Kirol politizatutik heriotzaren banderara

Atalak: Faxismoa

Estatuak kirolez baliatzen dira propaganda aberkoia egiterakoan. Haiek dira lehenengo publizistak nazioarteko mugen merkatuan. 2016ko Joko Olinpikoak ez dira salbuespena izan, eta hainbat lagin erakutsi dizkigute arlo honetan, non estatuak lehenengoak diren kirola politizatzerakoan: kirol eta joko profesional guztiak turismo telebistatuaren markak dira gaur. Oso lagin ona izan da, kasu, joko hauen estreina, non Espainiako Erresumaren kirolariek gizagaineko euforia erakutsi zuten, munduko pantailetan nazionalismo posmodernoa zer den ikusgai: uniforme dotoreak, moda, patriarkatua (gizonak aurrean, emakumeak atzean), bandera goian, beti goian, sekulako irriak eta hortzeria zuri-zuriak, selfiak (teknologia digitalen garaian gaude, noski), ikuskizuna edonon, marka eta marka. Horrela saltzen dira kirolariak eta aberriak adierazle hutsalen aroan, antza.

Hala ere, teknologia digitalen eta marka posmodernoen salgaien artean, merkantzia jingoistak porrot egiten duenean, beti aurkituko dute atzoko tik faxistak erakusteko unea: Espainiako Erresumaren markaren tenislariak azken partida galdu zuenean, Lurreko Armada espainiarraren kontuak hurrengoa bota zuen Twitterrian: “Gerra ez da tristea, arimak goratzen baititu… Erakusten baitigu Banderatik at ezerk -ezta biziak ere- ez duela axolarik. Eskerrak, Rafa”.

Txioa ezabatu ondoren, ziberespazio posmoderno honetan geratu zen mezua: 1949an El Alcázar egunkari falangistan Camilo José Celak José Millán-Astray jeneral faxistari eskainitako testutik datoz hitz hauek. Eta dena kabitzen da Espainiako Erresuma deitzen duten Failed State honetan: teknologia digitala, kirola, negozioa, oligarkia, marka, aberria, demokrazia, faxismoa, heriotzaren apologia eta mehatxuak, mehatxu anitz, beti bezala.