Momentu oro sentitzen duena bizi delaz jabetzen da.

2015-09-01  //  Gizakia, Hausnartzekoak  //  Iruzkinik ez

Egunonak jasotzea, ematea, irri bat egitea, sortzea, muxu goxoaren usaina, begirada beroen zaporea, lagunartean egotea, lagunak izatea, laguntzea, familiaren gertutasuna, besarkadetan dagoen maitasuna, maitatua sentitzea, ingurukoak eta geure burua maitatzea, elkar ukitzea, gozatzea, eskerrak ematea, jasotzea, aspaldiko argazkiak ikustea, ozen abestea, zoro modura dantzatzea, sekretuak kontatzea, gordetzea, haserretzeko arrazoiak izatea, barkatzea, lotsa sentitzea, gustuko zerbait dastatzea, betekada izan arte jatea, irakurtzea, beldurrei aurre egitea, ogi egin berriaren usaina antzematea, gure herriko paisaiak ikustea, iratzargailua itzali eta lotan jarraitu ahal izatea, aspertuta egotea, korapiloak negarrez askatzea, gu geu izan ahal izatea, emozionatzea, barrez lehertzea, musika entzutea, sortzea, gorputzean kilimak egitea, ume izatera jolastea, ohe gainean salto egitea, elkarrengandik ikastea, irakastea, oroitzapen gazi- gozoak gure baitan izatea, nahi dugunagatik borrokatzea, erokeriak egitea, amaigabeko elkarrizketak izatea, inoiz burutuko ez diren plan idealak imaginatzea, ohetik trumoien burrunbak entzutea, ozen abestuz gidatzea, elkarbanatzea, bizitzea… bizirik gaudela sentitzea.

Bizitzako gauza onenek ez dute preziorik, goza itzazu!

Momentu oro sentitzen duena bizi delaz jabetzen da. Izan zoriontsu, irriz bizi!

Lasaitasunera heltzeko.

2015-07-07  //  Gizakia, Hausnartzekoak  //  Iruzkinik ez

Norbere barreneko sustraiak ukitzen dituzten arnasek betetzen dute besteak- beste gure sentimenduen kutxa. Arnasteak dakarren lasaitasunaz jabetzeko betarik gabe hartzen dugu hau, honen erritmoaz jabetu gabe, honi jaramonik egin gabe. Irrien zein malkoen jariakortasuna erregulatzen dituela kontuan hartu gabe, sentimenduen arabera aldatzen zaigulaz ohartu gabe. Arnastean bizi garelaz oroitu gabe.

Demagun gizakiok sentimenduen kutxa bat dugula gure sabelean, urduri gaudenean tximeletak ateratzen zaizkigun lekua hain zuzen ere. Kutxa hau irekita dago uneoro, gizakiok sentitzen ditugun gauzatxoak bertan gordetzen ditugularik, eta honek honela gure emozioak, jarrerak, arnasketak… aldatzen ditu, besteak- beste.

Lasaitasunera heltzeko; hartu ezazu arnasa, zure kutxan gehiago sartzen ez zaizulaz ohartu arte. Lasai. Itxaron apur batean.

Bota ezazu poliki- poliki, kutxa hau hustuta sentitu arte. Ez hitz egin, eta kutxan dituzun sentimendu hauek askatuz joan, emozioen bidez hauek adieraziz.

Hasi berriz hasieratik, eta jarraitu askotan ohartu ez zaren arnasketaz gozatzen, honen bitartez lasaitzen.

Egin behar duzun aldi guztietan. Begiak itxi ditzakezu honela hobeto sentitzen bazara.

Gogora itzazu egunean zehar eginiko gauza onak, eta zerbaitetan hanka sartu baduzu barkamena eskatu, inor ez da perfektua. Gaizki sentitzen bazara malkoen bidez kutxa honetako sentimendu ezkorrak atera ditzakezu, eta onak irrien bidez oroitu. Besteak maitatzeko zeu maita zaitez.

Egiozu irri zure inperfekzio perfektuari, arnasketa honi, barkamena eskatu dizunari, irri bat oparitzen dizunari, bizitzari, sekula ahaztuko ez duzun begirada horri, lasaitasunari, gaur izandako haserre inozoari, maite zaituen horri, maite duzun horri.

Hain zaila ote da bizitza? bizitzea?

Borrokan jarraitu behar.

2015-05-13  //  Gizartea, Hausnartzekoak, Politika  //  Iruzkinik ez

Izango al gara inoiz gu geu, gure bidea finkatzen badute?

Izango al gara inoiz aske, gure sentimenduak preso badaude?

Izango al gara inoiz libre, mugitzean loturik gaudelaz ohartzen bagara?

Izango al gara inoiz zoriontsu, hitza ere mugatuta badugu?

Izango al dugu inoiz ozen oihukatzeko aukera, ixilarazten bagaituzte?

Izango al gara inoiz ausart, mehatxuen menpe bagaude?

Izango al gara inoiz irabazle, borrokatzean zigortzen bagaituzte?

Izango al gara inoiz handi, gure txikitasuna errespetatzen ez badute?

Izango al gara inoiz herri bat, geure artean bananduak bagaude?

Izango al gara inoiz Euskal Herri, herri honen nortasuna zapaltzen badute?

Izango al gara inoiz Euskal Herri, hau maitatzea delitutzat badute?

Izango al gara inoiz Euskal Herri?

Ba al gara? Izango al gara inoiz?

Borrokan jarraitu behar.

Ama

2015-05-03  //  Gizakia  //  Iruzkinik ez

Ohiu ozenak lo sakon bihurtu izana,

bizitzako ikasle izan eta gurekin hartu zenuen irakasle lana,

gaizki egonik ere gugatik atera zenuen indarra,

ozen aitortu nahi dut eskaini didazun dana.

Noraezaren oinetan beti jo izan dut zugana,

eta beti jaso dut zure aholku bikaina,

ez dakit nola eskertu nigatik egindako ahalegina,

zuretzat beraz gaurko nire irririk handiena.

Nire irriak aberastu dizkidazu zure nortasun adoretsuz,

nire malkoak lehortu dira zu gertu izanak lasaituz,

beti babestu izan nauzu ixil- ixilik besarkatuz,

honela poliki- poliki  nire nortasuna eraikitzen lagunduz.

Nire sustraiak zureekin lotuz,

nigan pertsona on bat sortuz,

nire itzalak zure argiarekin argiztatuz,

aholku onak nire erabaki bihurtuz,

maitatzen erakutsi didazu zuk ni maitatuz.

Hitz batzuk geratu zaizkit ahoan,

askotan lotsaz gordeak nere barruan,

gaurkoan utzi nahi ditut agerian,

gutxitan esatea barkatuko didazulakoan,

eskerrak eman nahi dizkizut gaurkoan,

ia amaren papera zu bezain ongi egiten dudan,

zutaz arro nagoela idatzi dut argian,

denek irakur dezaten zenbait maite zaitudan.

Ez dakit kontatu edo ez.

2015-04-13  //  Gizakia, Hausnartzekoak  //  Iruzkinik ez

Ez dakit kontatu edo ez. Askotan gizakiok izan dugun eta izaten dugun zalantzan erori naiz gaurkoan. Izan ere ez gaude ohituak kirolaren, liburuen, pelikulen, politikaren… inguruko gogoeta bat ez den zerbait irakurtzera edo idaztera. Geure barnean gertatzen diren arazoez hitz egiten dutenez ari naiz zehazki. Aurretik aipatuta gogoetek gehiago laguntzen digutelako? hauek irakurrita gure errutinan hobeto sentitzen garelako?  hauek axola ez zaizkigulako? edo horrela ohitu garelako? egia esan ez dakit galdera hauen erantzunik. Hau idazten ari naizen heinean ordea, ohartzen naiz norbanako guztioi egunerokotasunean gertatzen zaizkigun arazoek ez dutela inon lekurik, geure ingurukoekin esertzen garen mahai inguruan soilik, baina ez dut hau ona edo txarra den epaituko.

Ausartu egingo naiz. Askotan galdu izan naiz nire pentsamendu ezkorren artean, hauetatik nola irten jakin gabe, eta galdu egin naiz gaurkoan ere. Agerikoa da gainera pentsamendu ezkor bat dudan unean beste mila txar etorriko zaizkidala burura, edo bestela nik bihurtuko ditudala onak txarrean. Hauei aurre nola egin jakin gabe hasi naiz gaurkoan idazten, idatzita ez dagoen oro pentsamenduetan galdu egiten delako, ahaztu, eta nik ez dut nahi niri eta guztioi gertatzen zaizkigun eguneroko sentimendu ezkorrak izkutuan geratzerik.

Askotan zalantzan egon ohi naiz hauek kontatu edo niretzat gorde nahi ditudan, baina ondoren zera pentsatu dut, zergaitik ezkutatu guztioi gertatu ohi zaizkigun sentimendu edota kezkak? Hitz egiteak on egiten duen moduan idazteak ere on egiten dit niri. Ez dakit nola azaldu gertatzen zaidana, ez dakit azaldu nahi dudanik ere, baina argi dut geure barrua husteko modu onena barruan duguna askatzea dela. Eta orain,  askok “zer axola zaigu guri?” pentsatuko duzue, baina edonori kontatuta ere bakarren batek beti izango du pentsamendu hau, baita gure gertukoa bada ere, norbanako asko zoriontsu diren bitartean gainontzekoen penek garrantzirik ez dutelako hauentzat. Bestalde, beti pentsatu ohi izan dut entzuna edo kasu honetan irakurria sentitzeak asko laguntzen diola kontatzen ari den horri; izan ere, entzuten ez dakienak ezin baitu lagundu. Azken finean, gizatasuna ez du hezur- haragizko gorputza izateak soilik ematen.

Egia esan ez dakit ongi egin dudan, baina guztioi gertatu ohi zaigun moduan batzuetan kontatu izanak lasaituko nau eta besteetan ez.

Ni ere herri unibertsitatearen alde.

2015-03-16  //  Gizartea, Hezkuntza  //  Iruzkinik ez

Kritikotasuna helburu ez, baina hala bihurtzen gaituen hezkuntza baten partaide garelako, guk geuk sortutako herri unibertsitate bat eraiki nahi dugu.

Batetik, geure hezkuntza propio baten partaide izan nahi dugu, herritik eta herriarentzat sortutako hezkuntza batean. Honez gain, pedagogia berritzaile zein askatzailea nahi dugu, honelako gizarte bat sorrarazteko. Gainera, elkarrekin eta elkarrengandik ikasi nahi dugu, errealitatean geure ikaspenak honela lortzen ditugulako. Bestalde, geure hizkuntzan ikasi nahi dugu, geure hizkuntza propioa daukagulako. Azkenik, geure ezagutzak osatu nahi ditugu, elkarrekin eraikitako herri unibertsitate batean!

Ikasleak kontuan hartzen ez dituzten hezkuntza erreformez nazkatuta gaudelako! Ikasle kritikatuak izatea axola ez zaigulako, guk geure kritikak botako ditugu! Norberak berea defenditzen duenez, guk geure hezkuntza propioaren aldeko apustua egingo dugulako! eta herri unibertsitatea lortu arte, geure eskubideez baliatuz borrokan jarraituko dugulako!

Ni ere #herriunibertsitatea ren alde!

Lokarri moreak.

2015-03-09  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Beldurrez hasi zen,  honen esku-arteko soka morea etengabe dar-darka dantzan ari zelarik.  Gizarteak inposatzen zion beldurraren sentimendu hau, ondorioz, berak sinisten eta ezartzen zuen bere nortasunean.

Nola edo hala bere eskuek bidea hartu eta sokaren bi muturrak oinetakoaren zuloetan sartu zituen beldur hauei aurre eginik, aldi berean ordea, beldur honen islada zen dantzan jarduten zuten bere eskuek. Bere aldeko apostua egin zuen eta bere aldera egin zion tira sokari, honek leku berri bat hartzen zuelarik.

Lehenengo aldiz gurutzatu zituen sokaren bi muturrak, ordura arte arrosak izan ziren, baina egun horretan moreak zituen soka horren muturrak. Nortasun handikoak ziren, nekez lortuak, sentimenduz sortuak, sufrimendu eta malkoz elkartuak, nortasun eta ausardiaz josiak, eta indartsu hautatuak. Lehenengo ekisa eginda, sentimendu hauek bertan loturik utzi zituen.

Bigarrenez berdin, gurutzatu zituen kordaren bi muturrak, aldi honetan jasanda zituen minak sentimenduekin lotuz egin zuen. Tira egin zion soka honi, indartsu. Estutu honekin min hauei aurre eginez, sentimenduak indarra hartuz eta sentitutako min hauetatik ikasiz. Indarrez egin zion tira, min hauek barruan gordeta zituelarik, eta bere bihotza oinak bezain babestua sentitzen hasi zelarik. Bere nortasunaz harro sentitu zitekeelaz oharturik.

Iritsi zen unea, eta hirugarren honetan kordoien artean zortzi bat eratuz oinetakoa lotzea zen bere helburua. Lehenengo korapiloa, egunero egin eta aintzakotzat inoiz hartu ez zen lan horrengatik. Bigarren korapiloa, gizarteak oraindik ere gutxiesten dituen lan hoiengatik. Hirugarrena, borrokatuz lortzen ari zen guztiagatik. Laugarrena berriz, lortu nahi zuen berdintasunagatik… Baina korapiloak gehituz eta gehituz joanda ere ez zen soka amaitzen. Honela beraz, zortzia egiteko 364 korapilo burutu behar izan zituen lehenik, ondoren zortziarekin lokarria erabat lotuta geratu zelarik.

Harro harro atera zen etxetik, bere lokarri moreak, zortziaren korapiloa zenbaturik 365 korapiloen indarra zuelako, bere sentimendu, sufrimendu eta lanak indarrez lotuta utzi zituelako. Atzo nire irria merezi zuenez, gaur ere merezi duelako.

Bai, maite zaitut.

2015-01-08  //  Gizakia, Hausnartzekoak  //  Iruzkinik ez

Ez dakit ongi maite zaitudan, ezta maite zaitudanik ere. 

    Askotan begiratzean akatsak ateratzen dizkizut, ez dituzun lekuan ere akatsak ikusten dizkizudalako. Gizarteko irudi perfektuaren errua izango ote da? edo nire errua da nik irudi perfektu hau ikusteko desioaren begietatik begiratzen zaitudalako? Batzutan besteen gainetik jartzen zaitut, baina gaizki sentitzen naiz jokabide hau muturrera iristen bada desegokitzat hartu daitekeelako, edo honela hartzen delako. Besteetan gainontzekoei garrantzi gehiago ematen diet zuri baino, eta kasu honetan maitatzen ez zaitudala iruditzen zait, behar baino gutxiago ematen dizudala.

    Ez zaitut behar bezala zaintzen, min egiten dizkizuten harriekin behin eta berriz erortzen uzten dizudalako, baina askotan zuk ere min eman izan duzu. Horrelakoetan ongi maitatzen ez zaitudala iruditzen zait;  zure akatsak justifikatu, baina zuri egindakoak epaitzen ditudalako. Hausnarketa batean murgiltzen naiz ondoren, nire buruari maitatzeak zer eskatzen duen, ongi maitatzeko zer egin behar dudan galdetuz, behin eta berriz. Behin eta berriz.

    Arnasa hartu dut, eta aurrez aurre begiratu dizut. Nik maitatzen ez bazaitut, nork egingo du? Bizitza bat dugu, hau da zu maitatzeko aukera bakarra. Bai, maite zaitut.

    Ez dut inoiz zure edertasuna zalantzan jarriko, ez dut zu minduta sentiarazten utziko, ez dut inork zuri autoestimua jaisten utziko, ez dut inoiz zu ez maitatzea onartuko, ez dut inoiz zure irria desagerrarazten utziko. Eta zin egiten dizut, maite zaitudala oihukatuz, zu maitatzen eta errespetatzen zaituztenak izango dituzu alboan,eta  inork emango ez dizuna nik neuk emango dizut. 

Amaitu dut gaurkoz, ispiluaren aurretik altxatu eta ohera joango naiz. Hemendik aurrera gehiago maitatuko naiz.

Zer diozu egun hontaz, maitea?

2014-12-03  //  Gizartea, Hausnartzekoak  //  Iruzkinik ez

– Zer diozu egun hontaz, maitea?

– Ez dakit zer sentitzen dudan, ezta sentitzen dudanik ere, soilik malkoak erortzen zaizkit, hauek nire masaila bustitzen dutelarik. Hain txiki izan eta une batez handi sentitzeak sortzen duen sentimendu ahaztezin hau beti bizi nahiko nuke, uneoro eta edonon. Nire nortasuna zabaltzen duen giza taldeari esker sortzen zaizkit gaurkoan tximeletak sabelean, irri egitera eta zoriontsu izatera bultzatzen nautenak; txuri, gorri eta berde koloreko tximeletak.

– Soilik gauza bat erantzungo dizut, aska itzazu tximeletak,  ia gaur sortu dizkizugun bezala sorrarazten dizkizugun abenduak hiru ez dituenean ere!

Burdin hotzak.

2014-12-01  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Eguzkiaren beroa senti dezake, eguzki izpiek sortzen duten argitasuna ikusiz, bizi izan zuena gogora ekarriz. Urrun ikusten du errepidea, zortez hau egunean auto batek zeharkatzen duelarik. Haize finak mugitzen du apur bat gertuago duen zuhaitza, sustrai luzeei esker tinko, hauetatik ateratzen den gorputzari helduz. Honen hostoak erortzen ikusi ditu, haizeari esker, hegan eginez bizitza lortzen duten hosto lehorrak. Hostoa izan nahiko luke une batez eta bere azalean haizea sentitu, askatasuna harnastu.

Gertuago duen parkeari begiratu dio orain, baina ez du sekula bertan inor jolasean ikusi. Jolasa ere herdoildu da dagoenerako bertan, haizeak soilik eman baitie mugimendua bertako zabuei azken urte luzeetan. Berak jolasu nahiko luke bertan, ume sentitu une batez, eta adierazteko beldurraz ahaztu, hau existituko ez balitz bezala jokatuz. Txiki izatearen handitasuna berreskuratu nahi du, gorputzaren lotura guztietatik alde eginez.

Zopa beroaren usaina antzematen du gauetan, honek urruti dituen etxekoak gogorarazten dizkio, baina beldur da, hauek gertu inoiz sentituko ez ote dituen. Elkarrizketak ere entzuten ditu gertu-gertu, honek komunikatzeko beharra gogorarazten dio, baina beldur da berriz hitz egiteko, sentitzen duena aipatzeko. Txoriak entzuten ditu noizbehinka, hauek kanpoan beste bizitza bat dagoela gogorarazten diote, baina beldur da, behin hauek bezain aske sentitu zelako hala ez zenean.

Gogor heldu die berriz ere burdin hotzei, eguzkiak berotuta ere, gizarte baten hoztasunak izozturik daudenei. Sakon hartu du harnasa betiko moduan, inpotentziak sortutako malko bat ageri da bere masailean, eta ozen esan ezin duenez, isiltasunean Euskal Herria maite duela ohiukatu du.