BIZITZA EZ DA IRAGANEAN HARRAPATUTA GELDITUZ, ETORKIZUNA ISLATZEA

Pentsamenduak kontrolatu egiten gaitu, iraganeko gertaerak zein etorkizuneko espektatibek betetzen dute kontrol guzti hau. Eta honek, zenbaitetan, min egiten digu, ez baitakigu unearen esentzia ateratzen. Zaila da hau gestionatzea, gertaera zehatz baten aurrean, iraganak pisua duen bezala etorkizunean islatzen ditugun beldurrek ere geure buruak astintzen baitizkigute.

Iraganeko esperientzietara lotzen da, datorren hori horren arabera aurreratuz, eta zenbaitetan beharrezkoa ez den sufrimendua eraginez. Hemen eta orain bizitzea ahanzturara eramanez. Urrea balio duen, eta gelditzen zaigun denboran geldirik egotea bultzatuz.

Gure bizitzak horretara mugatzen ditugu, ohartzen ez bagara ere, pentsamenduek jokabideek eta sentitzen dugun hori baldintzatzen baitizkigute. Ezin baitugu pentsamenduak islatzen duen eta gertatu ez den gertaera bat landu , ez konpondu, oraindik gertatu ez denean.

Zenbaitetan, gure bizitzetako gertaera gogor batek (edo bat baino gehiagok) horren kontzientzia piztera bultzatzen gaitu.

Nire kasuan, gertuko pertsona baten minbiziak, denboraren garrantziaz kontziente izatera bultzatu ninduen. Nire aitaren gaixotasunak erakutsi zidan etorkizunean pentsatzen igaro izaten dugula bizitza, zenbaitetan hau iristen ez denean eta bizitza bere horretan joaten uzten dugu, benetan bizi gabe.

Gure jokabide guztiak horretara mugatzen ditugu, etorkizunean gure buruaz zer izango den kezka etengabearekin korrika biziz, benetan hurrengo pausoa eman nahi dugun eta horrek betetzen gaituen pentsatzen jarri gabe, orainari bere zuku guztia atera gabe, elkarretaz zein inguruaz gozatu gabe.

Bizitza ez da iraganean harrapatuta geldituz, etorkizuna islatzea. Bizitza segundu, minutu, ordu, egun… bakoitzari ahalik eta etekin gehien ateratzea baizik. Ohituta gaude uneoro besteen ibilbideetan epaile lanak egiteaz, dirua gastatzen duen horri aurrezten ez dakiela atxikituz, maitasun bat baino gehiago duenari “zerri” etiketa jarriz, bidaiatzen duenari etorkizunik izango ez duela oroituz, dantza eta parranda asko egiten duenari erotuta dagoela esanez,…

Agian, epaile lanak egiten ditugun horretan une batez gu geu bizi garen pentsatzen jarri beharko ginateke, zenbaitetan besteei begira zergaitik ote gauden ahazten dugulako. Eta bitartean, iraganean so, eta etorkizuna oinarri dugun horretan, denborak hegan egiten du, atzera bueltarik izan gabe.