Mugaz haraindi

Atalak: Mikrofaxismoak, Soziofobia

Tijuanara heldu bezain fite, Estatuen arteko irudizko marra bat hertsi eta hetsi agertzen zaizu. Hara hurbilduz, hirigintzan zein egituran kontrastez beteriko bi lurralde ezberdindu atzematen dira. Hala ere, erasan hori gaindituta, berehala izakien eta gizakien harat-honatak izanen dituzu aurrean, konektatzeari, negoziatzeari, bizikide izateari eta, zergatik ez, trafikatzeari ekiten dioten komunitateen joan-etorriak, Kalifornia eta Behe Kalifornia kartografia atsekabetu baten parte izanen balira bezala, tentsio bizidun amaigabe hori nondik datorren eta nora doan jakiteke.

Orain José Palazónen argazkiari esker dakigun eran, muga ez da hesi hutsa, baizik eta bizitzak markatzeko, kontrolatzeko, kudeatzeko eta itxuraldatzeko modu bat. Han, Melillan, Europar Batasunak babestutako eta finantzatutako golf-zelai batean jokalari batzuk gozatzen ari ziren, iragarki hipster baten eszenografian bezala, alboan Afrikatik etorritako hamar bat migratzaile altzairuzko hesi baten gainean sei metroko altueran zeuden bitartean, atxiloketen eta kolpeen zain.

Estatu demokratiko orok bere mugak izaten ditu, non unibertsala txikiagotzen den, partikularra izan arte. Filosofia politiko modernoak ez du kontraesan hau konpondu nehoiz. Mugaz bestaldean, hainbat kasutan errealismo politikoak surrealismo sozialaren antza hartzen du. Independentistak direnek eta ez direnek, abertzaleak direnek eta ez direnek, kosmopolitak direnek eta ez direnek, guztiok aintzat hartu beharko genuke.

Hau ulertzen ez duen jendea dago tamalez. Hondamendiaren Espainiak konpontzen dituen aditu batek, London School of Economics delako ekonomialariak, gorputz migratzaile batzuen argazkia txiokatu zuen, hurrengo testuarekin: “Melillan behar bezalako hesirik egin ahal ez izateko zioren bat ei dago, zein da?”. Gero harrituta geratu zen bere iritzia kritikatzera txiolariak sartu zirenean.

Hesi horren baldintzez norbaitek galde egin dezan zio bat baino ez dago: hizkuntza adituak emakume-gizonen izaera ilundu du. Mugak dauden heinean, zeharkatzeko desioa izanen dute lagun batzuek. Ez da aukera bat, ezta eskubide bat ere, joateko, jiteko, ihes egiteko desiorik humanoena baizik. Azaldu egin behar zaio?