztua, gaur egun horrenbeste behar dugun irri egiteko arrazoi batekin. Bizitzeko beste modu bat, irri egiteko beste arrazoi bat.
Azken bidalketak
Iruzkin berriak
- BOST MINUTUKO IKASTAROA! -tu(a)z joan / -tzen joan / Josune Azurmendi / Zugazart, Zaldieroa | Eskolaegunezegun(e)k Ondo nago, lasai! bidalketan
- Rosa Rojo(e)k Zure lehen aukera. bidalketan
- Josune Azurmendi(e)k Zure lehen aukera. bidalketan
- Nerea Altolagirre(e)k Zure lehen aukera. bidalketan
- Taupa-Taupa | Zergatik ez diegu haurrei aserratzen uzten?(e)k Zergatik ez diegu haurrei haserretzen uzten? bidalketan
Artxiboak
- 2024(e)ko uztaila
- 2024(e)ko apirila
- 2024(e)ko otsaila
- 2023(e)ko abendua
- 2022(e)ko abendua
- 2022(e)ko azaroa
- 2022(e)ko apirila
- 2020(e)ko urria
- 2020(e)ko apirila
- 2020(e)ko martxoa
- 2019(e)ko abuztua
- 2018(e)ko abendua
- 2018(e)ko apirila
- 2017(e)ko azaroa
- 2017(e)ko uztaila
- 2017(e)ko apirila
- 2017(e)ko urtarrila
- 2016(e)ko azaroa
- 2016(e)ko iraila
- 2015(e)ko iraila
- 2015(e)ko uztaila
- 2015(e)ko maiatza
- 2015(e)ko apirila
- 2015(e)ko martxoa
- 2015(e)ko urtarrila
- 2014(e)ko abendua
- 2014(e)ko azaroa
- 2014(e)ko urria
Ez nuen amaiera hori espero: “Te quiero”.
Atalak: Gizakia, Sailkatu gabea
Maite dut gure herrira etorri eta bertako ohiturak, kultura, hizkuntza… ezagutu eta ikasten dituen turista klasea. Euskal Herrira etorri, eta euskaraz hitzen bat edo beste ikasteko interesa erakusteaz gain, horiek ikasteko ahalegina egiten duena, alegia.
Nik ere maite dut hori; bisitatzen ditudan lekuak ezagutzeaz gain, bertakotzea. Herritarrak ezagutzea gustatzen zait, eta posible den heinean, beraien egunerokoan parte hartzea. Esperientziek aberasten dute bidaia bat, bertan bizi eta sentitzen dugunaren ondorioz bilakatzen da berezi leku bat guretzat.
Omako basoan izan ginen asteburuan, eta bihotza alaitu zitzaidan ingelesez ari zen bikote batek “Kaixo!” esanez agurtu gintuenean. Hasieran harritu egin nintzen, baina neure baitan pentsatu nuen: “Nola ez dute, ba, euskararekiko interesik izango?”
Euskalduna izateaz harro sentitu nintzen une batez, eta neure baitan sentimendu hori elikatuz jarraitu nuen bidea.
Ezezagun eta ezberdina den hizkuntza da gurea, txiki-handia izateak egiten gaitu berezi. “Sorionekoak” gu, euskara munduko hainbat txokotan zabalduta dagoelako, ehun milaka hiztunei esker bizi delako, hamaika euskalkiren xarmaz gozatu dezakegulako; eta euskaldunok edalontzia erdi beteta ikusteaz gain, gure hizkuntzak gainezka egiteko ahaleginetan itotzeko beldurrik ez dugulako.
Pentsamendu horiekin murgildu nintzen Omako basoan, Ibarrolaren arteaz gozatzeko prest. Basoa ume txiki baten begiekin begiratu nuen, artistaren obrek jolasteko ematen duten aukeraz baliatuz. Ikusi-makusika ibili nintzen, basoak sobera baitu zer ikusi eta zer imaginatu. Amaierara iristean, ordea, bi zuhaitzetan “Te quiero” hura idatzita irakurri nuenean bihotza hautsi zitzaidan. Ez nuen amaiera hori espero: “Te quiero”.
Hamaika era ditugu maite zaitut esateko, eta “Te quiero”? Serio?
“Kaixo” esanez agurtu gintuzten turistez gogoratu nintzen bat-batean.
Orain benetan, bihotzez diot, jada idatzita dauden istorioetan ezin dugu, baina Omako basoaren amaiera aldatu dezakegu, ezta?