Olibondoa arma bat bezala: Ga(t)za 4

Atalak: Farah Baker, Gaza, Mahmud Darwish, Palestina

Farah Baker Gazako ospitale baten aurrean bizi da eta hamasei urtekoa da. Bere bizitzan zehar hiru gerra jasan ditu eta bere ustez hauxe izan da ankerrena. Tregoa batean, Israelgo estatuak sarraskia eten duenean, hurrengo txioa idatzi zuen: “I miss the sea, I miss my friends, I miss ice cream, I miss happiness and joy. I MISS MY ORDINARY LIFE #GazaUnderAttack”. “Itsasoaren mira dut, nire lagunen mira dut, izozkiaren mira dut, zoriontasunaren eta arraitasunaren mira dut. NIRE OHIKO BIZITZAREN MIRA DUT #GazaUnderAttack”.

Bizitza komuna da armada israeldarrak suntsitu nahi duena. Elkarrekiko bizimodu komunena da armada batek gehien gorrotatzen duena. Hori dela eta, Israelgo estatuak unibertsitatea bonbardatzen, etxeak eraisten, ura debekatzen eta olibondoak erretzen dizkiete palestinarrei, baina Palestinako itsasoak, izozkiak eta lagunek hor segituko dute zutik, eta hori gertatzen denean, lurra da babeslekurik hoberena, errotuena, non olibondo oro arma bilakatzen den, olerkari palestinarrak deskribatu zuen eran:

Olibondoak oroit badu

nork landatu zuen

malko du bihurtuko

olioa.

O, gure arbasoen jakinduria!

Zuentzat gure gorputza

izanen da babesleku!

Aterako ditugu ziriak

betileetatik

eta tristura segatuko dugu

eta lekutu eginen dugu gure herritik.

Olibondoak berdetasuna gordeko du

betirako

eta lurrera itzuliko da

arma bat bezala.

* Oharra: 1982an Mahmud Darwishek sorturiko poema hau, “Olibondoa” izenekoa, Koldo Izagirrek euskaratu zuen eta Armiarman kontsulta daiteke.