Heriotza zigor mantsotu hau

Atalak: Bizitza, Heriotza, Mikrofaxismoak

Heriotza zigorra aldarrikatzen duenak ez daki zertaz ari den. Estatuari aukera ematen diona bukaeran borrero edota biktima bilakatuko da nahi edo ez. Mahaiaren ondoan eserita, bertzeak jeneral baten antza hartuko du, eta zu kluna baino ez zara izanen. Arlekin baten tristezia nabarmenduko da zure aurpegian, itxaropenik gabe, ibaiaren bukaeran Kurtz koronela zure zain egonen delako.

Non hasten da heriotza eta non bukatzen da bizitza Soir bleu honetan? Logika militarretik at pentsatzea derrigorrezkoa da. Hil zen lagunaren azken egunak eduki behar dituzu buruan. Ospitale doilor hartan minbiziak jota, bizigairik gabeko zopa urdun eta gardena izan zen bere menu bakarra, hiltzeko zorian.

Guda negu mutua izaten da beti, eta borreroak baditu milaka aurpegi. Atearen zirrikitutik sartu zaizkizun mikrofaxismoak aurkituko dituzu edonon, hitzak isilarazten direnean. Heriotza zigorra eta bizia nahasten direnean, sarriro heriotza bizitza zigorra da. Bertolt Brechten lerroek diotenez, hiltzeko modu asko dago:

Sabelean labana bat sartu ahal dizute, ogia kendu, gaixotasun bat sendatu ez, etxebizitza kaxkar batean sartu, zeure buruaz beste egitera bultzatu, lanaren bitartez heriotzara arte torturatu, gerrara eraman, eta abar. Horietatik gutxi batzuk baino ez dira gure estatu honetan debekatuta.

Orain, hausnar ezazu nola eraldatu heriotza zigor mantsotu hau bizitza komun batean. Bitartean, adieraz ezazu hurrengo desioa: “Ondo ibili, laguntxoa!”, edo “Zaindu zeure burua, laguna, ez baita ez samurra ez erraza bizi garen mundu hau”. Zerurantz oihuka ezazu irrintzi bat: Hnuy illa nyha majah yahoo!