BELDURRA, POZOIAREN OSAGAI!

Atalak: Sailkatu gabea

Txikitatik erakusten digute nola joan behar dugun jantzita, nola izan behar garen gizartearen aurrean, baina batez ere nola jokatu behar dugun gizonezkoen parean.

Badirudi, guk geuk zaindu behar dugula geure burua, sozialki onartuta dagoen horren harira, hau da, ez da gizonezkoak emakumearengan duen jarrera aztertzen, emakumeak izaten duena baizik.

Uneoro jasaten ditugu gure gorputzarekiko erasoak, gure gorputzak nolakoak izan behar diren esaten/erakusten digutenetik, eraso fisikoak gertatu arte (zenbaitetan heriotzan amaitzen direnak), gu izanik epaituak garenak.

Agresio sexualak jasateaz gain, horren jatorria gure janzteko moduagatik, gure jarrera irekiarengatik… dela jasan beharra izaten dugu, nahikoa izango ez bagenu bezala objektutzat hartzen digutenean. Badaude, adibidez sexualki lan egiten duten emakumeak bortxaketa baten aurrean babes eskubiderik ez dutela pentsatzen dutenak.

Eraso sexual baten aurrean hedabideak ere gure jarrera desegokiak zein diren eta izan beharko genituen “egokiak” adierazten dizkigute, minigona janztea gizonezkoentzako probokazioa dela esanez adibidez. Gainera, biktimaren bizitzeko moduan murgiltzen dira, “La Manada”ko kasua datorkit burura: Lehenengo, pertsona batzuengan konfidantza izateagatik izan zen epaitua eta bortxatua (fisikoki zein administratiboki) izan ostean, bere bizitzarekin jarraitzeagatik epaitu zuten.

Hedabideek biktimaren bizitza hizpide hartzeak entzuleak garen emakumeok beldurra areagotzeak dakar, azken finean (in)justiziaren barnean babesik ez dugula ikusi eta sentitzen dugulako.

Horretaz gain, gure egunerokotasunean erasoak oso barneratuta izanen ditugu, zenbaitetan honen inguruan hausnartzen hasi arte ez baikara ohartzen gu ere erasotuak izan garela. Nahiz eta, hausnarketak egiten ere gertatzen jarraitzen diren. Honek, gure bizitzaren zenbait alorretan oraindik beldurra izatera bultzatzen gaitu: etxera bakarrik joateko orduan, autostop egiterako garaian (ez dugu egiten), talde batean danak neskak izatean… Bestalde, gizonezkoenpean egotera bultzatuz: etxera bidean mutil baten laguntza badugu lasaiago gaude, autostop mutil batekin egiten dugu, talde batean mutilen bat badago “babestuak” gaude… Arazoa gurea dela sinestarazten digute, sistema patriarkatu honek emakumeak etxean eta zaintza lanetan nahi dituenean, gure bizitza gizonezkoen baldintzapean egitea nahi dutenean.

Geroz eta indar gehiago hartu, geroz eta beldur gehiago sartzen saiatzen dira, pausoak atzera eman ditzagun, horregatik, guztiagatik ez da soilik erasotzailea den gizonezko indibiduala salatu behar, ikasitakoa desikasi eta desegituratzea ere beharrezkoa bilakatzen da, sistemak bere boterea aberasteko ezarri izan dizkigun balioak suntsituz, emakume izate hutsagatik erakusten dizkiguten jarreretatik hasita maskulinizazioaren hondamendira arte.

Sorginok bateratuta jarraituko dugu eta beldurra pozoietarako osagai bat besterik ez da izango!

Ez BETI da EZ!