Lasarte-Oriako gazteak

2025-04-28  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Euskal soziolinguistikaren ikerketa askoren jomuga izan dira (eta dira) gazteak. Hainbat motatako ikerketak egin dira azken urteotan, etnografikoak, antropologikoak, soziologikoak, parte hartzaileak, … Denetarik ikertu da, kezka bat dagoelako edo etorkizuna aurreikusteko gogo bat dagoelako. Baina ikerketa horien guztien artean, nabarmendu behar da Lasarte-Oriakoa. 30 urteko ikerketa seriea egin dute, 1991tik 2021era. Beti puntako ikerlariekin, azkena Miren Artetxe Sarasola (aurretik, Jose Mari Iraola eta Pello Jauregi ibili dira). Hortaz, Lasarte-Oriako gazteen eta euskararen arteko harremana izango da honezkero Euskal Herrian ikertuena (eta bejondeiola hango euskara zerbitzuari, errealitatea aldatzeko lehenik ezagutu behar delako).

Ez ditut aztertuko azken ikerketaren emaitzak, nahi duenak ikerketa bera eskuragarri duelako online, eta hobe da hango berbetan jasotzea eta ez nireetan. Hala ere, hiru kezka plazaratu nahiko nituzke:

Baga: gazte kontzeptua problematizatuko nuke. Gazteak gora eta gazteak behera aritzen gara, baina zer da gaztea izatea? Lasarte-Oriako ikerketetan, hautua egin dute eta 13-23 urte bitartekoak hartzen dira gaztetzat. Niri, hala ere, problematikoa egiten zait 13 urteko bat gaztetzat hartzea eta ez 24 urteko bat. Baina, tira, hautua da eta horrekin aurrera. 

Biga: gazte guztiek belaunaldikide izatearren ezaugarri batzuk partekatzen dituzte? Bai? Zeintzuk? Nik nire gazte sasoiko belaunaldia gogoratu eta ezaugarri sano gutxi bururatzen zait (edo ez zait bururatzen, gordinago esanda). Hortaz, eta kontuan izanda gero eta jendarte pluralagoa dugula, balio al digu belaunaldi kontzeptuak azterketa soziolinguistikorako? Eta balio badigu, zer zentzutan?

Higa: etorkizuna aurreikusteko balio ei digu gazteen iritziak, portaerak eta ezagutzak ikertzea. Gainera, gurean aspaldi egin zen ikerketa batek izenburu hori bera zeraman. Ba, nik nire zalantzak ditut eta jarriko dut adibide autobiografiko bat: unibertsitatean ikasle nintzela, porroak erretzen ari ginen eta hurbildu zitzaigun morroi bat. Ikerketa bat egiten ari zen (ziren?) euskararen inguruan eta geure portaera eta iritzien inguruko galdera batzuk egin zizkigun. Ez naiz inondik ere gogoratzen zer erantzun nion, baina zintzoa izan banintzen (oso dudazkoa dena honen tankerako inkestetan), neure erantzunetan oinarrituta, ezin zen inondik ere nire etorkizuna aurreikusi. Ze, orduan, euskara oso gutxi erabiltzen nuen, oso, gaur egun ez bezala (lanean zein etxean, militantzian zein lagunarte zabalean).

Ikerketa hauek argazki estatikoak erakusten dizkigute, baina hizkuntzaren dinamikak dinamikoak dira (berbak berak dioen legez) eta hiztunok agentzia dugu, aldatzeko gaitasuna dugu. Beraz, etorkizuneko balizko kartografietako lerroak erakutsi ahal dizkigute ikerketa hauek, baina nik tentuz eta kontuz hartuko nituzke hemendik egiten diren irakurketa gehientsuenak.  

Euskararen historialariak

2025-03-25  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Behin baino gehiagotan esan dut: horrenbesteko urgentziarik ez bagenu, euskararen historia soziala ikertzen emango nuke bizialdia (jaten eman behar lidake, jakina). Eta pentsamendu hori berriro etorri zait burura Peio Monteano handiaren azken liburua irakurri ostean: “Del euskera al castellano. El comienzo del cambio de lengua en el Reino de Navarra”. Liburu horretan, datuz eta ebidentziaz horniturik, Nafarroako erresumaren hizkuntza egoera aztertzen du, modu zehatz eta jori batean (eta, ohikoa duenez, sen dibulgatibo apartarekin).

Horrek, ostera ere, Nafarroan dagoen joera batera eraman nau: euskararen historialari bikainetara, dela Jimeno Jurio maisu handia, dela Anjel Irigarai, Xabier Erize edo Erlantz Urtasun, dela tokiko historialari handi dugun Fernando Maiora edo dibulgazioan aparta dugun Xamar bera. EAEn ere badira historialariak (Mikel Atxaga edo Joseba Intxausti, nagusienak seguruenik), baina gehiago landu da beka bidezko sistema: ez dakit zer herritako historia soziala batzeko beka (Habe liburutegian bilaketa azkarra eginda, Pasaia, Lezo, Deba, Bergara eta Donostia ageri zaizkit). 

Eta, zelanbait, denari txapela jartzen (edo), Euskaltzaindiak duen egitasmoa: Joanes Etxeberri egitasmoa. Izan ere, txapela jartzen edo idatzi dut, hain zuzen ere, aspaldidanik ez dudala honen berririk eta ez dakit zertan den proiektua. Historia ikertzen jarraitu behar dugu, noski, etorkizuna zezeltzen jarraitzeko (edo). Amaitu nahi dut bi barkamen eskatuta: bat, aipatu ez dudan egileei barkamena eta bi, emakumezko historialariak bilatu ditut, baina ez dut bat bera ere topatu (beka irabazleak kenduta): inork badu aipamenen bat, esan mesedez. 

Aipatzen eta aipatzen

2025-03-15  //  Aipuak  //  Iruzkinik ez

“Kontzientzia soziolinguistiko kritikoa garatzeak aukera ematen die hiztunei hizkuntzen arteko botere-harremanez jabetzeko, euskararen minorizazioaren arrazoiak ulertzeko eta ordena soziolinguistiko horrek haien hizkuntza-hautuetan, hizkuntzei buruz dituzten ideietan zein hiztun moduan duten autopertzepzioan zer modutan eragiten duen ulertzeko”.

Jone Goirigolzarri

“Argi dago galiziera mehatxua zaiela, euren eukaliptoentzat, euren baliabideak saltzeko estrategiarentzat, euren gizarte zibila deusezteko lanarentzat. Galiziera lurralde batera, iragan batera eta, batez ere, etorkizun batera lotuta gaudela gogorarazten digun balioa delako. Galiziera defendatzen dugunok beste eskubide batzuk defendatu behar ditugu, neure bizitza garatu nahi dudan hizkuntza, oztopoak oztopo, zaindua eta mantendua izan zelako klase sozial umilenengatik. Kritiko mantentzen gaitu, kapitalismoaren balioen kontrako herritartasun berezia ematen digu. Horrek ez du esan nahi galiziera ezin denik izan balio kolonial eta esplotatzaileen konplize, ez, baina hizkuntza honek maila sinbolikoan ordezkatzen du jaun hauek izorratzen dituen arantza”.

Maria Reimondez

“Euskal kulturgintzak, euskal hedabidegintzak, euskalgintzak ez du lekurik matematikatan eta kopuruetan oinarritutako logika baten barruan. Kultura minorizatua gara, milioi bat hiztun ere ez, eta horietatik kultur kontsumitzaile aktiboen portzentaia marginal bat, mundu osoan ehunka milioika partaide dituzten beste bi hizkuntza eta mundu mailan lingua franca moduan asentatu den beste hizkuntza erraldoi baten artean. Kontestu horretan ezin dugu matematikatik lehiatu. Big data, influentzerrismoa eta algoritmoak bateraezinak dira euskaraz jardutearekin”.

Joxe Rojas

“Hemen politikoki aurreratzen da hizkuntzarekin aurrera egiten den neurrian”.

Iñaki Uria

“Gizakioi, arapesh, hopi edo norvegiera berba eginda ere, aspergarri egiten zaigu beti gauzei modu berean deitzea. Beti egingo dugu jolas, gutxi bada ere. Eta jolas egite honek izango ditu beti eragin biderkatzaileak. Ez dago gramatikarik gabeko hizkuntzarik, ez. Baina ez dago hizkuntzarik non dena, gramatika barne, aldatzen ari ez denik”. 

David Graeber

“Utopiak epe luzeko etorkizun desiragarriak sortzeko tresna linguistikoak dira: kontakizunak. Aldaketa politiko orok behar du lehenik errelatoa, helburu politikoak finkatu behar baititu hizkuntzaren bidez, eta helburu horiek lortzeko estrategiak zabaldu: estrategia ekonomiko-sozial, zientifiko, artistikoak. Utopiek aldaketa politikoaren norabide estrukturala marrazten dute”

Jule Goikoetxea

Algoritmoa(k)

2025-03-03  //  Sailkatu gabea  //  2 iruzkin

Algoritmoei buruz berba egin gura dut. Eta, horretarako, Mastodonen ikusitako bi gauzetatik tira egin gurako nuke. Lehenik, Txerren erabiltzaileak honako hau aipatu zuen: “Eta hizkuntzak algoritmizatzen badira? Hizkuntza nagusiak planoago, mediokreago, koinatuago, trollago bilakatzen ikusiko ditugu?”. Eta apur bat lehenago, Joxe Rojas-ek artikulu gogoangarria idatzi zuen bere teknopata blogean: Zertarako behar dute hedabideak kulturgileek, TikTok eta Instagram baldin badute? (eta nik honen berri, Mastodonen bidez jaso nuen).

Joxe Rojasen artikuluan badatoz azpimarratzeko eta gogoetatzeko moduko hainbeste baieztapen:

Euskal kulturgintzak, euskal hedabidegintzak, euskalgintzak ez du lekurik matematikatan eta kopuruetan oinarritutako logika baten barruan. 

Big data, influentzerrismoa eta algoritmoak bateraezinak dira euskaraz jardutearekin.

Nire negozioa jendea pantailara pegatuta mantentzea baita, eta ez Europako ez dakit nongo puntako kultura bitxi bat sustatzea.

Instagram eta TikToken kontsumitzaileek zertarako behar dituzte euskal kulturgileak, Taylor Swiftek edo Rosaliak askoz ere produkzio sofistikatuago, ikusgarriago eta ugariagoa eskain dezaketenean?

Eta honen aurrean zer? Ba, Jon Urzelairen hau, euskararen biziberritzearen paradoxa nagusiena plazaratzen duena:

Hor tranpa zail bat dago: bai, euskarak normaltasuna konkistatu behar du, baina euskararen karta guztiak normaltasunean jartzeak porrotera garamatza. (…) Hasteko, euskal kultura ezin da oinarritu logika merkantilista batean bakarrik, zenbakiek ez baitute ematen: ez dago nahikoa kontsumitzaile hori mantentzeko. Esan nahi dut, euskal eszena, musikariak edota editorialak baldin badauzkagu, lan boluntario ikaragarria egin delako da, era militantean egin delako. Hori horrela da eta, segur aski, horrela izan beharko da beti. Orduan, ezin dezakezu partida hori jokatu eta irabaziko duzula pentsatu. 

Gogoeta asko, paradoxak eta erantzun gutxi. Baina, ahal dela, algoritmorik ez. 

Artikulua argitaratu ostean, eztabaida oso mamitsua egon da Mastodonen bertan honen inguruan, ni neu, Joxe Rojas, Txerren, Koldotxu eta Beñat Irasuegiren artean (bide batez, bi zentimoko gomendioa: joan arin batean Mastodonera). Eta hortik erreskatatu nahi dut Beñat Irasuegiren hau, eztabaida eta iritzi trukaketa honetan balio duelakoan:

• Ez dago euskalgintzarako merkatu bat.
• Beraz, ez jo merkatu homologaziorantz.
• Ez neurtu merkatu kapitalistaren metriketan.
• Erabilera balioa truke balioaren aurretik jarri.
• Eraiki sare eta harreman ekonomiko ez merkantilistak.
• Garatu erabiltzaile komunitateak.
• Sortu eta banatu aberastasun material eta kulturala.

Eskerrik asko, Beñat eta beste guztiei!

10 ohar (arin) maorierari buruz

2025-01-24  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Hilabete pasa eman dugu euskaldun bik Aotearoako (izen koloniala Zelanda Berria) iparraldeko uhartean. Hau ez da ikerketa bat, ez dugu bertako aktibista linguistikoekin egon, ez dago horretan oinarrituta. Turismoa egiten ibili gara eta ohar hauek behaketa horretan oinarritzen dira. Kontuan hartu behar da, gainera, orain dela 8 urte egon ginela Aotearoan (baina Hegoaldeko uhartean non askoz maori gutxiago bizi den) eta horrekin ere konparatzen dugu, nahitaez.

Baga: maoriera kalean entzutea sano gatxa da. Hilabete pasatxoan Rotoiti inguruan, Coromandel inguruan (12 urte inguruko neska gazteak) eta Whitiangan entzun dugu inor hizkuntzaz berbetan.

Biga: beste leku batzuetan bai entzun dugu maoriera: irrati batzuetan (ia guztiak piratak edo libreak eta horietan guztietan hip-hop musika da nagusi), Aucklandeko ferry-etako ahozko oharretan edo abioi eta aireportuko megafonian.

Higa: kaleetan bai ikusi ditugu maorierazko oharrak (beste uhartean baino askoz gehiago). Hori bai, kasu askotan kartel printzipalak bai daude maorieraz (adibidez, komunetan emakume eta gizon berbak), baina gero txikiagoak bakarrik ingelesez (bonbari zelan sakatu adibide berdinarekin jarraituz). Askoz gehiago dauden arren, EAEko elebitasunetik urrun daude oraindik han (Ipar EHko elebitasunetik urruntxo ere bai). Bitxikeria bat: emakumeen kontrako biolentziari aurre egiteko kartelak bai ikusi ditugu leku guztietan bi hizkuntzetan (feminismoak sentsibilitate berezia al du edo maorien artean kasu gehiago al daude?).

Laga: liburudendetan maorierazko liburuak ikusten dira (ikasteko metodoak eta literatura, umeentzako liburuak, baita itzulpenak ere), sano gutxi badira ere. Bitxikeria bat: Hanstings herrian ezkerreko liburudenda bat topatu genuen, Palestinako erresistentziaren aldeko kartelak-eta zituena (baita Marxen erretratua edo Malcolm X bezalakoena ere). Ba han, maorieraz libururik ez.

Boga: beste leku bitxi (bitxi diot gurean ez delako ohikoa) batzuetan ere ikusten da maoriera. Adibidez, souvenir denda askotan daude maoriera ikasteko liburuak (egunean esaldi bat maorieraz, adibidez) eta jolasak, baita ohitura eta abarrei buruzko liburu (elebidunak) ere. Edo abioietan bidaiari bakoitzaren pantailan. Abioetan ere, guri tokatu zitzaigunean, filmen artean maorieraz baziren hiru (dokumental bat, fikziozko lan bat eta umeentzako beste bat). Maorierazko musika kanala ere bazuen abioiak.

Sega: hizkuntza ez horrenbeste, baina sinbologia maoria bai ikusten da leku askotan. Kamisetetan, tatuajeetan (baita pakeha direnen artean ere, pakeha=zuria), galtzontziloetan, kaleetan eta grafitietan, besteak beste. Marae asko ere ikusi ditugu (Hegoaldean baino askoz askoz gehiago) eta kaleetan maori asko ere bai. Beste kontu bat dira Te Kohanga Reo izeneko eskolak (immertsiozko eskolak). Pila bat ikusi ditugu (400 bat daude Aotearoa osoan), baina opor sasoia denez, denak itxita.

Zai: maoriak protestan daude gobernuaren kontra, lurrak berreskuratzeko prozesuan atzera egin gura duelako. Kill the bill izeneko kanpaina egin dute, manifak eta abar. Horregatik, maorien banderak ikusi ditugu hainbat eta hainbat etxetan eskegita (guk ere ekarri dugu gure banderatxoa). Palestinaren aldeko kontzentrazio bat ikusi dugu Auckland-en eta batzuk maorien eta palestinarren banderekin (bada zerbait).

Zoi: emakumezko maoriek aurpegian tatuajeak eraman izan dituzte. Zurien jendartean oso estigmatizatuta egon da, baina azken urteetan emakume maori gazteek estigmari buelta eman eta aurpegiko tatuajeak boteretzeko tresna gisa erabili dituzte. Ba hainbat tatuaje ikusi ditugu aurpegian, maorienak, baina baita zuri batzuenak ere.

Bele: Rotoruan bada erakargarritasun turistiko nabarmena eta da geotermia. Eta han izarra da hainbat metrotako geiserra. Maoriek kudeatzen dute ikuskizun hori, Te Puia izeneko konplexu turistiko batean. Bertako langileak maoriak dira eta ateratzen duten dirua erabiltzen dute arte maorien institutu batean (bertan dagoena eta bisitatzen dena). Hau da, turisten dirua erabiltzen dute euren biziberritzerako. Antzekoa gertatzen da Waitangi museoan edo Wairau arte galerian (arteaz ari garela, oso interesgarria da Robyn Kahukiwa artista, hizkuntza, artea eta maorien arazo eta aldarrikapenak bateratzen maistra). Turismo arloan maorien negozio asko daude eta diru hori komunitatea biziberritzeko erabiltzen dute, zuzenean edo zeharka.

Arma: Taki Rua izeneko antzerki talde bati buruzko dokumentala ikusi dut abioian. Wellington aldean sortu zen 80ko hamarkadan antzerki esperimentala egiteko. 90eko hamarkadan hasi ziren maorieraz lehen antzezlanak egiten (lehenak Aotearoa osoan) eta ordutik ari dira ingelesez eta maorieraz lanean (ez gurean bezala, antzezlan bakoitzak hizkuntza bakarra du, ez da itzultzen gurean bezala). Harrobi lana egin du maorierazko telebistarako eta sustapen lana. Izan ere, lehen antzezlanak idazteko ez zuten nor, eta idazleei proposamenak egin zizkieten idazteko. Horrela, idazle eta gidoigile komunitate bat eratu zuten (gero telebistako saltoa eman zutenean baliagarri izan zitzaiena).

PD: han egon garen bitartean hil egin da Alderdi Maoriko buruzagi nagusia, Tariana Turia andrea. Guztiz oharkabean pasatu da gurean (katalanez badu bere sarrera propioa wikipedian), ezezagutza itzela dugulako hango prozesuei buruz. Uste dut asko ikasteko dugula hango prozesuei buruz (nik baino modu sakonagoan aztertuta, noski). Ingelesez informazio orokorreko Teaonews izeneko ataria jarraitzea izan daiteke lehen urratsa (hizkuntzari dagokionez ez dakar asko, baina tira).

Barbarizazioa

2025-01-13  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Maria Reimondezen A casa do amo liburua iruzkindu nuenean honako hau esaten nuen:

Liburuan bertan, Maria Reimondezek kritikatzen du Galiziako egoerari erreferentzia egiteko kolonial berba erabiltzea. Niri ere berba horrek askotan egiten dit kirrinka, batez ere, beste herri batzuen egoera geurea baino “latzagoa” delako. Baina berak darabilen argudio bat zeharo interesgarriak iruditzen zait: berba hori sortu zen komunitate eta herri batzuek pertsona zurien partetik jasan zuten zapalketa aditzera emateko. Gurea beste egoera bat da (herri minorizatua edo dena delakoa) eta beste terminologia bat erabiltzea logikoa deritzot, lorratzak ezberdintzeko.

Azaroan, baina, Danele Sarriugartek honako hau esaten zuen Berrian:

Opari aparta egin digu Ibai Atutxak Barbaroak eta zibilizatuak liburuan. Kontzeptu bat eman digu, geure burua pentsatzeko tresna bat: barbarizazioa. Kezkatu egiten nau Euskal Herriaz aritzeko beste bortxa-prozesu historiko batzuen izena oker eta beharrik gabe erabiltzeak —adibide nabarmena: kolonizazioa—. Ulertzen dut nondik datorren joera, baina hizkuntza ez da ondasun finitua: gauza bakoitzari bere izenez deitzeko baliabideak ematen dizkigu. Balia ditzagun.

Ez dakit kontzeptua “unibertsal” bihur daitekeen eta egoera minorizatuan dauden herri gehienei aplika dakiekeen, baina abiapuntu ona izan daiteke guretzat. Edo hori uste dut nik behintzat.

Protestaka

2024-12-17  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Borroka galduetatik gatozela zioen Urtzi Urrutikoetxeak poesia liburu batean aspalditxo. Lagun poesiazale batek askotan esaten zidan esaldi hori eta nik erantzuten nion irabazietako borroketara goaz. Eta jo, batzuetan borrokak irabazten ditugu. Eta ez ditugu gogoratzen, eta ez ditugu oroitzen. Eskerrak tarteka baten batek horiek gogoratzeko lana egiten duen.

Izan ere, prentsan irakurri dut Arte Ederretako ikasleek egindako euskararen aldeko borroka berreskuratzeko eta gaurkotzeko erakusketa egin berri dutela EHUn. 5 irakasle eskatzen zuten eta 80 lortu zuten, itxialdiak, manifestazioak, kontzertuak eta performantzeak egiten. Borroka horren genealogia egin dute, ahozko kontakizunen bidez eta sortutako euskarri batzuk berreskuratuz (eta beste batzuk berreginez).

Penagarria iruditu zait hori, mugimendu sozial bakoitzak bere buruaren artxiboa egin behar duelako eta mugimendu euskaltzaleak ez duelako egin (nik orain arte nuen erreferentzia bakarra Neguren kantan agertzen den aipamena izan da). Eta, bai, artikuluak irakurritakoan nire unibertsitate sasoian egon zen euskal adarraren borroka zer ahaztua dagoen konturatu nintzen (nik neuk ere gutxi gogoratzen dut).

Protestaka erakusketa ezin izan dut ikusi, espero dut batutako material horrekin beste euskarri batzuk abiatzea. Espero eta gura dut. Protestaka jarraitu behar dugulako, gaur eta bihar. Eta protestetako euskarriak gorde eta artxibatu behar ditugu, joer. Eta eskerrik handiena lan hori egib dutenei. Biba zuek!

Lehen jabetze eskola sortu da Gasteizen

2024-12-09  //  SL domestikoa  //  Iruzkinik ez

Dibulgazioa ez da izan blog honetan sarritan landu izan dudan gaia. Hala ere, modu batera edo bestera zeharkatzen du bloga bera, sarritan espezialisten diskurtsoa xeheago eta murtxikatuago ekarri baitut atari honetara. Eta ez hori bakarrik: aldarrikatu izan dut, eta jarraitzen dut horretan, dibulgazioak itzelezko garrantzia duela hizkuntzaren biziberritzean (soziolinguistika domestikoa hori baino ez da, azken finean).

Eta dibulgazioa bezain garrantzitsua dugu jakintza nondik eta zertarako sortzen den.

Nondik? Historiagileek sasoi bateko ideien historia idazten dutenean, sarritan jotzen dute gizon handiaren bila (dela Marx, dela Platon, Confucio, Mahoma edo Adam Smith). Baina hori ez da horrela izaten normalean. Idazle horiek sasoi haietan zeuden eztabaiden abaroan idatzi dituzte bereak, ez musen eraginpean. Hortaz, jakintza, ezer izatekotan, kolektiboa da, sasoi baten abaroan eta eztabaida batzuen ondorio. Ez besterik, baina ezta gutxiagorik ere.

Zertarako? Jule Goikoetxeak Politeismo bastartan dioen legez, “ezagutza alferrikakoa da, ez baditu bizitza hobeak sortzen gero eta jende gehiagorentzat”. Jakitea jakiteagatik, azken finean, ariketa gustagarria izan daiteke, baina onanismoa baino ez da. Jakintza behar dugu, bai, eraldaketarako, bizimodu hobeak sortzeko, gure kasuan, bizimodu hobeak sortzeko hizkuntza gutxiagotu bat berba egin gura dutenentzako.

Hau guztia, Gasteizen sortu berri den euskaldunentzako jabetze eskolaren albisteek eraginda.

30 musker

2024-11-28  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Kanonikoa da soziolinguistikan corpus eta estatus plangintzen bereizketa. Blog honetan bigarrena landu dut batez ere (adiera zabalean ulertuta estatus plangintza, noski). Eta, bere sasoian, pelma samar ibili nintzen estatusa corpusaren gainetik ipintzen. Gaur egun, ostera, iruditzen zait bi plangintzek uste duguna baino elkar eragin handiagoa dutela, likidoa dela hein batean bien arteko bereizketa zurruna (badirudi 31 eskutik blogeko artikulua idazten ari naizela, baina ez; badaezpada, hala ere, jarraitu blog kolektibo zoragarri hori).

Eta zertara dator hau? Ba, Brassic izeneko telesaila ikusten ari gara Primeran plataforman (hirugarren denboralditik goaz) eta itzela iruditzen ari zaidalako kale hizkera gurera ekartzeko egindako ahalegina. Eta horrek berriro ikus-entzunezkoek hizkeretan eragiteko duten indarra berresten dit. Esamoldeak zientoka ditu serieak: muskerrak, kakamokordoak, kabenzotzak,…

Guri ere gaztetan eragiten zigun telebistak (eta musikak). Haserre geundenean eulixa najak esaten genuen, zeozer txarto irtendakoan pikutara pakea, ados esateko txatxi bederatzi,…

Behar ditugu ikus-entzunezko propio eta itzuliak, esan-indarra dutenak, berba berriak asmatu eta popular bihurtuko dutenak, euskaratik zein euskaraz, gazte eta ez hain gazteontzat, euskalkietatik edaten eta beste hizkuntzetatik, kaleko hizkeratik eta bertsoetatik.

Ba hori, 30 pabo esan beharrean ez al da hobe 30 musker pop bihurtuko balitz?

Artaburu berbakera

2024-11-04  //  Irakurgaiak  //  Iruzkinik ez

Maria Mendez Santosek berbaldi gogoangarria eman zuen Deustuko unibertsitatean, 100 bat ikasleren aurrean. Kaletik horrela berbetan ibiliko zara? izenburua izan zuen berbaldiak. Apunte asko hartu nituen eta amaitu orduko Elkarrera joan nintzen eta liburua erosi. 

Diskriminazio linguistikoari buruz egiten du berba liburuak, izan berbakera, izan hizkera, izan azentua edo izan hizkuntza. Mila adibide gertuko eta ez hain gertuko erabiltzen ditu eta oso arinak eta atseginak dira esplikazioak. Eta oso sendoak aipuak eta ondorioak.

Azken finean, diskriminazio linguistikoaren atzean, klasismoa baitago. Honela definitzen du wikipediak kontzeptua: Klase diskriminazioa edo klasismoa, klase sozialaren araberako aurreiritzi edo diskriminazioa da. Normalean ekonomikoki ahaltsuagoak diren gizarte klaseek txiroagoak diren klaseetako baztertzeko erabiltzen da klasismoa. Gizarte estratifikazioan behekoak gora igotzeko oztopo multzoa da klasismoa.

Eta honi guztiari buelta emateko, enpatia, ezagutza eta jendea ondo tratatzea dago, baita auto-gorrotoari buelta ematea ere (eta boteretze linguistikoa lortzea). Liburua arina bada ere, oinarri sendoak ditu (bibliografia sendoa ere bai) eta gehiago sakontzeko aukera ematen du. Eta glosategia ere badakar, besteak beste, glotofobia, hablismoa, estigmatizazioa, boteretze linguistikoa, azentua, auto-gorrotoa, kontzientzia linguistikoa, prestigioa edo aurreiritziak. 

Menpeko perpausa izateari uzteko dibulgazio liburu aparta dugu honako hau, No me gusta cómo hablas hau.