Agian…

Atalak: Sailkatu gabea

Idatzi egin nahi dut eta ez dakit nondik hasi. Agian mordaza legearekin atxilotuko naute, edo ez.  Agian ez dut ezer esango gaur egun planteatzen diren hezkuntza erreforma berriekin isiltzea erakutsiko bainaute eta gainera merkatura bideratu, hau da, gizarte kapitalista honetan murgilduko naiz, ohartu gabe gainera. Agian ezingo dut enpresa txikirik ireki TTIP hitzarmena dela eta, hondoratu egingo delakoan. Agian ezingo dut burua altxatu, klase sozialak geroz eta nabarmenagoak baitira. Agian euskaldun izate eta sentitze hutsagatik kartzelara joango naiz, eta zer esanik ez hau defendatzen badut. Agian leihotik jaurti beharko naiz etxea kenduko didatelakoan. Agian ez dut ama izateko aukerarik izango nire soldata kaxkarraren ondorioz ezingo baitut jaterik eman.. Agian kalean bizi beharko dut gazte izan eta lana ez aurkitzeagatik. Agian lanean ustelduko naiz ordu anitz sartu eta miseria hutsa jasotzeagatik. Agian istripu bat izango dut dispertsioari esker lagun edo senide bati bisitatzera joate hutsagatik. Agian ezingo dut betiko tabernan betiko jendearekin zerbait hartu eta une egoki bat igaro herriko tabernen auzia dela eta. Agian gizarte honetan integratzeko arazoak izango ditut zenbait pertsonen etika faltagatik. Agian ezingo dut nire nortasuna aurrera eraman jo edo iraindu egingo didatelakoan. Agian euskal preso bilakatuko naiz nire iritzia txioen bitartez azaltzeagatik. Agian eraman egingo naute nire herriko pertsonekiko elkartasuna adierazteagatik. Agian torturatu egingo naute “terrorismoa goraipatzea” leporatuta. Agian bizitzeko aukera mugatuko naute, banako gisa eskubideak urratzen dizkidatelako.

Idatzi egin nahi dut eta ez dakit nondik hasi. Agian etxean geratuko naiz, nire ipurdia eroso dagoelako. Agian ezartzen dizkidaten lan baldintza urriak onartuko ditut dirua lortu nahi dudalako. Agian ez dut presoen alde egingo atxilotuko nauten beldurrez. Agian ez naiz herriko tabernetara joango bertara bakarrik “abertzaleak” joaten baitira. Agian ez dut euskaraz hitz egingo denek erdaraz egiten dutelako. Agian nire gelan geratuko naiz ez bainaiz iraintzen nauten horiei aurre egiteko gai. Agian ez dut nire nortasuna azaleratuko, bat gehiago izatea errazagoa delako. Agian ez naiz kalera irtengo eta geure eskubideak ez ditut defendatuko, nahiz eta denei urratu niri urratzen ez dizkidaten bitartean ez baitut borrokatuko. Agian ez dut nire herriko pertsonekiko elkartasuna adieraziko eramango nautelakoan. Agian TTIP hitzarmenaren aurka ez dut borrokatuko, batzuen aberastasunak berdin didalako ni neu eroso nagoen bitartean. Agian…

Garbi dago gaur egungo gizartea ustelduta dagoela, alde batetik errepresioa eta diktadura ezartzen gaituzten horiengatik eta beste alde batetik beraien ipurdia begiratzen duten horiengatik. Erosotasuna edo zenbaitetan beldurra izaten delako ez gara kalera irten eta geure zein besteen eskubideak defenda eta aurrera eramaten. Gainera, zenbaitetan ez gara borrokaren iraultzan murgiltzen geure burua larri ikusten dugun arte. “Demokrazia” deritzon gizarte patriarkatu hau kapitalismoaren oinarri nabarmena da, batzuen aberastasuna eta askoen pobrezia dakarrena, gainera euskal herritar gisa esan beharra daukat euren estatu usteldu horri esker zapalduak baina gehiago gaudela. Harrigarria iruditzen zaidana da zenbait pertsonek ez dutela hori erortzeko bidea eraikitzen, ez direla kalera irteten oihu egiteko, ez direla bilera zein asanbladeta batzen, eta gainera zenbait ekintza egiten direnean aurpegi txarra ezartzen dute “barkatu baina zeuen burua zapaltzen ari zarete, etorkizunari begira lan inguruan eta euskal herritar gisa errepresioa onartzen ari zaretelako”. Bestalde, esan dezaket oso zaila dela zenbait pertsona zaharrei pentsamendua aldatzea eta gaur egungo gizartea azaltzea, beste garai batzuetan bizi izan direlako eta beraientzako aldaketa horien onarpen hutsa zaila bilakatzen delako, baina gazteak? Non daude gazteak? Lokaletan porroak erretzen, tabernetan kafea hartzen, lagunekin solasaldi sakonetan murgiltzen… horri guztiari kontzientzia deritzo. AUPA ZUEK!