Borroka autista

Atalak: Autismoa, Musika, Stephen Stills, Víctor Lenore

Indie, hipster eta gafapastei buruzko azken saioan agertoki musikal eta kulturalean nagusitzen diren hainbat gertakari eta ekandu iradoki ditu Víctor Lenorek: indibidualismo apolitikoa, norberekeria elitista, bakartasunaren fetixismoa, aberaskumeen burgoikeria, hegemonia meritokratikoa, sentimentalismoaren industria, modernokeriaren ugazaberia.

Ez genuke ongi jokatuko, bere liburua panfleto zaratatsua izatera bideratuko bagenu, haratago doan zerbait baitago. Hausnartzeke ditugu subjektuen eta subjektibotasunaren prozesuetan –zer, nola, nortzuk eta zein egituratan– ikaskuntza komuna eta intimitate kolektiboaren ahalmen sortzaile eta emankorrak. Halaber, ez da lagungarria izan fobiaz eta filiaz indie eta hipsterren zerrendak prestatzea geroko eztabaidan. Indie estiloa “autista” dela irakurtzeko aukera izan dut eztabaida horretan. Autista? Benetan?

Henryren gorputza Asperger sindromearekin hazi zen eta ezin izaten ditu zuzenean jasan Stephen Stills bere aitaren emanaldiak, Crosby, Stills, Nash & Young taldearen kontzertuetan. Hala ere, Henry, bertze haur autista batzuekin batera, musikal batean esku hartzeko gai izan zen. Guztion artean idatzi, garatu eta antzeztu zuten, profesionalek, senideek eta amek lagunduak. Prozesu hau, zailtasun eta kontraesanez beteriko borroka, Tricia Reganek Autism: The Musical dokumentalean filmatu zuen.

Borroka fronteak mugatu, finkatu edo zedarritu nahi izaten dituzten bataila mezuak zabaltzen dira noizbehinka, horretarako klase borroka eta abangoardia borroka nahasten badituzte ere. Abangoardiatik haratago atzeguardia dugu, bere barne-barneko arma ñimiñoekin. Stephenek baieztatzen zuen haur autistengan bere burua islaturik ikusten zuela, beraren eta munduaren artean bere gitarra jarriz musikari bilakatu zelako.