RAQUEL (I)

Atalak: Emakumeak

Madrileko agertokietatik Puneko periferiara.

Raquel ez da Indiarra, tankera badu ere. Raquel da maharastiarra (Indiako estatua) bihurtzen ari den Madrildarra. Indiar itxura du eta Indian amaitu du, destinuaren kapritxoz bezala. 26 urte ditu, duela bi iritsi zen Indiara eta duela bi hilabete izan du alabatxoa, Akshara. Emakume indartsua dela erakutsi dit, etxeko ateak eta bihotzekoak zabalduta. Indiarainoko bidea eta bizi berriaren gorabeherak kontatu dizkit. Luze kontatu gainera eta elkarrizketa bi zatitan argitaratuko dut, ez baitut ezer ezabatu nahi.

 Lore sorta eta txorizo batekin azaldu naiz bere etxera.

 Loreei baino estimu gehiago egin diozu txorizoari.

Bai… baina ondo ezkutatu beharko dut! hemen barazkijalea da familia guztia eta ni ere bai,  halabeharrez. Gainera Hinduistek ez dute txerrikirik jaten, jakiten badute senarrak eta bere senitartekoek alabari txerrikia ematen diodala nire gorputzaren bitartez…

 Eskerrak orduan bakarrik gauden… 

 Bai, nahita esan dizut gaur etortzeko, etxean bakarrik nagoelako umearekin. Lehen aldiz haurra jaio denetik biok bakarrik gaude. Nire senarraren gurasoak egun batzuetarako beste hiri batera joan ziren atzo eta askoz lasaiago nago horrela. Gainera ez litzaieke gustatuko elkarrizketa bat erantzuten ari naizela jakitea… Senarrari ere ez zion grazia handirik egin, baina esan nion euskaraz izango zela eta ez dudala euskaraz egiten duen ezagunik. Euskaraz delako, bestela izena aldatzeko ere esango nizuke. Baina ez gaizki hartu gero, niri oso hizkuntza erakargarria iruditzen zait, eta hizkuntza minoritarioen alde egin behar dela uste dut.  

 Horregatik ari al zara Marathia (Maharastrako hizkuntza) ikasten Hindia baino lehen?

Horregatik ez, oso leku tradizional eta pobrean nago eta hemen jendeak Marathiz egiten du, ez dakite hindia, nire kasuan senarraren senitarteko gehienek badakite baina ez dute erabiltzen. Hindia ere ikasi nahi dut.

 Zerk ekarri zintuen Indiara?

Bollywoodeko dantzak egiten ezagutu nuen senarra, Parag, Madrilen.

Nire ametsa aktore izatea zen eta egun batean lagun batek Bollywoodi buruz hitz egin zidan, 17 urterekin. Lavapiesera joan nintzen, han etorkin asko dago, eta Bollywoodeko pelikulak eta dantza bideoak lortu nituen. Izugarri gustatu zitzaidan, etxean hasi nintzen nire kasa ikasten, gero dantza eskola bat aurkitu nuen eta azkenik konpainia baten sartu nintzen. Emanaldi batean Parag etorri zen –laneko ikastaro bat egiten ari zen han– ezagutu eta elkarrekin ibiltzen hasi ginen.

Nik ez nuen harremana oso argi ikusten baina mozteko erabakia adierazi nionean, berarekin ezkontzeko eskatu zidan. Madrileko metroko linea zirkularrean lau buelta eman genituen. Nik ezetz esan nion, eta berak onartu zuen baina denbora pixkat bat itxaroteko eta gero ezezkoaren arrazoiak berari esateko eskatu zidan. Lau hilabete geroago, ezezkoaren arrazoiak eman beharrean baiezkoa eman nion, seko maitemindua nengoen.

 Eta nolakoa izan zen ezkondu arteko prozesua?

Azkarra baina gorabehera askokoa. 2011 hasieran ezkon hitza eman genion elkarri, geroago bere familia etorri zen Madrilera bisitan eta senargaiaren gurasoak ezagutu nituen, ezagutu edo…

 Elkarrizketa bat egin zidaten. Beno, elkarrizketa bat baino azterketa bat… Aitak galderaz betetako koadernoa atera eta banaka-banaka hasi zen: Izena, familia, familiako kide guztien izenak, ikasketak, zuretzat zer da ezkontza…  orduak eman nituen erantzuten eta bukaeran esan zidan: “Eskerrik asko, Parag-ri emango diogu erantzuna eta berak jakinaraziko dizu onartua zaren edo ez”. Ordubetez negarrez egon nintzen elkarrizketa eta gero, ez nindutela onartuko uste nuen; eta ez ninduten onartu, atzerritarra izateagatik. Orduan Parag buru-belarri saiatu zen gurasoak konbentzitzen. Azkenean etsi zuten, onartu ninduten. Eta hemen nago orain, Indian, ezkonduta eta haurrarekin.

 Onartua sentitzen al zara?

Senarrak onartu nauela esaten dit, baina nire aurretik bere familia, kultura eta ohiturak jarri ditu. Familiari ez zaio gustatzen ni atzerritarra izatea. Gutxietsi egiten dute Nire kultura, eta bost urteko haur bat bezala tratatzen naute bizimodu honetako kodeak erakusteko. Tradizioan hain sartuta daudenez ez dute atzerritar baten mundu ikuskeran aberastasunik ikusten. Gainera, atzerritarra izateak, ez dit baimenik ematen beren ohituretan aldaketa txikienik ere proposatzeko. Neure ‘akatsekiko’, berriz, zorrotzak dira; intransigenteak, hainbeste saiatzen naizela ikusi arren. Indiarra izan behar dut orain eta indiar bezala tratatzen naute. Horrek alde on bat du niretzat: lehen aldiz sentitzen dut bizitzan ez naizela kanpotarra. Nire itxura dela eta, jendeak beti atzerritarra nintzela pentsatzen zuen eta horrek beti nekatu izan nau.

 Egia esan, indiarra ematen duzu, gainera bindiarekin-rekin…

Bai, erabat. Indiarrak ez dute sinesten atzerritarra naizenik. Gainera, Marathiz hitz egiten dut orain…  Nire aurpegiera dela eta bizi osoan atzerritarra sentitu naiz etxean, arrazismoa txikitatik jasan dut Espainian, espainiarra izanda ere –nire gurasoak ere bertakoak dira–. Hasieran jendeak moroa edo ijitoa nintzela esaten zuen, etorkinak ugaritu zirenean hegoamerikarra ematen nuela… 

Nik ez nekien nongoa ematen nuen baina desberdina sentitzen nintzen…  Behin, Lavapiesen Indio batek gelditu eta Indiarra ote nintzen galdetu zidan. Ilea, azal kolorea, hortzak, begiak, gorpuzkera… Indiarra ematen nuela. Eta orduan hasi nintzen pentsatzen agian Indiako itxura nuela. Orain hemen konturatzen naiz baietz, hemengoen antza handia dudala. Beti pentsatu izan dut oinak oso arraroak nituela adibidez, eta hemen, normalak dira!

Gainera, txikitatik nuen Indiara etortzeko gogoa. Teresa de Calcutaren eta Gandhiren biografiak erakartzen ninduten eta beti izan dut jarrera altruista. Gero Bollywood deskubritu nuen eta azkenik hemengoa ematen dudala…  eta hementxe nago.

Hurrengo astelehenean elkarrizketaren bigarren zatia argitaratuko dut.