Jende asko, pertsona gutxi.

Atalak: estereotipo unibertsalizatuak

Jarri al gara inoiz pentsatzen zeinen ohitura txarra dugun besteen bizitzetan sartzeko garaian? Tristea badirudi ere betidanik izan dugu ohitura hau.  Nik neuk, egia esan ez dut ohitura honen beharra ikusten, azken finean ezagutzen ez dugun pertsona baten bizitzan sartzeak ez baitit halako satisfaziorik ematen, guztiz kontrakoa, tristura besterik ez zait azaleratzen besteei zenbaiten bizitzetan sartzen entzuten dudan bakoitzean.

Denok bizi izan ditugu zenbait egoera non entzun izan dugun beste bati buruz hitz egiten, honek bere bizitzaz ideiarik eduki gabe, eta egoera horien aurrean zenbaitetan esan dugu geratzeko? Nahikoa dela? Oso erraza da besteei epaitzea, oso erraza besteen inguruko hitzak zikintzea, baina ondoren gutaz zerbait txarra esan dutela entzundakoan hasarratu egiten gara, barregarria benetan. Hausnartzen jarri eta gogoratzen dut bai nire amak txikitatik erakutsi izan didan esaldi hura,   “ez egin zuri gustatuko ez litzaizukeena egitea” , seguruenik gure ondorengoei erakutsiko dioguna eta guk gure bizitzetan aplikatu izan ez duguna.  Besteei behatzarekin seinalatu aurretik, jar gaitezen pentsatzen ea behatz hori garbia dugun, askotan ikusi dugunez, guk dugun jokatzeko modua besteari leporatu diogu ohartu gabe aurretik guk berdina egin dugula. Normalean, ez dugu ideiarik izaten besteen etxean gertatzen ari denaren inguruan, orduan zergatik sartu barrenera?

Gaur egungo gizartean tolerantzia eta errespetua aldarrikatzen badugu, lehenik eta behin geure buruarengandik hasi behar gara. Ezin dugu zerbait aldarrikatu guk geuk ere egiten ez badugu. Bestalde, zenbaitetan geure hitzak neurtzea ez da marka txarra izaten, azken finean hauen bitartez min asko egin baitezakegu. Errua ez du soilik hitz zikinak jaurti eta hain lasai geratzen denak, baizik  eta atzetik joan eta hitz horiek sinestu eta zabaltzen dituenak ere, ezin dezakegu etxe batean ostikoka sartu aurretik etxe horretako istorioa jakin barik eta gutxiago istorio hori geure irudimen magikoaren bidez asmatu, besteengan asmakizun horiek zaplazteko bat esan nahi dutelako.

Garbi dagoena da gaur egun mundu anitz batean bizi garela eta ezberdintasunak nabarmenak direla, baina horrek ez du esan nahi besteen etxeetan sartzeko eskubidea dugunik. Edertasuna, aberastasuna, generoa… edozer gauza izan baino lehen pertsonak gara. Arazoa ez dator ezberdintasunetatik mundu honetan jende asko eta pertsona gutxiegi aurkitzen direlako baizik.

Ez gara gizaki perfektuak, gainera zer da perfekzioa? Niretzako pertsonalki inperfekzioz osaturiko hura, baina honek ez gaitu eskubiderik kentzen ezta urratzen ere. Akatsak egiten ditugu, baita akatsez ikasi ere, eroriz altxatzen gara eta geure bidean zenbaitetan etetea ezinbesteko bilakatzen da hausnartu eta aurrera jarraitzeko pausoz pauso, gu gara, gizaki bakana, beste edozein pertsonaren ezberdin. Horregatik ezin dezakegu geure izateko eskubidea urratzen utzi, hitzez mintzen gaituzten haiei mendekua etorriko zaie, Berri Txarraken diska berriak esaten duen moduan “denbora baita poligrafo bakarra”.