“Benetan sentitzen dut”.

Atalak: Gizakia, Hausnartzekoak

“Benetan sentitzen dut”. Hauxe da norbait hildakoan bere senide eta gertukoei mila bider esaten dieguna, hitz hauek doluan lagunduko balute moduan.

Nik ere beti erabili izan dut esaldi hori, are gehiago, beti erabiltzen dut, baina zergaitik sentitzen dugu hainbeste heriotza bizitzaren atal bat bada? “Jaio. Bizi. Hil.” Edo Berri Txarrak taldearen diskak dioen moduan “Jaio. Musika. Hil.” Kontua “jaio” eta “hil” hitzaren tartean betetzen gaituen hori jartzea bezain sinplea da. Latza da onartzen, baina ireki begiak, gure errealitatea da. Errealitatea.

Beldur handia eman izan digu beti heriotzak, beldur hau baretzeko gizakia honi ondorengo bizitza irudikatu eta sortzera heldu delarik. Ezagutzen ez dugunak beldurtzen gaitu, gerora bizirik ez egoteak, hil ondoren ez bizitzeak. Baina joder txo! 70 urtetik gorako bizi esperantza dugu, benetan ez al digu betarik ematen bizitzeko?

Ez gara ohartzen egunerokotasunean baina azken finean bizitzeko jaiotzen bagara hiltzeko ere bai. Ez dut gogorra izan nahi, baina heriotza ez badugu onartzen bizitzea ere kostatu egingo zaigu. Egia da fededuna izan eta bizitzeko astirik izan ez baduzu heriotzaren ostean zeruan laino arteko paradisuan emango duzula infinitorainoko denbora, baina hala sinisten ez dugunok infernuan kiskali baino lehen bizi beharko dugu nahi eta nahi ez. Are gehiago, fededuna izango bainintz ere ez nintzateke arriskatuko, ia azken momentuan jainkoak bankuarekin dituen zorren ondorioz handik kaleratuak izan behar zareten guztiok…

Imaginatu pertsona bat hil ondoren bere inguruan aitortzen ditugun sentimenduak hil aurretik esango bagenizkio, garai batean eskatu ez genion barkamenaz damutuko ez bagina, bere momentuan barkamena eskatuko bagenio, esan beharreko hitzak aurretik esango bagenizkio, elkarrekin hartzeke genuen kafea hartuta izango bagenu, hainbestetan desio izan genuen besarkada hura eman izan bagenu, edota maite genuela eta beti maiteko dugula aitortuko bagenio…

Akasko ez al dugu hori sentitzen? ez al dugu neurri batean hil aurretik bizi izan ez dugun hori sentitzen?

Tira ba, jar diezaiogun erronka geure buruari eta saia gaitezen egiten, esaten, aitortzen, ematen, eskertzen, jasotzen, maitatzen… bizitzen. Ia “benetan sentitzen dut” esan beharrean heriotza onartu, elkar besarkatu eta irri eginez oroitzen dugun elkar!