Elurrezko kriseilua

Atalak: Sailkatugabeak

Ezetz esaten duten arren, elurrezko kriseilua entzun edo ikusi duenak beti gogoratuko du. Raúl Torres izan daiteke, Pablo Milanésen laguntzaz neska adiskide bati arrazoimenean argia urratzen bilatu zuelarik, edo Belén Gopegui, kontzertu batean tiro bat entzun zuelarik, edo emakume anonimo bat baino ez, elurrezko kriseilu baten sekretua ez delako inoiz isiltzen.

Isileko hau El comité de la noche eleberrian irakurtzeko aukera dugu: orain kapitalismoa, eskubideen suntsiketa, patriarkatua, esplotazioa, erromantizismoaren tranpak, mugak, desazkundea eta halaberki klase-borroka izenda baititzakegu, orduan elurrezko kriseilua ahozka dezakegu, apika entzun nahi ez genituzkeen esanahiez beterik baitaude existitzen diren gauzak estalperik gabeko denbora edo denborale honetan.

Urte batean, aurten izan daitekeenean, negua berandu heldu da, baina jin eta gero, elur-denboralea ekarri du. Bizi naizen hirian, bertze edozein hiri izan daitekeenean, errekaituen ekonomiaren emakumezko langile batek kontatu dit. Mendekotasun-egoeran laguntza beharreko emakume anonimo batek adierazi dio hilabete batez eguneroko janaria murrizteko desioa, honekin aurreztutako dirua bere alaba haurdunari eman gura diolako, bertze pisu batean berokuntza ordaindu ezinik bizi baita. Beroa hotzean, elurrezko kriseilua.

Kinkan dir-dir eginez urtzen duen sugar zorroztua, elurrezko kriseilu oro kontraesankorra da. Errealitatea ere kontraesankorra da, eta hori dela kausa, subertsiboa. Ezin dugu jarraitu. Darraigun.