ZER DA ETA NOLA ULERTZEN DUGU ASKATASUNA?

Atalak: Sailkatu gabea

Pertsonok, askotan izugarrizko ohitura dugu askatasunaren inguruan hitz egiteko, norbanako gisa askeak garela esanez.

Aurrekoan, lagun batzuekin nengoela gai hau atera eta batek galdetu zidan: baina… zer da askea izatea? Une batean isilik eta pentsakor geratu ostean, libre sentitzea zela erantzun nion, libre, zure balio eta printzipioei jarraituz, libre, zure izatea azaleratuz, libre, nahi duzuna eginez.

Egun batzuk igaro dira solasaldi hartatik eta oraindik ere galderak nire burua astintzen du: zer da norbanako askea izatea? Benetan aske sentitzen naiz? Askea naiz? Nola ulertzen dugu/dut askatasuna? Gartzelan izan al daiteke aske? Sexualitatea bultzatzeko garaian, askatasunez bizitzen al dut? Gizarteak baldintzatzen nau aske izateko garaian? Bizitzeko dugun moduak askatasuna eteten al digu?…

Urteetan zehar libre sentitu den pertsonatzat jo dut nire burua, nahiz eta ohartu naizen une batzuetan (hausnartu ostean kontzienteki esaten dut) aske izateari utzi diodala, naizen hori alde batera utzi dudalako.

Norbanako gisa uneoro aurkitzen gara besteetan pentsatzen (zer esango ote duten nik nahi dudana egiten badut), gizarteak ezarri dizkigun jarrera egiturak barneratuak ditugulako eta gizarteak berak jarrera askeak zanpatzen ditugulako.

Inkisizio garaian sorginak deituriko emakumeak sutan erre zituzten adibidez, gizarteak ezarritako egitura desegituratzen zutelako. Emakume aske, sexualak eta zoriontsuak zirenak, akelarreetan batzen zirenak. Harrez geroztik, emakumeok gure sexualitatea mugatzen dugula esan dezaket.

Zenbaitetan, ez diogu nahi eta sentitzen dugun horri kasurik egiten, aurretik aipatu dudan guztiak eragina izaten duelako guregan. Honek, geure gorputzak zein desioak ez azaleratzea bultzatzen gaitu, kanporatzeko behar hori izatetik gure buru zein gorputzari baimen guztia kentzera arte.

Nik, pertsonalki, aspalditik egiten dut niretzako eta nire kriterio bakanetik “egokia” den hori: nire pentsamendu zein sentipenei lehiala izatea, betiere naizen hori kanporatuz. Eta kuriosoa da, hau egiten dudanetik ezberdina naizela behin eta berriz entzun dudala.

Agian hor dago gakoa, ezberdin izateak eta sozialki onartua ez eoteak hainbeste beldurtzen gaituela ezkutatu egiten garela, kate motzean loturik.

Oraingoan, gonbidapen bat luzatuko dizuet. Aurretik idatzi ditudan lerro eta hausnarketa honi buelta pare bat eman eta zeuen iritziak nirekin partekatzearena, hain zuzen. Denon hausnarketekin elikatu eta hazi egiten naizelako.