Pribatura noa

Atalak: Gizakia, Gizartea

Poztuko nintzateke idatzi hau zure eskuetara iritsiko balitz.

Zumarraga Ospitaleko digestiboko doktore hori:

Bi urte hauetan ez dut aukerarik izan, baina gaurkoan euskaraz zuzentzen naiz zugana. Ez duzu ulertuko, jakina, baina orain arte ezin izan dut sentitzen dudan ezinegona nire ama hizkuntzan adierazi, eta behar hori asetu nahiko nuke, behintzat.

Hasieratik kontrako iritziak izan ditugu, besteak-beste, inoiz ez dudalako ulertu digestio arazoak izan, eta antibiotiko edo tratamendu medikuez gain, hori sendatzeko nutrizio aholkurik ez ematearena. Inoiz ez dut ulertu osakidetzan arlo horretako profesionalik ez egotearena, alegia. 

Hala ere, zuk hala eskatuta, eta bion artean profesionala zu izanik, zure esku utzi nuen nire osasun arazoa. Bi urte hauetan zure aholkuak soilik jarraitu ditut, eta zuk bideratutako urratsak eman ditut, nire konfiantza osoa zugan jarriz. Horren ondorioz, galduta sentitzen naiz orain, salduta.

Gogoan dut, ezagutzen ez ditudan arrazoiak tarteko, egin ez zenidan proba bat (bigarrenez) pribatuan eginda zure kontsultara joan nintzenekoa. Bigarren aldiz positibo nintzen, eta lau hilabetez tratamendua egiteko agindu zenidan. Hurrengo kontsultan sintoma berdinekin jarraitzen nuenez, mesedez, proba egiteko eskatu nizun. Ezetz esan zenidan, Osakidetzako protokoloa jarraitu, eta proba egin aurretik, beste 6 astez antibiotikoa hartu behar nuela. Gogoz kontra, baina zuk agindutakoa bete nuen.

Sei astez antibiotikoa hartu ondoren ere, nire sintomak ez ziren desagertu, eta (azkenean) proba egiteko hitzordua eman zenidan. Proba egin, eta nire susmoak baieztatuz, positibo izaten jarraitzen dut. Bi urte daramatzat positibo izaten. Bi urte egunerokoa baldintzatuta, bi urte minez, erantzun baten zain, irtenbide baten esperoan. Erraz esaten da.

Aurreko ostiralean azken kontsulta izan genuen. Erantzun bat jasoko nuelakoan joan nintzen, soluzio bat emango zenidalakoan. Gogoan duzu zer esan zenidan? Niri ez zait inoiz ahaztuko.

“Ez didazula antibiotikorik agindu behar, nireak ez duela konponbiderik”, “Ez duzula nirekin asmatu eta pribatura joateko”. Bi urte hauetan osakidetzak bermatu ez dizkidan terapia psikologikoa eta nutrizionista pribatu bat ordaindu behar izan ditut, eta hori badakizu. “Mendebaldeko medikuntzak ez duela guztiarentzat soluziorik, eta, mundu hori ezagutzen ez duzun arren, medikuntza alternatiboa probatzeko“. Esan nizun osakidetzara jo aurretik hamaika alternatiba probatu nituela, alferrik, eta ondotik ea “akupuntura” probatu nuen galdetu zenidan. Nik, egoera surrealista hura ezin sinetsita, ezetz, hori ez nuela probatu.

“Bi hilabete pasata deituko didazula, zer pentsatu eta erabaki dudan jakiteko“. Benetan? 

Zuri geratu nintzen, zer esan ez nekiela, lur jota, galduta, salduta. Negarrez egin nuen etxerako bidea, jakin dezazun. Osakidetzan kexa bat jarriko dut, hori ere jakin dezazun. Ea zerbait lortzen dudan, kexatu ezean egoerak ez baitu hobera egingo. 

Ez iezadazu bi hilabetera deitu, hemendik esango dizut. Osasuna ez da jolasa. Osasuna hiritar guztion eskubidea da. Osasuna bizi-kalitatea da. Osasuna bizitza da, eta bizitza bakarra da. Pribatura noa.

Ez dakit igandean nork irabaziko dituen hauteskundeak, baina osasun publikoan ezin dugu horrelakorik onartu. Ea emandako hitza betetzen duzuen, hau pikutara doa eta!