Mina

Atalak: Gorputzak, Prismaren koloreak

Bizitzea tokatu zaigun garai eta leku honetan informazio (edo desinformazio) ugari dugu eta gehienetan minetatik ihesi bizi gara. Mina txarra dela erakutsi digute, ixten gara eta askotan zigorra dela sentitzen dugu.

Minak, ordea, bere bizitza propioa du berezko hizkuntza dauka eta gugandik gertu baina gure sinesmenetatik at dago. Ez dakit zein den minaren morfologia, baina hainbat formatan sentitu daiteke bai fisikoki, bai emozionalki.

Minaren esperientzia ez da batere atsegina, baina bilakaera eta ikasketa prozesuan bere funtzioa du. Gorputzetik at bizi bagara, goiko baieztapena lelokeria izan daiteke, baina gugandik gertu bagaude pertzepzioaren beste dimentsio bat erakusten digu.

Lehen haurdunaldi eta erditzearekin batera, minaren osotasunaren kontzientzia jaso nuen. Haurdunaldian gorputzaren barruan gutxienez bi bihotz dauzkazu, sentitzen dituzu zurea eta beste baten mugimenduak. Zure arnasa inoiz baino konpartituagoa da. Barruko kontzientzia horrek erditzean du adierazpen maximoa. Erditzeko momentua iritsi zenean minak bide bat markatu, gorputza esnatu eta momentuaren iragatean lagundu zidan. Bakoitzak du momentu hori pasatzeko berezko modua, baina komunean gorputzaren eraldaketa dago. Indar hori guztia probestu nuela uste dut. Ordutik naiz minaren laguna, eta hura asaldatzen nauenean epaitu gabe berean jartzen dut atentzio. Intentzioak mina askatzeko boterea du, eta autoezagutza prozesu ahaltsu bilakatu daiteke.

Sinesmenen gainetik minari bizkarra eman baino areago, probatu ezazu atentzioaren bitartez minarekin kontaktu zuzenagoa edukitzen, eta akaso hura zeharkatuko duzu. Mina sortutakoak erraietatik askatzeko modu berria aurkitu dezakezu…