Marta Dacosta-ren xanela [leihoa]

Atalak: bAst

Marta Dacosta-ren xanela [leihoa]

Marta Dacosta (Vigo, 1966) 1980ko hamarkadan hasi zen poesia argitaratzen, hainbat aldizkaritan kolaboratuz. Lehen liburua 1993an argitaratu zuen. Esquío sarian akzesita jaso zuen eta González Garcés, Martín Codax, O Figurante eta Johán Carballeira lehiaketetan saria, besteak beste. Haren lana antologietan dago eta zenbait hizkuntzatara itzulia, eta haren olerki batzuk musikatuta edo antzezlan batzuetara sartuta. Olerki-lanean nabarmenak ditu hauek: Crear o mar en Compostela, Pel de ameixa, Setembro, En atalaia alerta, As Amantes de Hamlet, Cinsa, Acuática alma, Argola, Dun lago escuro, Na casa da avoa e Labirinto ou memoria.

 

[lecturafilia webgunetik]

Amonaren etxe honetan aurkitzen ditugu euren bizkar borroka eta sakrifizio bizitza gogorrak jasan zituzten lehen emakumeak, gaur garenaren protagonistak izan baitziren, baina ez ditu inork lehenago omendu. Historia ezin dute, aurrera ere, gizonek bakarrik idatzi, emakumeek funtsezko zeresana dute, protagonista dira. Horrela izan da betidanik, orain gure ahotsak ernetzen diren arte.

“son elas as que tensan as redes

e fan voar as agullas

elas, quen

tamén

abren camiños aos homes que arriban heroes

mentres os pechan para si mesmas”

 

“emakumeak dira sareak atezatzen dituztenak

eta orratzak hegalarazten, eta eurak dira

bideak irekitzen dituztenak, heroi heltzen diren gizonentzat,

eurentzat ixten dituzten bitartean.

Martaren olerkiak etengabeko gudaldia dira, eta nahitaez irakurri behar dira, mundua ez dadin lozorrotu, borrokatzen segi dezagun, inposatu zitzaigun haren guztiaren aurka, gure ezaugarri ez den horren aurka: borroka isiltasunaren, indarkeriaren aurka.

Egileak zenbait aldiz aitortu bezala, literatura orok, poesia barne, zerbait komunikatu behar du, injustizien aurka egin behar du, eta are gehiago garaiotan, noiz eta “hariak askatzeko” ordua baita, eta ostu zizkiguten hariak berriz jostekoa. Bada garaia emakumeek beren kabuz hitz egin dezaten.

Koartza dotoreak gogorarazten dizkidate

beren ibilkera zut ezin egokiagoan

 

oinez dabiltza

lanaren pisua

soin gainean

eramango ez balute bezala

 

[galaxia webgunea]

Esta obra nace da capacidade de asombrarnos e descubrirmos a fermosura das pequenas cousas, de comprobar, unha vez máis, que a poesía é quen de borrar os límites do tempo e o espazo e de fixar, coma unha alfaia imprescindíbel, cada unha das palabras que nos construíron e nos negamos a perder. Poesía-antídoto. Poesía-paz. Contemplar e reconciliarnos coa vida. Descubrir que a beleza aínda é posíbel. Retela canda nós.

[ Lan hau harritzeko daukagun gaitasunetik jaio da eta gauza txikien edertasuna aurkitzeko dugun gaitasunetik, egiaztatzetik berriro ere poesia gai dela aldi-aldeetako mugak ezabatzeko eta gai dela, finkatzeko, eraiki gintuen eta galdu nahi ez dugun hitz bakoitza, ezinbesteko alaja gisa. Poesia-antidotoa. Poesia-bakea. So egon eta bizitzarekin bakeak egitea. Edertasuna oraindik posible dela jakitea.]