MUGA

Atalak: Ebidenteegia

Pentsamenduekin solasaldi sakonean erori naiz, aniztasuna izan dut neure buruan murgilduta. Gizartea oroitu dut ondoren, aldi berean “muga” hitza etorri delarik nire burura. Zergatik lotu muga aniztasunarekin? “Galdera polita baina gogorra” eta solasaldian jarraitu dut.

Gaur egungo gizartea alderatuz gero, pentsatzen dugu modernoak garela eta aniztasuna guztiz onartzen dugula, baina ez, onarpena ez da soilik “onartzen dut” esan eta barre egin edota “nik ez dut horrelako seme-alabarik nahi” esatea, onarpena haratago doa. Tristea bada ere, ezberdintasunak mugak ezartzen ditu gizarte “moderno” honetan. Nik, argi eta garbi ikusi dut transexualitatearen kasuan. Hau trastorno genetiko bat delarik, sufritzen duen pertsonaren azalean jartzea besterik ez zait tokatzen. Lehenik eta behin zeure buruak onartu beharra dauka, eta nola onartu gizon jaio eta emakume edo emakume jaio edo gizon sentitzen zarela inork azaldu ez dizunean horrelako gertakariak badaudela? Edo gizarteak horrela jaio direnei mugak ezartzen dizkiela ikustean? Gorputzean izugarrizko beldurra azaleratzen da, zu bakarrik gizartearen aurka, nola egin?

Bizitza gutxinaka zimurtu egiten da, txikitasunean arazorik ez duzu ikusten, baina nerabezarora iristen zarenean zeure iragana oroitzen hasten zara: “benetan zoriontsu izan al naiz?” ondorio batera iritsiz, ezinezkoa da zoriontsu izatea ni neu ez naizenean izan. Ohera sartu eta kezkak eta dudak besterik ez dituzu zeure barnean aurkitzen, nola esan, zer gertatzen zait, zer prozesu igaro beharra daukat… eta okerrena ez da hori, onartuko al naute?

Tristea da eta hausnartzeko puntu garrantzitsua benetan pertsona batek nahi duena izateko eskubidea izanda, hainbeste kezka eta beldur edukitzea gizarteak ezartzen dituen mugengatik. Zenbaitetan horrelako pertsonei, irainez gain, txistua bota edota jotzera iritsi dira, pentsatu eta irudikatu, prozesu guztia onartzea gogorra bada nola sentitu daiteke pertsona bat berak nahi duena izateagatik onartzen ez dutenean? Pertsona zara eta animali edota objektu bezala ikusten zaituzte, puzzle baten antzera, benetan finkatzen ez den piezatzat.

 Prozesu guztia igaro ondoren, aipatzekoa da jendeak eta “normalak” diren horiek ezartzen dituzten etiketak, nola ez, animali, objektu hori ez da emakume edo gizon, baizik eta sexuz aldatu dena, transexuala dena, ez pertsona, ez, transexuala, bizi guztirako. Zeinen modernoak garen, eta zer-nolako tolerantzia daukagun. Eta bera zer? Zeini gustatzen zaio etiketa batekin bizitzea? Jendeak arraro begiratzen duela ikustea? Errespeturik berarengan ez dagoela ohartzea? Zuri? Gustatuko litzaizuke? Niri? Berari?

Hau guztia ez da soilik transexualen kasuetan ematen, hau aipatu dut nire gertukoena delako. Ez dugu ahaztu behar sexu aniztasuna nabarmena dela eta hori guztiaren gainetik pertsonak garela, bai zu, bai ni, bai bera, eta denok eskubide berdinak ditugula, itxurak eta aurre pentsamenduak albo batera uztea ezinbestekoa bilakatzen da benetan pertsona soil eta bakan bat onartzeko garaian, eta horretarako pertsona ezagutu behar da, bere izateko modua, eta ez kanpoko oskola ebaluatu. Arazoa ez da berak duena baizik eta gizarte honetan hainbeste jende artean pertsona soil bat aurkitzearen zailtasuna, intolerantzia eta muga, bakoitzak nahi duena izatearen muga, izateko askatasunaren muga, azken finean, bizitza bizitzeko eta honetaz gozatzeko muga.

Eta zuk, zer esanik ba al daukazu?