Berben indarra

2020-09-07  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Originala Berria egunkarian argitaratu nuen abuztuan, zutabe moduan, eta hauxe da original horren bariazioa.

Txikia nintzenean, liluratu egiten ninduten aho korapiloek (Tres tristes tigres edo Akerrak adarrak okerrak ditu), berba jokoek, amamak asmatzen zituen berbek (Torre Infiel eta embrazar nire ustez enmarkatzeko modukoak dira), irakurtzen nituen komiki eta ipuinek (Gabai edo Elixabete lehoi domatzailea, esate baterako). Gaztetxoa nintzenean, berriz, zoratu egiten ninduten poesiak (Sarrik eta beste batzuek, Urruzuno lehiaketan parte hartzeraino iritsi nintzen), fanzineek (Napartheid beti gogoan), esaera zaharrek (Gotzon Garateren liburuari bi mila buelta eman dizkiot), etimologiak eta, batez ere, musikak (edo hip-hopak, eskola zaharrekoak, Public Enemy buru). Gaur egun, azkenik, horiek ez ezik, antzerkiak (amari zor), ipuin kontalariek, bertsolaritzak, palindromoek (Inoren ero ni, edo ikaskide izan nuen Isasi abizeneko hura) eta enparauek ere sorgintzen naute. Berbak, azken finean, modu batera edo bestera elkarren arrimuan jarritako eleak. Eta horiei gehitu, berbak ere diren lagun arteko solasaldiak, telesailak, literatura lanak eta abar. Berbak beti, aldez edo moldez.

Berbek txikitatik erakarri naute eta horrek, agian, eraman nau eraman nauen lekura. Edo agian ez. Nik zer dakit eta berdin dit, gainera. Baina orain dela gutxi irakurri dut Edward Wilson izeneko biologo batek idatzitako artikulu bat. Bera soziobiologian da aditua eta gure espeziearen jatorriaz ondu berri du ikerketa lan bat. Berak dio, labur zurrean jakina, berbaren abaroan sortu eta garatu zela gure espeziea: egunez, eguneroko gai praktiko eta zehatzei buruz arituta eta, gauez, suaren inguruan korruka, istorio eta mitoei buruz, kooperazioa lagun. Eta horrek, ostera ere, berbaren garrantziaz ohartarazi dit.

Berbek indarra dute, performatiboak dira, modu akademiko ez oso txukunean esanda. Berbek sortzen dute, sorrarazten dute, errealitate bilakatzeko aukera ematen dute (berba eta ekintza bat datozenean, noski). Berbek ez dute esaten soilik, baita egin ere. Mundua eraldatzeko gaitasuna dutela sinestu genuen behin eta horretan gabiltza. Joan Mariri eta beste batzuei esker, esan gabe doa.

Hiztunak erosi

2020-09-01  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Maria Caiñaren artikulua, neuk euskaratua (originala Nós egunkarian argitaratua, 2020ko uztailaren 30ean).

Hizkuntzek, ondare edo tresna diren zehatz jakitea zaila bada (modan dagoen kanpaina politiko-publizitarioaren folklorismoaren graduaren baitan), ez dute zerikusi handirik diruarekin. Edo hori iruditu ahal zaio, inozoki, ulertzen duenari lehen mailako gauzek ez dutela zertan moneta truke izan. Arnasketa edo digestioarekin gertatu bezala, hizketa jazotzen da, bera bakarrik irteten da (gure barru-barruko izaera sozialak apur bat lagunduta) eta ez du baimenik eskatzen. Horrexegatik, ez dago arrazoirik pentsatzeko prozesu hain natural honek horren ohiko eta hautazkoa den sosarekin harremana duela. Orduan, zer egitera etorri naiz hona horren zentzu gutxi duen afera honekin?

Ba, etorri naiz esatera, ematen duenaren kontra, badirela hizkuntza finantzatuak. Ezer berririk ez. Egunkari honen irakurleak ez dira horren inozoak ez jakiteko diruak gizakiok egiten ditugun gauza guztiekin harremanik ez duela. Soziolinguistikari buruzko libururen bat irakurri duen inork badaki ez dagoela hizkuntza hoberik (edo hobeto hitz egiten direnak) edo hizkuntza txarrik. Hori izatekotan, oinarri zientifikorik gabeko aurreiritzia baita. Era berean, jakin beharko luke hizkuntza baten estatusak ez duela zerikusi zuzenik hiztun kopuruarekin (gogoratzen duzue zer den hizkuntza minoritarioa eta hizkuntza minorizatua?). Nire iritziz, ostera, badira hizkuntza finantzatuak eta finantzatu gabeak. Bien arteko ezberdintasuna azalduko dizuet:

Finantzatutako hizkuntza batek irakaskuntza zentroetan irakatsia izango dela du ziurra, publiko edo pribatuetan (edo hibrido, kontzertatu edo pribatu estalietan, zuek deitu nahi duzuen modura). Ziur daki jendeak entzun eta irakurriko dituela hedabideetan, ikus-entzuneko edukiak dituzten plataforma digitaletan bikoiztua edo azpititulatua izango dela, idatzia, inprimatua eta editatua izango dela jite zientifiko zein literarioan, eta testuinguru administratibo guztietan erabilia izango dela, ezelako oztopo edo/eta diskriminazioarekin.

Aitzitik, finantzatu gabeko hizkuntza batek ez du jasotzen laguntzarik egunerokoan aurre egin behar dituen oztopoak gainditzeko, finantzatutako beste hizkuntza batekin lehiakortasun ez-parekoaren eraginez. Finantzatu gabeko hizkuntzek ez dute hedabideetan protagonismo bera garestiago irteten delako. Hizkuntza hauek edozein modutan irakasten dira, eta administrazioek ez diote horrenbeste jaramonik egiten. Badirudi finantzatu gabeko hizkuntzek BEZ zerga altuagoa pagatzen dutela.

Eta zelan konpondu daiteke horren ez bidezkoa den egoera hau? Badirudi erraza dela: finantzatu gabeko hizkuntzak diruztatzen. Zertarako? Ez, ez da hiztunak erosteko. Hizkuntza hauek ez dute behar billeterik kaletik jendea erosteko. Demagun hizkuntza hauetako bat galiziera dela. Ez gara joango kaleetatik eta esan: “Beitu, zuk zergatik ez duzu galizieraz hitz egiten? Ez duzu ikusten horrela beti errenta aitorpenean hobariak izango dituzula? Ez duzu ikusten galizieraz berba eginda oinarrizko errenta jasoko duzula baldintzarik gabe?”. Ez dago hizkuntzen merkatua ere, negoziatu ahal izateko zer komeni zaigun momenturo: “eta galiziera zenbatean duzu? Eta zenbat berba-orduak izango ditut? Ba al duzu gaelikoaren eskaintzarik? Eta ingelesa zer, gero eta garestiago?”.

Txantxa dela dirudi, baina pentsatzen dut gauza horiek pasatzen zaizkiola burutik karguan betikotu nahi duen lehendakari autonomiko bati finantzatu gabeko hizkuntza hauetako bati laguntzak eman behar dizkionean. Lehendakari honek pentsatuko du: sosa nahi badute hiztunekin trafikatzen ibiltzeko, ez diot emango. Ez zait beste arrazoirik bururatzen horrenbeste zabarkeria azaltzeko. Ez dut beste modurik ulertzeko horrenbesteko ez-gaitasuna, hizkuntzarekiko begirune eza eta laguntzen jaitsiera arina (adibide gertukoa dugu galiziera irakasteko kasuarekin). Baina, Galizian egongo balitz lehendakariren bat kezkatuta gai honekin, esango nioke lasai egoteko: hemen inork ez du hizkuntzarekin trafikatuko. Galizierak finantzamendua behar badu, ez da merkatuan saltzeko. Galizierak finantzamendua behar badu, ez hiltzeko arrazoi bakarragatik du, eta berarekin batera gure idiosinkrasia, gure kosmobisioa, gure identitatea eta gure duintasunaren puska handi bat mantentzeko.

Batzuetan balio du

2020-08-03  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Batzuetan protestatzeak balio du, batzuetan zeure eskubideen berri izateak eta horiek egikaritzen ahalegintzeak balio du. Kontatuko dizkizuet azken hilabeteko istoriotxo bi.

Orain dela gutxi joan gara Deriora bizitzera. Horrek itzelezko tramiteak egitea dakar, dela erroldatzea, dela ura, gasa eta abarrak aldatzea. Horien artean, mediku berria izatea.

Joan ginen Derioko osasun-etxera, mediku berria eskatu eta gure sorpresarako mediku erdalduna ezarri ziguten. Aspalditik etxeko biek eskatu genuen Osakidetzarekin harremana euskaraz izatea eta orain arte mediku euskalduna izan dugu. Ba, tira, mediku erdalduna esleitu ziguten. Behatokira eta Elebidera jo genuen mediku euskalduna eskatzeko egin beharrekoa jakiteko. Esan eta egin. Pasa den astean, etxera gutuna heldu zaigu esanez baietz, mediku euskalduna izango dugula hemendik aurrera. Bada zerbait!

Hona bizitzera etorri ginenetik arratsaldero Derion eta Zamudion dagoen Bilboko kanposantuko megafonia entzuten dugu etxetik. Eta hara, hango megafonia zer eta gaztelania hutsez egunero entzun beharraz nazkatu eta, kasu honetan ere, Behatokira eta Elebidera jo genuen. Pasa den astean jaso genuen jakinarazpena zerbitzu bietatik esanez megafonia dagoeneko bi hizkuntzatan egiten duela Bilboko udalak. Baina, zer nahi duzue esatea, entzun arte ez nuen sinesten. Eta bai, hala da, atzo gaueko mezuak bi hizkuntzatan eman zituzten, lehenengo euskaraz eta gero gaztelaniaz.

Batzuetan kexatzeak balio du, bistan denez.

Lizentzia libreko euskara

2020-07-20  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Hizkuntza gutxi izango dira munduan (proportzioan behinik behin) euskarak adina eduki libre sortzen duenik. Ez da ahaztu behar, adibidez, idatzizko euskarazko komunikabide gehienak lizentzia librearekin argitaratzen direla (Berria, Argia, tokiko komunikabideak, …). Hizkuntza akademia txit gureak ere lizentzia librearekin jarduteko hautua egin du.

Gainera, hiztun kopuruari dagokionez, euskarazko wikipedia goialdean dago. Baina ez bakarrik artikulu kopuruari eta artikuluen kalitateari dagokionez, dinamismoari dagokionez ere. Txikipedia, lehiaketak, hezkuntza eragileeekin harremanak eta abar. Eta azken aldion Euskal Herriko bidaia gida irekia egiteko garatzen ari diren Wikibizi kanpaina.

Badira hobetzekoak, jakina. Esate baterako, testu-liburuetan edo literaturan, idatziari dagokionez, eta ikus-entzunezkoei dagokienez. Ez da oso ulergarria euskarazko idatzizko komunikabideei lizentzia libreak ezartzea eta hedabide publikoek lizentzia pribatiboekin aritzea. Nire ustez, horiek ere lizentzia libreen uhinera batu beharko lirateke.

Azken finean, hizkuntza eraikuntza librea da, denok egunero erabili eta moldatu egiten duguna. Eta edukiak askatuz, eraikuntza libre horren garapena laguntzen dugu.

Hizkuntza ez da kultura

2020-07-13  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Yasnaya Aguilarren “La lengua no es cultura” artikuluaren bariazioa da artikulu hau. Itzulpen-bariazioa, ariketa librea, alegia.

Jatorrizko herri askorentzat, lurra entitate fisiko zehatza da, baina lurraldearen kontzeptuak bere barne hartzen ditu lur horri lotutako bizitza eta entitate fisikoari lotutako adierazpen kulturalak, parte izateko zentzua eta harekin harremanetan jartzeko modua. Lurraldea, askotan esan den modura, ez da bakarrik lurra. Hizkuntza bat ez da bakarrik sistema linguistiko zehatza, lurralde kognitiboa da batez ere. Hortaz, ezin da pentsatu gure hizkuntzaren bizitasunaren aldeko borroka gure lurralde eta prozesu autonomoen aldeko borroka barik. Joseba Sarrionandiaren poesia batean kontatzen da kartzelan zeudela euskararen erabilerak sortzen zuela funtzionarioentzako sartu ezina zen espazio bat. Euskaraz egiten zuten berba presoek, konspiratzeko, alai egoteko, euren sentimenduak adierazteko eta abarrerako. Baina funtzionarioek ez zuten bat ere ulertzen. Antzeko egoerak gertatzen dira gure inguruan behin baino gehiagotan eta, kasu horietan, ulertzen ez dutenen molestia begi bistakoa da (gogoratu orain gutxi Mikel San Jose eta Beñat Etxebarria jokalariekin gertatutakoa). Hortaz, hizkuntza ere lurraldea da eta gure hizkuntzaren bizitasunaren borroka beste borroka batzuetatik askatzea iruditzen zait akatsa dela.

Administrazioarentzat, hizkuntza da kultura. Kultura berbaren bi adiera dugu begi aurrean: batetik, badu zentzu antropologiko zabala bizitza sozialaren edozein adierazpide barne biltzen. Adiera honen bidez, jakina, hizkuntza kultura da, sistema ekonomiko edo politikoaren beste edozein adierazpide adierazpide kultural diren heinean. Hala ere, beste adieran, kulturak bakarrik hartzen du barne adierazpide estetiko eta artistikoa. Horregatik, dago kultura saila, kultur etxeak edo programa kulturalak. Adiera honen barne, arriskutsua iruditzen zait hizkuntzen biziberritze prozesuak kultur sailen menpe uztea. Musika, bertsoa, antzerkia edo ikus-entzunezkoak zeharo garrantzitsuak dira gure etorkizunerako, baina adierazpide hauek espazio tenporal eta fisiko zehatzak dituzte; ez gabiltza momentu oro musika edo dantza egiten, baina hizkuntzak pertsona guztiak zeharkatzen ditu une oro. Adierazpide estetiko edo artistikoak ez bezala, hizkuntzak interakzio guztiak bustitzen ditu, baita gure pentsamenduak ere. Batzar batean bagaude, gure bikotekidearekin berbetan ari bagara edo hurrengo eguneko erosketen inguruan bakarka gogoetatzen ari bagara, hizkuntza presente dago. Bigarren adieraren araberako fenomeno kultural bat baino, hizkuntza jendarte mailako fenomenoa da. Gure borroka guztiak hizkuntzak bustitzen ditu eta, hortaz, linguistikoa zeharo politikoa da.

Hizkuntzen indarberritzea eta biziberritzea bakarrik kultura sailetik eginez gero, ekintzak askotan sinbolikoak izaten dira kasu askotan eta, gainera, administrazioari atea irekitzen zaio folklore moduan bereganatzeko. Hortaz, ez da harritzekoa gure hizkuntzen inguruko adierazpide literarioak modu batera edo bestera onartuak izatea, baina, aldiz, sekulako indarra egiten du gure hizkuntza eskubideen kontra, dela justizia administrazioan, osasun sistemetan edo poliziaren aurrean (besteak beste). Hortaz, adierazpide batzuk baimentzen dira, sustatzen dira kasu batzuetan, espazio edo erakunde kulturaletan, baina administrazioak jarraitzen du gogor erabilera elebakarra egiten. Beraz, premiazkoa da adierazpide horiek apurtzea eta ezetz esatea, gure hizkuntza ez dela kultura, edo zehatzago esateko, gure hizkuntza ez dela bakarrik kultura.

Hizkuntza baldin bada jendarte osoa blitzen duen fenomenoa, galdetu beharko genuke zertan ari den Ogasun saila, Garraio saila, Kirol saila, Emakumeen saila edo Justizia saila gure hizkuntza eskubideak behin eta berriz, eta leku orotan, bortxatuak izan ez daitezen.

Politika hauen ispilu, mugimendu sozialaren zati batek erakundeak sortu ditu eta, horietan ere, hizkuntza edo kultura sailak sortu dira. Horrekin beste sailek hizkuntzarekin harremanik ez duten ideia sendotzen da. Zoritxarrez, gure hizkuntzen biziberritzea lantzen dugun pertsona askok gure zeregina egiten dugu kultur ekintza deitzen den eremu horren barruan. Hizkuntzaren aldeko borrokaren ikuspegi partzial honek azaltzen du mugimendu abertzalearen zati batek hizkuntzarekiko duen ezaxolagabezia.

Munduko beste leku batzuetan izan diren hizkuntza biziberritzeko prozesuen praktika onenetatik zerbait ikasterik baldin badago, hori da gure hizkuntzak diren lurralde kognitiboen aldeko borroka ezin dela kultur sail, koordinakunde edo espazioetatik gidatu; borroka hori borroka integralago baten parte bezala ulertu behar da, alegia. Gure borroka guztiak blaitzen ditu hizkuntzak eta, beraz, borroka horietan guztietan sendotu daiteke (eta sendotu behar da) hizkuntza. Horrexegatik, gaur inoiz baino gehiago, nabarmendu behar dugu hizkuntza ez dela bakarrik kultura eta erresistentzia linguistikoaren etxea den lurralde kognitibo horren alde egin behar dugula.

Erresilientzia gaitasuna

2020-07-06  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Orain dela gutxi, Argia aldizkariak artikulu gogoangarria argitara eman du Aizarnako baserri lurren erabilera historikoari buruz egiten ari diren ikerketa dela eta. Nik, batez ere, azken lerrokada hau azpimarratu gurako nuke:

Honek erakusten du eskualde honetako herri-sareak erresilientzia-gaitasun nabarmena izan duela, koiuntura historiko desberdinak gora-behera, egokitu eta bere oinarrizko fisionomia mantendu baitu. Beste aldetik, erresilientzia horren zergatiak aztertzerakoan, ezinbestekoa da kontutan hartzea baserri-paisaiaren berezko ezaugarriak diren dispertsioa eta baliabideen kudeaketa dibertsifikatua. Hala, ustiategien eskala txikiak zein erabakimena etxe-mailaraino deszentralizatu izanak aldeko faktore gisa jokatu izan lezakete, edozein krisi egoeraren aurrean, estrategia produktiboak birkonfiguratu eta tokiko errealitatera egokitutako erantzunak emateko orduan.

Irakurri bezain pronto, hizkuntza-komunitatera joan zitzaidan burua. Izan ere, nire ustez, erresilientzia horren baitan ebazten baita hizkuntza komunitateak mendeetan erakutsi duen erresilientzia. Izan ere, hizkuntzak gure eguneroko eginbide guztiak zeharkatzen ditu, Yasnaya Elena Aguilarrek maistraki gogorarazi digun bezala.

Gela bat norberarena

2020-06-30  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Virginia Woolf-ek esan zuen emakume batek sortu ahal izateko dirua eta gela bat behar zuela (guztiz gomendagarria, jakina, Consonnik euskaraz argitaratu zuen liburu hau). Euskaldunok ere beharko genuke gela bat norberaren sormena elikatzeko?

Espazio fisikoei dagokienez, euskalgintzak Kafe Antzokiak sortu ditu han eta hemen (Bilbo izan zen lehena, gero etorri dira Durango, Elgeta, Ondarroa, Donostia, Derio eta, gutxi barru, Gasteiz). Baina espazio horiek propioak dira? Bai?

Hein batean, bai. Baina, hein batean, ez. Izan ere, nork ikusi du erdaldun bat deseroso Kafe Antzoki batean? Guretzat leku erosoak eraiki ditugu, baina ez diogu inori deserosotasunik eragin. Eta agian deserosotasun minimoa ere eragin beharko genuke (edo ez, ez dakit).

Askotan esaten da begiratu behar diegula feminismoei. Bilbon bada nora begiratu, adibidez: Oihu-k etxe okupatu feminista, non ni adibidez ezin naizen sartu. Euskaldunentzako bakarrik (eztabaida latza ekarriko luke euskaldun zer den eztabaidatzeak) espazio bat irekiz gero, zer gertatuko litzateke?

Patologiak

2020-06-22  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Orain dela gutxi irakurri dut Ainize Madariagaren Komunitatea hats-bahiturik liburua. Bertan, hizkuntza patologia zuen pertsona baten ibilbidea berregin zuen egileak (zeharo interesgarria Kanaldudek grabatutako bideo hau). Bateratsu irakurri nuen Argia aldizkarian Marie Pourquieri egindako elkarrizketa antzeko gai baten inguruan …

Eta akordura etorri zait orain dela urte batzuk nigana heldu zen kasu bat: ume baten kasua. Kontua da umeak berba egiteko zailtasunak zituela eta, orduan, gurasoek erabaki zuten ortofonista batengana joatea. Hara heldutakoan, lehen egunean ortofonistak esan zien umearen arazoa hizkuntzen arazoa zela. Izan ere, gurasoetako bat katalana da eta katalanez aritzen zen umearekin, eta bestea euskalduna eta euskaraz aritzen zen umearekin, nahiz eta euren artean gaztelaniaz aritu. Orduan, ortofonistaren aholkua izan zen umeari laguntzearren etxeko hizkuntzak murriztea (eta, beraz, agi denez, denak gaztelania hutsean aritzea).

Gurasoak haserretu ziren eta ez zioten kasurik egin. Baina beste ortofonista bat bilatu aurretik, nirekin egin zuten berba (gaiaz gutxi jakin arren, badirudi eurentzat “aditua”-edo nintzela). Nik, jakina, esan nien nire ustez eta nire ezjakintasunetik, etxeko hiru hizkuntzak (eskolako hizkuntza euskara zen) ez zirela arazo. Arazoa egotekotan, beste nonbait zegoela. Eta aholkatu nien gutxienez elebiduna zen ortofonista bilatzea (nire aurreiritzia zen ortofonista euskaldun batek hobeto ulertuko zuela hainbat hizkuntzaren kudeaketa). Bigarren ortofonista horrekin ahalegindu eta baietz, hizkuntza aniztasunean ez zegoela arazoa esan zien. Tratamendu luze baten ondoren, aurrerapen nabarmenak lortu zituen umeak eta gaur egun ondo moldatzen da hiru hizkuntzetan.

Honek guztiak, nire ustez, adierazten du oraindik, gaur eta hemen, sekulako aurreiritziak daudela hizkuntzekiko, eta zehazkiago hizkuntza aniztasunarekiko. Eta, zelan ez, aurreiritzi horietan beti sobera dagoela hizkuntza gutxitua, beti daudela haren aurretik beste lehentasun batzuk, eta ez bakarrik hizkuntza patologiei dagokienez.

Indigenak

2020-06-15  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Etxealdian egon garen bitartean milaka hitzaldi eta abar egon dira hor nonbait. Haietako bat izan da Francesc Bailón-ek eman duena Groenlandiari buruz. Francesc-ek beste mila gauzen artean (bi ordu eta erdi egon zen berbetan) honako hau aipatu zuen: Kalaallit Nunaat-en (Groenlandia bertako izenez) munduko lehen gobernu indigena dagoela.

Berak indigena esan zuen. Beste leku batzuetan jatorrizko herri berba erabiltzen dute. Ez naiz sartuko bi termino horien arteko aldeetan. Ez du merezi. Baina zer da indigena izatea? Zer da jatorrizko herritar izatea?

Termino horrek mila konnotazio izan ditzake. Batetik, leku bateko jatorrizko herritarrei egin dakieke erreferentzia. Hala balitz, Francesc-en baieztapena gezurra litzateke. Ze, Afrikan, Asian edo Europan ere badira gobernu indigenak. Bestetik, indigenak izan daitezke kultura tradizionalak gordetzen dituzten etniako kideak. Kasu horretan ere, zalantzazkoa litzateke Francesc-en baieztapena. Afrikan eta Asian, batez ere, kultura tradizionaletako kide askok dutelako gobernu egiturarik. Hirugarrenik, indigena terminoa batez ere Ameriketan erabili da (salbuespenak Australia eta Zelanda Berria lirateke). Hirugarren adiera horren arabera, bai, inuitek dute munduko lehen gobernu indigena, bai.

Honekin guztiarekin ez dut gutxietsi nahi Groenlandian inuitak egiten ari diren autodeterminazio prozesua, inondik ere. Baina bai ohar bat egin gurako nuke indigena terminoaren inguruan, nahasgarria iruditzen zaidalako. Tira, Garabideko lagunek seguruenik honen inguruan nik baino zeresan handia izango dute, edo ez …

NGk 30 urte

2020-06-08  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Gazte-gaztea nintzen, oraindik institutua hasi barik. Ordurako, entzuten genuen auzoan hip hop musika, Run DMC, LL Cool J, Beastie Boys eta, batez ere, Public Enemy. Entzuten genuen ere musika elektronikoa (acid house deitzen genien orduan), eta abar.

Eta bat-batean, euskaraz gauza bertsua egiten zuen talde bat deskubritu nuen gelako lagun bati esker, errepikatzailea zen lagun bati esker: NG, aizkora bi, portada gorri bat eta ume bat tankeen aurrean skate baten gainean. Eta buruz ikasi nituen kantuak, hasi eta amaitu, eta mundu berri bat deskubritzeko sentsazioa izan nuen (gainera, mundu berri partikular samarra, ze ni nintzen auzoan euskaraz zekien bakarra, gure lagunartean behinik behin).

Eta horrek ate batzuk ireki zizkidan. Euskara erabat modernoa zela, gure inguruari begiratzeko antioju ederrak zirela euskararenak, gertatzen zitzaiguna adierazten zutela euskaraz eta guri gustatzen zitzaigun erritmoekin, eta abar. Adin horretan horrek errebelazio kutsua izan zuen neuretzat.

Ekainaren 5ean 30 urte egin zuen bizitza aldatu behar zidan disko horrek. Egun horretan bertan aurkeztu nuen doktore-tesia. Eta TWn esan nuen: disko horretan Neguk egindako hizkuntza-hautuari esker hein batean nengoela aurkezten egun horretan bertan euskararen biziberritzearen inguruko tesia. Eta hala da. Betirako gogoan!