Suizidioa eta absoluzioa

Atalak: Heriotza, Literatura, Mikrofaxismoak

Patricia Heras bultzatu zuten bere buruaz bertze egitera, prozedura zikin eta kafkiarra dela bide. Kafkiarra diot, idazle txekiarrak deskribaturiko prozesu hirotu eta zentzugabea Bartzelonako ustelkerian egiaztatu zen eta, zigor kolonia eta Wad-Ras parekatuz.

Judith Butler eta Emmanuel Levinasen idazlan teknikoetan ikasten dugun aurpegi edo abegia agerian daude Patriciak utzi zituen arrastoetan, akademiatik at –batzuetan urrutiko liburuetan bilatzen dugu alboan duguna–. Bere blogean laga zituen hitzak markak dira, abegi baten markak, 4F kasuaren muntaiak estali ezin dituenak.

Orain prestatzen dabiltza liburu bat, gazteegi hil zen emakume honen testu eta olerkiekin. Argitalpenaren zain nago. Bitartean, gaur 4F da, otsailak 4, eta bere poema “Absoluzioa” euskaratuta dakart, ez baitira bere begiak eta begitartea desagertu. Bere gorputza suizidatu zuten eta bere burua torturatu, baina bere ahotsa nire sorbaldan sumatzen dut, inoiz baino humanoago, nehoiz baino askeago, kutxa hustu batetik bere abegia guri begira:

Absoluzioa

Nire errugabetasuna urkatu dut.

Bere harrotasun minduak, oraindik klaskaz, ez dio galarazi bere gainean txiza egitea,

bere edertasun iragankorrak azken arnasa eman du atzen taupada erregutzaileekin

gorputz-isuri lirdingatsuen eta detrituen artean galduta.

Bera ikusi dut hankei eragitean amorruz eta babesik gabe hil arte,

ni baino humanoagoa zirudien,

bere abegi desitxuratuan izu-ikara otzan eta gordina irakurri dut,

hanken artean su egiten duena…

Nire ilusioari lepoa moztu diot,

semaforo itsu batean zintzilikatu nuen

eta ikusi nuen nola odolusten zen sinesgaitz,

bor-bor urduri,

oso hurbil dirdaitzen mina ikusi nuen,

itzaliz joan zen bere patu dohakabearen atzean estalia.

Kutxa ireki dut eta hutsik dago.