Aro berri batean gaude, “bake aroa” deritzo.

Atalak: Ebidenteegia

Norabidea jada finkatua dugu, herri libre bat, non bertako kide bakoitza askea izango den, txori baten antzera. “Hegoak ebaki banizkio nirea izango zen” Laboaren abestia dut gogoan, zenbaitetan libre izateko hegalak mozten baitizkigute, baina aurrera jarraitzen dugu, hegaldiz hegaldi, ahal dugun neurrian bidearekin jarraituz.

Bat-batean so egiten dugu, bidegurutzea aurrean daukagu: elkartasuna eta duintasuna ezkerrera, errepresioa berriz eskuinera. Herriak ezkerreko norabidea hartzen du, zapaltzaileak eskuinekoa. Zalantza nire barnean, zalantzarekin beldurra, beldurrarekin babesa, norabide ezberdinegiak botere gorena dutenen eta aske izan nahi duen herriaren artean. “Eta orain zer?” berriro ere so egin edo aurrera jarraitu? Beldur naiz, oztopoak etengabeak direlako, askatasuna mugatzen digutelako, herri baten nortasuna galtzera bideratzen gaituztelako.
“Ez nago prest”, “Ez gaude prest”, “Ez dut nahi”, “Ez dugu nahi”,  oztopoa zaila da, ez ezinezkoa. Pausoak emateko gonbita zabalik dugu, eta emango ditugu. Hegalak bere osotasunean jarrai dezaten, hegaldiak geroz eta altuagoak egingo ditugu, heldu ezinak  izan daitezen, betiere nortasuna eman gaituen herriaren nortasuna gal ez dadin “gizaki duinak, herri duin batean”.
Nire buruarekin solasaldi hau egin eta hitzak islatzean politizatuak gaudela dirudi, alde batera joz, betikolez geure eskubide zein ideiak defendatuz, askatasuna jomuga dugularik. Agian bai, agian irudipen hutsa da, agian irudipena errealitatea da, baliteke. Eta honek guztiak zer pentsaturik ez al du ematen?
Irudipena errealitatez josia egon daitekeenez, errealitatea zer den ikusi beharko dugu, geure herria  aske izatea helmuga duen herri baten nahia den errealitatea, ez iruzurren bitartez merkatu gisan saltzen gaituztena, iruzurrez josia dagoena alegia.
Ireki begiak, zabaldu belarriak, begiratu ingurura, hausnartu, errealitatean finkatu eta ulertu. Besterik ez dut eskatzen.

Eta orain nire galdera da:

“bake aroa? edo iruzur aroa?”