Nahiko itxurosoa zirudien palmaresa bi sari handienekin hondatu dute. Zinemaldiaren aurreko edizio batzuetan ez bezala, bazirudien aurten kontsentsua izango zela nagusi, hasi Marian Alvarezek La heridarengatik jaso duen emakumezko aktore onenaren Zilarrezko Maskorretik, pasa Quai d’Orsayren gidoi onenarenetik eta Jim […]
Jean-Pierre Jeunetek Amelieren ildotik doan beste film bat egin du, pertsonaia miragarri eta sinesgaitz samarra protagonista duena.
Pertsonaia-ikerketa da Fernando Francoren La herida filma. Faktura aseptikodun lana, Marian Alvarezen interpretazio sendoan oinarritzen da.
Bosniako gerraren arrastoek turista australiar batengan duten eragina erakusten du Jasmina Zbanicen For those who can tell no tales filmak.
Ia genero bihurtzeraino hedatu den epaiketa-film (trial film edo courtroom drama ingelesez) horietako bat da Atom Egoyanek Sail Ofizialean aurkeztu duen Devil’s Knot. Hiru haur hilko dituzte Arkansaseko herri batean eta herriko hiru gazteri botako diete errua bidegabeki.
Elipsiaren erabileran oinarritzen da Fernando Eimbckeren Club Sándwich eta nerabezaroaz dihardu.
Pilotu automatikoarekin zuzendutako film horietako bat da The railway man, gerrak eta torturak eragindako traumak ardatz dituena, baita horiengatik mendekua hartzeko gogoa ere.
“Hizkuntzaz arduratuko zara” esaten diote Quai d’Orsayko protagonistetako bati filmaren hasieran, Frantziako Atzerri Ministerioan lanean hastean. Politikarien eta haien hizkera hutsalari buruzko komedia aurkeztu du Tavernierrek.
Road movie konbentzional baina eraginkorra da David Truebaren Vivir es fácil con los ojos cerrados. 1960ko hamarkadako Espainian girotua, ingeles irakasle bat du protagonista, pantailan agertu den lehen unetik publikoaren konplizitatea alde daukan Javier Cámarak antzeztua.
Aktore austriar ezagun bat eta mendialdeko ostatu baten kargu dagoen bere ahizpa dira Götz Spielmannen Oktober November filmeko protagonistak. Aitaren arazo kardiologikoengatik elkartuko dira, berez bizimodu aski diferentea duten bi emakumeak.
Batzuek Dukan dieta egiten dute eta besteek, Manuel Martin Cuencak Sail Ofizialean aurkeztu duen filmean bezala, pertsonak jaten dituzte. Gustu kontua.
Intenzioa daukanik ez diogu ukatuko François Dupeyronen Mon âme par toi guérieri, baina indefinizioak gaina hartzen dio.
Lagun batek dio grazia egitetik batere ez egitera tartea oso estua izaten dela. Ba hori, Alex de la Iglesiaren Las brujas de Zugarramurdik ez didala barre eginarazi.
Belaunaldi-komedia dibertigarria da Le week-end, beren harremana berrasmarzeko bikote zahar batek Parisen egiten duen asteburu-pasa kontatzen duena.
“Zinema sozial” gisa sailkatu ohi diren pelikula horietako bat da Mariana Rondonen Pelo malo.
Tentsioz eta sinbolismoz betetako filma aurkeztu du Denis Villeneuve zuzendariak Sail Ofizialean. Enemyk, ongi ulertzeko, psikoanalisi-ikastarotxo bat eskatzen du beharbada eta amaiera arraro aparta du nire ustez (lasai, spoilerrik ez).
