Porrotaren aurka

Atalak: Literatura

Gure artean bi arerio dira nagusi: bata euforia da, bertzea nekea. Euforiatik etsipenera erraz igarotzen gara, baikortasun eta ezkortasunaren artean aise itotzen gara, hitz oro gure erresistentzia edo gure irabazpena dela konturatzeke.

Iaz irakurri nituen saio ederrenetako bat Noelia Penak izkiriatutako El agua que falta (Falta den ura) izan zen. Krisialdiaren tsunamiaren aurrean, gure bizitzak itotzear, (post)modernitate likidoaren porrotaren aurka, hurrengo berbak eskaini zizkigun han:

“Ez dakit zenbat aldiz hel daitekeen mundua galtzera. Apika gutako bakoitzak behin galdu du, edo ehun aldiz. Egunero ahoan itotako hitz bakoitzean, isiltasun bortxatu bakoitzean.

Ezer esaterik ez dagoela pentsatzea porrota da.”