Girgileri Anderea

Atalak: bAst

 

V. Irina Panikovitx

Etxeko giltzak non ditut… Ooo! Auzoaren tapiza zein de polita. Liliduna. Ene galtzak bezala. Gustu berak ditugu. Agian erosi duen tokia erakutsi beharko lidake. Bon, geroago joanen naiz galdatzera. Gakoak sakelan ditut. Ederrak horiek ere, hiperederrak. Kolore desberdinetakoak. Ulises obrako sirenen uharteko plazer guzienak, agian. Maite nuke haraino joatea. Ene baitako bakearekin topo egiteko, libertimenduz blai.

Bon, sar nadin. Ene jantziak saiatzea erabaki dut. Egin behar dut, jakiteko azkenik bisitatu dudan saltegiko langileak proposatu didan zaia berdina dudanez. Baitakit badudala, hark pieza bakar bat erakutsi didala mailukatu didan arren. Saltzaile maltzurra!

Gela jadanik hankaz gora da, ene ideia nahasiak bezala. Nahaspilatutako nahaskerian urperatua naiz, aitortzen dut, ene gogoa! Gelan, nonahi, ideiak burutik ateraiak bezala, agertzen zaizkidan oihal metak hedatuak eta metatuak dira. Maleta oso-osorik hustua da. Burua gela honetan puztu zait. Hala. Ene ideiak ez dira gehiago lehen bezain sailkatuak. Pausa bat egin behar nuke. Baina ideien dei ezin agortuak paralisia eragiten dit. Ene buru barneko errotan, menderaezin, itzulika ari den hamsterrak du bere erritmoa inposatzen. Ene buruak ez du gelditu nahi! Orduan, apartamendu honetan horrela jarraiki beharko, iratzarririk egon beharko. Biltzeko denborarik ez dut.

Berriz hala naiz. Azken inarrosaldian bezala. Alta, lagunak azaltzen saiatu zitzaizkidan. Ez nuen ele bakar bat ere onartu nahi izan. Hainbat gaizto hiretzat, Girgileri Anderea.

Carolineren pisuan naiz. Hala naizela uste. Apartamendua berriz apaindua dut. Egongela, batik bat. Pisua eneganatua dut, zakurrek beren aztarnak han-hemenka uzten dituzten bezala, tantaz tanta. Caroline, ez dakit non den. Non da? Haren nondik norakoak arraroak dira… Goizean abiatu zen. Edo atzo… Edo duela aste bat? Bon, ene etxean naiz, eta horra. Euskal Herrian? Ez, gela hau ttipiegia da. Ito, urka, zapalgarria. Ufuuu… Duela zenbait egun Parisen nintzen. Beti Parisen naiz, orduan… Orduan, ala Caroline desagertu da, ala ni naiz munduko beste lurralde batean agertu, elkartu eta okertu.

Hotsak. Hotsak hautematen ditut. Ene inguruan, gainean, azpian, kadirak karrankan. Boz batzuk. Komunetako ura zilotik ihesi, batzuetan. Poliki-poliki, burdineria hotsak bilakatzen dira. Eraikina ola bat da, olatuz betea, ene barnea okaztatuz. Azantza horiek beharrietan gurina bezala sartzen zaikzit. Beharri ziloetan lerratzen, odolki hodi lodiak bailiran.

Haserrea pizten zait. Ene buruaren kontra, ene osotasunaren aurka. Ene burua jasangaitza bilakatzen ari zait. Gorputza umeltzen doakit. Usteltzen, likido bilakatzen.

Haserre beltz hori mundu guziari aurtiki nahi diot. Mundu hondatu horri, gizaki guziok galbidean jartzen dugun horri: arma fabrikak, argindarra, telebistak, ura, lehengaiak, wifia, pestizidak, gure organoak, animaliak, droga… hemen, gure lurrean, dena salerosten dugu! Zer arraio gertatzen zaigu?!

Zergatik gogo-indarrak arau gaindiezinen menpe etengabe jartzen ditugu? Eskumuturreko elektronikoak zinez maite ote ditugu? Baldintzak, arauak, garaileak? Lehoi harrapariak, txakalak, hienak?

Asteroide erraldoi batek lurra suntsi dezan desiratzen dut. Dinosauroak desagertu ziren, oooooo, gaixoak… Ba, gizakia ber gisan suntsi dadila. Unibertso ilun honetan justizia bat izan dadin!! Ikili-mili-mili-miliiiii-klik!!

Zergatik pozten gara gurea uste dugun planeta hankaz gora ezartzeaz? Dolarrentzat? Pesoentzat? Yunarentzat? Errupientzat? Euroarentzat? Moneta immaterial ororentzat? Burtsak manatzen dituen gure gogoentzat?

Azken puntan, hemen bizitzeak ez du deusetako balio. Hobe nuke ondoko leihotik salto egitea…

Baina, baina… Nik, bai, NIK, bizi nahi dut! Maitasunaren izenean. Jendetasunaren edertasuna bihotz-bihotzez sentitzeko. Egun batez, biziaren zikloa errepikatzen laguntzeko. Inguruko guziaren ohoratzeko.

Arazo bakarra ikusten dut. Bakar-bakarrik nago… Nihaurek, haurkeriaz, ene burua abandonatu dut. Estoldara bota dut. Ene buru hezurra totem baten puntan pausatu dut. Orratzek xixtatu budu panpina bat bihurtu naiz.

Tok, tok, tok

Nor da hor? Polizia ene bila etorria da? Zer egin dut… Ai ama!

Ateak berriz jotzen du, ozenago… Bon, hatsa hartu. Onera itzuli behar naiz. Idei kilometro horiek alde batera utzi behar ditut. Oin puntetan, ateari hurbiltzen natzaio. Atzean ez da otsorik, araiz…

-Nor da?

-Lucile. Carolinerekin etorri naiz.

Borta zabaltzen dut. Adiskideak hor dira… Zer bitxikeria…

Lucilek:

-Ate gibelean harrabotsa aditzen genuen. Ez zintugun beldurrarazi nahi.

-Sartu… (…)

Girgileri Anderea, Maialen Hegi-Luku: Eleberri honen hasieran mintzo dena Munia da. Deusek ez du ahultzen, beldurtzen, etsiarazten. Munia horrelakoa da. Tarteka, bazterren eta batez ere bere buruaren harrotzeko, munduaren itzulipurdikatzeko gutiziak atxikitzen du. Ez du atzera begiratzeko xederik, ez eta bere gaitasun handiez dudatzeko arrazoirik. Alta bada, askotan indarra ihesi doakio, oldarrak lehertzen du, gogo-indarrak errausten zaizkio, hobekien ezagutzen duten ezagunak lekuko. Bizia lokarri ulergarririk gabeko bi egoera errepikakorren arteko etengabeko harat-honat kudea ezina bilakatzen zaio. Bere bizia girgileria bat da ote?