Ez nazazue gaur maitatu nire eguna delako.

2015-12-03  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkin bat

Ez nazazue gaur maitatu nire eguna delako. Gaur erabiliaz ez nauzue indartsuago egiten, ahul aurkitzen bainaiz bihar ere nitaz ahaztuko zaretelako.

Txikia naiz eta nire ibilbidean pauso sendoak aurrera ematea zail egiten zait, zuek behar baitzaituztet pauso horiek emateko.

Urteetan zehar, preso eduki naute, maite zidatenak ere preso hartuz. Izate hutsak baldintzatu egin nau, txikia izanik ikusten ez zaidalako, eta beldurra nire errailen barrenean murgildua dut, desagertuko naizelakoan.

Zahartua nago jada, zimurrek nire gorputza gain hartu baitute, pentsa ezazue ez dakidala noiz jaio nintzen ere. Arbasoek beraiek elkarrekintzan jarduteko erabiltzen zidaten eta bertatik nator, nire helmuga ahaztu gabe. Hasieran, ni bizi izan naizen herriak nire erabilera bermatzen zuen, nire ibilbidea gogorki indartuz. Urteak igaro ahala, atzerritar batzuk sartu ziren inposaketaren bitartez pauso horiek gutxietsiz eta nire izatea zapalduz, baina sekula ez naiz ahazten nondik natorren eta nora joan nahi dudan, etorkizunean indartsu eta aske ikusten baitut nire burua, nirekin bat egin duzuen horien ametsa ere izanik. Amets utopikoa izan daiteke, gure urratsak indarrez ematen ez baditugu. Urrats horietan nire burua ezinbesteko arma ikusten dut, eta desira bizia dut barnean tiro egiteko. Gogoa daukat amets hori errealitate bilakatzeko, baina nire gogoa zoritxarrez ez da nahikoa, arma honen erabilpena ez baitago nire esku.

Maite nazazue nik sorterria maite dudan moduan eta iraultza sendoago bilakatuko da.

Behin esan zidaten ez dagoela musika ederragorik hitz goxoez osatzen dena baino, eta ni, goxotasunez jantzia aurkitzen naiz. Abestu nazazue, oihuez, lasaitasunez. Abestu nazazue isiltasunean, zuen logeletan, maitasuna egitean, baita haserretzean ere. Erabil nazazue, egunerokotasunean, zuen bizitzetan elkarrekin solasteko ni bezalakorik ez dagoela sinetsiz. Sinestu behar nauzuela, horrela aurrera gogor egiteko indarra bermatzen baitidazue, sinestu bai, nirekin jardun dezakezuela eta ez dakizuen horiek garbi izan ikasteko leihoak zabalik ditudala. Murgil zaitzate nirekin, igeri eginez nire hitz jarioan eta zaindu, zaindu nazazue nire galera azken urratsa izan ez dadin.

Galtzen banaiz ziur nago zenbaitek faltan botako didazuela, eta jada berandu izango da. Berandu euskaldun bezala gure nortasunaren oinarria berreskuratzeko, berandu aurretik baloratzeko gai izan ez garenari balioa emateko.

Ez nazazue gaur maitatu nire eguna delako, nire eguna egunero baita.

EMAKUMEEN AURKAKO INDARKERIARI EZ!

2015-11-25  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Irainak etengabeak dira. Bultza egiten dit, maiz. Ez dit uzten gona motzekin ateratzen. Nire gorputza itsusia dela dio. Sexua egiten du nirekin, nahiz eta nik gogorik ez izan. Gertatzen den guztiaren errua niri botatzen dit. Astinduak geroz eta maizago izaten dira. Zaplaztekoak jotzen dizkit. Nire gorputza behin eta berriz kolpatua izaten dut. Hilko ote nau?

Egoera guzti horiek, azken aldian behin eta berriz bizi izan dituzte zenbait emakumeek, emakume izate hutsagatik. Beldurra da gorputzen barrenean murgiltzen dena eta zenbaitetan aurre egitea zaila edo ezinezkoa izanen da txikiak egiten garelako. Dependentzia sorrarazten dute horrelako egoerek eta ezer balio ez duzunaren sentipena etengabea da. Maitasunaren esanahia jokabide horietara mugatzen dugu, baina kalera irten eta justifikatu egiten ditugu jokamolde horiek, normalak dira guretzat, baina besteen etxeetan ez da hori gertatzen, “ni zorte txarrekoa izango naiz, hau da nire bikoteak duen maitatzeko modua, zenbaitetan ni pasatu naiz berari gustatzen ez zaion zerbait egin dudalako” eta geure izatea?

Gure izatea zapaldua aurkitzen da, lurrean itsatsia, galdu egiten dugu. Zapi bat begien parean jartzen dugu, itsututa aurkitzen garelarik, eta gure aurkako indarkeria geroz eta handiagoa da, geroz eta bortitzagoa, eta geure beldurra? Beldurrak jada ez du tokirik geure gorputzen barrenean.

EZ! EZ GAUDE PREST! EZ! EZ DUGU ONARTZEN! EZ! EZ DUGU BELDURRAREKIN BIZI NAHI! EZ! EZ DUGU GURE IZATEARI UKO EGITEN UTZIKO! EZ! EZ GAITUZTE ZAPALDUKO!

Emakumeak gara, indartsuak gara, geure burua maitatzea ezinbesteko bilakatzen da geure etorkizunean aurrera pausoak emateko, ezin dezakegu utzi zapalduak izaten, ezin dugu beldurrarekin bizi, asko balio dugu, asko borrokatu dugu geure izatearen alde. Ezin dezakegu izateagatik horrelako jokabiderik jasan, ezin dezakegu geure buruari balioa kendu, ezin dezakegu geure buruei errurik bota,  eta gutxiago gure buruaz ahaztu eta izateari utzi!

EMAKUMEEN AURKAKO INDARKERIARI EZ!

Humanitatea txikitzen.

2015-11-16  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Iraultzak etengabe herria suntsitzen,

ondoan ditugunak desagerturik,

interesak behin eta berriz goitik mugitzen,

herriak ordainak pairaturik,

arrazakeria gure gizartean murgiltzen,

pertsona gisa balioak galdurik,

humanitatea txikitzen,

txikizioa zentzu gaberik,

hipokresia handitzen,

benetan garena ahazturik,

zapaltzaileak zapaltzen,

zapalduak zapaldurik,

senak bizirauten,

irauten bizirik,

mundua erotzen,

eroak kontrolaturik,

jendea iruzurretan sinesten,

beldurrean urturik,

gizartea ahultzen,

pertsona izatea ahazturik!

Kontzientziarik gabeko hilketak behin eta berriz, herri zapalduak, zapaltzaileak diruz beterik. Beldurra aurkitzen da gure gorputzean murgildurik, ez baikara ausartzen eta geratzen baikara zenbaitetan isilik. Eroak erokeriak eginez, inguruan pentsatu barik, egiten zait zaila dena ulertzea geratzen bainaiz uzkurturik, ez baitut miresten horrelako gizarterik hezkuntza alde batera utzita begiratzen duela aberastasuna soilik.

Nahikoa da, aski da! herriak sufritzen du, herriak ordaintzen du, eta herriak galtzen du, gutxi batzuk aberastu daitezen!

Erlazioak

2015-10-20  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Bizitza aurrera joaten den heinean erlazio edo maitasun lotura bat zer den zehazten joan ohi naiz, honen inguruan esanahi zehatz bat ematea ezinezko egiten zaidalarik. Denbora igaroz joan denean ohartu naiz erlazio hitzak aniztasuna duela errailetan barrena, ezin baitugu objetibotasunez definitu hau subjektiboa denean, niretzako dena beste batentzako ez baitauka zertan izan.

Hainbat motatako erlazioak aurkitzen dira gaur egungo gizartean, erlazio aske batetik betidanik inposatu izan diguten erlaziora, erlazio heterosexualetik erlazio homosexualetara, etab. beraz aniztasuna hitz honen oinarritzat hartuko nuke. Hori horrela nola definitu dezakegu? Bakoitzaren bizitzaren esperientzien ondorioz modu batera edo bestera  erantzungo genuke, batzuek lotura haustezin bezala hartuko lukete, bata bestearen menpeko izanik eta sexua bakarrik norbanako batekin egin daitekeela esanez, besteek aldiz, askatasun osoa izaten dute sexu eta guzti.

Eta nik nire buruari zera galdetzen diot: erlazio batean murgilduta egoteko bakoitzaren askatasuna mugatzen al da? Hau definitzeko moduaren arabera mugatuko da norbanakoaren askatasuna.

Hau guztia aztertu ondoren zera datorkit burura, erlazio hitza loturaren parekoa da zenbaitetan laguntasunean besteetan maitasunean, etab. oinarritzen dena. Ezin dezakegu hau mugatu oso zabala izanen baita ulertzeko dugun moduaren arabera. Bestalde, bizitzako pasarteek zehazten digute zein den guk erlazio hitzari ematen diogun esanahia.

Bizitza honetan zehar zenbait pertsonekin elkartzen garenean lotura zehatz zein berezi bat egiten dugu denborarekin haustu egin daitekeena edo biziraungo duena. Loturak estuagoak edo ez hain estuak izan daitezke eta erlazioa bertatik ateratzen den zerbait dela esan dezaket, nahiz eta pentsatzen dudan honek ezin digula askatasuna mugatu.

Ezinbesteko ekintza bilakatzen da urteak aurrera doazen heinean gizakiok eta norbanako bakoitza beste norbanakoekin sozializatzea, elkarrekintza eta hartu-emanak funtsezko pieza bihurtuz. Hori horrela izanik, ohartu naiz zenbaitetan lotura hauek mugatu egiten gaituztela, beste pertsonarekiko dependentzia sortuz gero adibidez, edota geure askatasuna mugatzen denean. Ez gara ohartzen pertsona bat ezagutzen dugun unean osotasunean egiten dugula eta berarekin lotura berezi bat hasten dugun unean arrazoi bat dagoela atzetik, bere izatea atsegin dugulako adibidez, baina askotan hau aldatzen saiatzen gara, guk geuk nahi dugun pertsonan bihur dadin.

Izarren distira izarra askotan igurtziz gero itzaltzen den moduan, lotura bat ere aldatzen saiatzen garen une bakoitzeko pixkanaka hautsiz joanen da.

Ondorioz, esan beharra daukat ez dakidala zehazki zer izango den erlazio bat zehaztasun batean, soilik dakit niretzako erlazio bat lotura bat dela, non bi pertsonen askatasuna ezinbesteko bilakatzen den, eta hau mugatzen den unean lotura hausten den.

Alternatiben herria

2015-10-12  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Gaur egun sistema kapitalistan oinarrituriko gizarte hau usteldua aurkitzen da, norbanako zein kolektiboen eskubideen urraketa etengabearen ondorioz. Honen aurrean zenbait eragile ezberdinek egiten duten borroka nabarmena izanen da nahiz eta errealitatean hauen lana ez den behar den bezala baloratzen.

Zenbaitetan entzun izan ditugu kalera irteterakoan kexak geure eskubideak urratzearen ondorioz. “ez dut kontraturik lanean, ez dago eskubiderik” adibide,  askotan entzun ohi izan dugun esaldia da baina egunak igaro eta kontratu barik jarraitzen dugu, askotan ez garelako gai behatz bat bera ere mugitzeko.

Honen aurrean alternatiba bat eskatzen dugu, eskubideen urraketaren ondorioz aldarrikatzen dugun hori azalerazi eta hauek betetzeko. Horretarako arestian aipaturiko eragile horiek mugitzen dira, horien artean eragile anitzez osaturiko Gutun Sozialez izenez ezagutzen den kolektiboa aurkitzen da. Bertan eskualde bitarteko eztabaida ezberdinak egin ostean gutun bat osatu zen eskubideak jasoz eta aldarrikapenak ezarriz eskubide horiek aurkeztu eta betetzeko asmoz. Honen bitartez alternatiba bat eraiki zen, guk eskatu izanen dugun horietakoa, azken finean eskubideez ari gara solasean.

Guzti honetaz hitz egin ondoren hausnarketa bat egiten dut nire barrenean eta ohartzen naiz eragile horien lana ez dela aintzat hartzen, kexatu kexatzen garelako baina honen aurrean jokatu eta borrokatu ez. Ezin dezakegu urratzen diguten zerbait hitzez aldarrikatu, hauek aireak eramaten dituelako. Kalera irten eta geure gorputz zein arimaren etekinik handiena atera beharra daukagu, ezina ekinez egina lortzen delako.

Horretarako eta horregatik Euskal Herrian zehar, nork bere herrian, auzoan, taldean… aurrera eramaten ari garen alternatibak eta proiektuak erakutsi nahi ditugu Urriak 24ean Bilbon ospatuko den Alternatiben Herria deituriko ekimenean. Honekin batera, informazioa partekatu, elkar ezagutu eta geure artean gogoeta egin eta eztabaidatzeko aukera sortuz. Egunean zehar Bilboko areatza eta alde zaharra herri txiki bat bilakatuko dugu, hausnarketaz, alternatiba praktikoz eta baikortasunez betez. Mobilizazio eraikitzailea izango da denontzako tokia eginez eta bertan alternatiba ezberdinak ezagutarazteko aukera izango dugu, jarduera anitzez osatua: hitzaldiak, mahai inguruak, azoka, tailerrak, kale ikuskizunak, jolasak, janaria, edaria…

Bada garaia kalera irten eta ahal duguna egitea alternatibak eraikitzeko! Zuen ideien eta ekarpenen zain eta irrikitan gaude! Eta ez ezazue ahaztu, ekin gabe ez dago garaipenik!

Hitzak.

2015-09-03  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkin bat

Uneoro pentsatu izan dut  besteengandik ezin dezakegula espero guk emango genukeen guztia, batez ere pertsona bakoitza mundu ezberdin bat denez ezin dezakegulako laguntasun, maitasun, etab.en aurrean modu berberean jokatu. Zenbaitetan hitzak erabiltzen ditugu geure sentimenduak beste pertsonekiko zein diren azaltzeko orduan, hauek apainduz eta geure barnean mugitzen den guztia hitz soiletan oinarrituz.

Hitz xarmangarri horiek une jakin batzuetan izugarrizko esanahia eduki dezakete geuretzako, “maite zaitut” bat adibidez zeure bikoteak begietara begira esatean, edo “hemen nago edozertako” lagun batek une txar bat igarotzen ari zaren unean, etab. Baina zer nolako pisua dute hitz horiek ekintzarik ez badago? Ez dute pisurik, hegan joaten dira.

Geure egunerokotasunean ekintzak ezinbesteko bilakatzen dira benetan barnean duguna ateratzeko garaian, azken finean hitzek pisua hartuko dutelako benetan ekintzen bitartez esandakoa azaldu ezkero. Ez du balio pertsona bat ikusteko gogo duzula esan eta gero berarekiko interesik ez azaltzea, ez du balio “edozertako hemen nago” esan eta ondoren ea zelan dagoen ez galdetzea, ez du balio “saiatuko naiz” esan eta ondoren ezer ez egitea… honen bitartez iruditzen zaigulako horrekin dena eginda dugula errealitatean ezer egiten ez dugunean.

Badaude egoera batzuk non hitzak ezinbesteko bilakatzen diren geure errailetan ezkutua daukaguna benetan azaleratzeko, baina ekintzarik ez denean aurkitzen egoera zehatz horietan esandakoak balioa galdu izan ohi du.

Norbaitek guregatik zerbait ematea espero dugunean berak aurretik esandako hitzengatik eta ondoren hori egiten ez duenean geure errailak uzkurtu eta min ematen digu, barrenean, eta honek zenbaitetan beste pertsonekiko konfiantza galtzea dakar, baita ezer espero ez izatea ere, tristea, nire iritziz, norbaitek guregatik zerbait ematea espero eta ondoren hori egiten duenean aldiz, benetan berarentzako garrantzizkoa zarela ohartzen gara, pozgarria benetan.

Harremanak ezinbesteko bilakatzen dira geure egunerokotasunean aurrera egiteko, eta zenbaitetan ezinbesteko bilakatzen da geure barnekoa askatzea eta besteak zenbat garrantzi duen azaltzea. Hitzak hitzetan geratzen diren unean pisurik ez dute ekintzarik gabe, funtsezkoa den lotura bilakatuz. Ekintzak soilik ekintzetan geratzean ere pisua izan ohi dute, azken finean benetan garrantzizkoak direnak hauek izan ohi baitira.

Ez dezagun utzi geure hitzak hitzetara mugatzen eta saia gaitezen hitzak lodi bilakatu eta hauek pisua hartzen, esaten duguna bete dezagun edo zenbaitetan isil gaitezen, mutu bilaka gaitezen eta jokatu dezagun, bizitzako jokoa ez galtzeko.

Uneak, oroitzak, bizitza.

2015-07-13  //  Bizitzako plazerak  //  Iruzkinik ez

Bizitzak une gogorrak dituen modu berberean berarekin une eder eta xarmangarriak dakartza. Zenbaitetan bertan aurkitzen gara, aldez aldeko irribarre batekin eta jende onez inguratuak, unean bertan zeinen ondo gauden ohartzen gara eta une horretaz gozatzea besterik ez zaigu geratzen “zeinen ondo gauden ondo gaudenean”. Beste zenbaitetan bakardadeak berarekin lasaitasun eta erosotasun uneak dakartza edo hausnarketarako une aproposak, gustora egon eta geure burua ezagutzeko tarteez beterik.

Bizitza uneen pilaketa dela esatera ausartuko nintzateke,  bizipen eta irakasgai anitzez osaturikoa hain zuzen. Momentuak igarotzen joaten diren heinean oroitzapen on zein txar bilakatu eta geure errailetan barrena murgiltzen dira, gutxien espero dugun unean pentsatzen jarri eta hauek aurkitzen ditugularik.

Oroitzapen gozo zein ederrak irribarrez estaltzen diren horiek izanen dira, begiak itxi eta dastatzen saiatzen garenak, bertako sentsazioak berriro bizitzeko eta benetan une eder batean sentitu genuen hori berriro bizitzeko. Aurkitzen dira ere oroitzapen ederrak zenbaitetan tristura puntua ematen digutenak, geure ondoan ez dugun eta faltan botatzen dugun pertsona batekin igarotakoak adibidez, eta azkenik, oroitzapen txarrak, hauts bilakatu behar diren horiek, haizeak eraman ditzan.

Begiak itxi eta une xamurrak oroitzean orduan bertan zeinen ondo nengoen pentsatzen jarri eta zergatik errepikatzen ez diren pentsatzen jartzen naiz, hain onak izanda ahaztezinak bilakatzera iristen dira eta zenbaitetan nostalgiaz oroitzen ditugu, berriro errepikatuko ez direlako, eta hau guztia zergatik? Ez dut erantzun zientifikorik aurkitzen erantzun bat emateko, baina barneko sen eta sentipenek esaten didatenaren arabera, alde batetik, une horiek bakanak direlako ez dira errepikatzen, hau da, hain berezi, eder, xamur, gozo, alai, lasai eta magiko izan direnez ezin dira berriro ere bizi, zeure barnearen zati bilakatzen direlako. Bestalde, iruditzen zait une berriak datozelako ez direla berriro ere geure bizitzetan agertzen, beste une berezi, eder, xamur, gozo, alai, lasai eta magiko datozelako alegia.

Horregatik geure bizitzako une bakoitza ahal dugun hoberen bizitzea besterik ez zaigu geratzen, une bakan hori oroitzapen gozo eta xamurra bilaka dadin, ahaztezin. Egunen batean, etorkizunean begiak itxi eta aldez aldeko irribarrea islatu eta sentsazio horietaz berriro ere goza dezagun.

Amets errealak, ilusio utopikoak.

2015-07-04  //  Ebidenteegia  //  Iruzkinik ez

Normalean pentsatzen dut ametsek utopiarekin zerikusi handia dutela, baina gaur esnatu naizen unean errealitate latza somatu dudala ohartu naiz lo nengoen bitartean. Ametsak errealitate eta ilusioak utopikoak azaleratu zaizkit. Gaur egungo gizartearekin egin dut amets, norbanakoaren askatasuna mugatua dagoela ikusiz, aurreiritzi, balore falta eta itxurakeriarengatik batez ere.

Egia da gizarte perfektuaren kontzeptua idealizazio baten ostetik datorrela baina bakoitzak bere baitan bere gizarte perfektua du eta nireak ez dauka zerikusirik gaur egun bizitzen dugunarekin, gaur egungoak oihu sakonez helarazten baitigu aldaketa baten beharra, nahiz eta hau ez den ematen.

Zenbaitetan hausnartzen dut eta kezka bat dut, gizarte hau puzzle bat izan ezkero ni ez naiz honetara egokitzen ez baitut gaur egungo “gizaki soziala” izateko kontzeptuarekin bat egiten. Badakit gizaki soziala izatea nonbaiten idatzita dagoela baina ez naiz esanahi zehatz batera mugatzen, ekintzetara eta behaketaren ondorioz iritsi naizen irizpide zein hausnarketara baizik. Nire ingurura begiratu dudan bakoitzean ohartu naiz gauza anitzez.  Soziala izateko eta gizarte honen barneko sozializazioan murgildua egoteko harroa, faltsua eta hipokrita izan behar dela ohartu naiz. Harroa, kasu gehienetan erakutsi didatelako askoz garrantzitsuagoa dela bakoitzaren  egoskorkeria zenbaitetan besteen atzetik joatea baino, nola joan behar gara norbaiten atzetik? Ez gara zizareak! Baloreak baloreen atzetik. Faltsua, ikusi dudalako besteen antzeko zaren bitartean arazo handirik ez duzula eta norberaren nortasuna azaleratzen den unean aldiz zeresan handia ematen duzu. Berriro ere baloreak baloreen atzetik. Eta amaitzeko hipokrita, askotan idatzi dudan erosotasunak gain hartzen gaituelako eta soilik geure ipurdiari begiratzen diogulako. Besteei zerbait gertatzen zaienenean nik ez dut ezer egiten, baina geuri gertatzen zaigunean besteek guri laguntzea nahi izaten dugu. Hirugarrengo aldiz baloreak baloreen atzetik.

Aurreiritziek paper garrantzitsua jokatzen dute gizartearen inguruko amets honetan, norbait ezagutzera mugatzen garelako itxura, adina edo dena delakoari garrantzi handiagoa ematen diogulako bakoitzak helarazten dizkigun sentsazioei baino. Balore falta gizarte honetako ardatza izan daitekeela esan dezaket, errespetua, elkarlana eta laguntza ahaztuak ditugulako, eta zer esanik ez itxurakeria. Itxurakeriaz ez dut ezer esango, ez dut ezer esango ezer esaten dena esaten dudalako, eta mala letxean ez nago sexy.

Lehen esan dudan bezala, nire pentsamenduekin solasten dudanean gizarte hau puzzle bat izan ezkero ni ez naizela honetara egokitzen ohartzen naiz hasieran kezka bezala hartuz. Ondoren konturatzen naiz ez dudala egokitzeko beharrik, ez dudala hau guztiaren zati bilakatu nahi eta orduan  ilusioak etortzen zaizkit, ilusio utopikoak, gizartea aurreiritzi, balore falta eta itxurakeriarik gabeko ilusioak.

girl lying in sunset on a meadow

Barne indarra

2015-05-28  //  Indarra  //  Iruzkinik ez

Bizitza etapa ezberdinen pilaketa dela esatea iritsi naiteke. Bat amaitu ostean beste berri bat hasten delarik, maitasun, ikasketa, lan eta alor ezberdinetan. Zenbaitetan zerbaitekin amaitu eta beste zerbaitekin hastea kostatu egiten da, geure barnean aurkitzen diren beldur oihuengatik, baina ate bat ixtean leiho bat irekitzen dela esaten omen dute.

Aurrera egiteko mugak anitzak izan daitezke, beldurra, lotsa… baina gehienbat geure barne indarrak mugatzen gaituela esan dezaket, azken finean zenbait egoeraren ostean hau lur jota geratzen baita eta zulo sakon batean sartzen gara argi izpi txiki eta fin bat soilik ikusiz, baina ez gara ohartzen geure esku dagoela argi horren isla handitzen joateko bidea.

Geure historiak eta atzera begiratzean emandako pauso edo izan ditugun gertaerek ere geure barne indar hori zehazten dute, zenbaitetan hau ahul bihurtuz. Baina garbi dagoena da ezin dezakegula iraganean bizi eta etorkizuna iraganeko zenbait gertaerengatik izorratu, ezta pausorik ematen uzteari ere, “atzera baigoatz aurrera ez bagoaz”.

Pertsona bakoitzak barne indar ezberdina izan ohi dugu, eta bizitako esperientzien edo bizitzen ari garen unearen arabera hau aldatzen joango da, aldakorra bilakatuko delarik, zenbait uneetan indartsuago sentituko baikara beste zenbait uneetan baino, ezin dezakeguna da barne indarra ahula denean geure nortasuna zanpatzen ez eta geure barnea usteltzen.

Zenbaitetan geure ingurukoen eskua edo besoa zabaldua izango dugu guk har dezagun eta beraiekin eskutik geure argi izpiaren bidea eraikitzeko, baina gertaera batzuk itsututa egotea ere bultzatzen gaituzte eta ez gara gai esku horri heldu eta aurrera egiteko. Geure bidean pausoak emanez joan ordez geratu egiten gara eta azterketa bat egiten dugu askotan erantzunik aurkitzen ez dugularik, baina jakin badakigu bertatik atera beharra daukagula eta pausoak emanez jarraitu beharra daukagula, bestela akabatuta aurkituko ginatekeelako.

Barne indarrak zehaztuko du geure ibilbidea, ezin dezakegu hau zanpatzen uzten. Horretarako ezinbeste bilakatzen da geure buruaren jabe gu geu izatea eta lorpen txikiez pauso handiak ematea, betiere geure burua baloratuz eta maitatuz. Eskua zabaltzen diguten unean hau hartzea komeni zaigu, benetan maite gaituztenak ezin gaituztelako zulo baten barnean ikusi eta bertatik ateratzea nahi dutelako, argi izpiaren islada elkarrekin erraldoi bilakatuz.

Ezin dezakegu geure barne indarrak geure nortasuna zanpatzen uztea, gu geu gara geure buruaren jabe eta ezin gaitu inork ez ezerk baldintzatu, benetan maite zaituenak eta benetan zure pertsonaz kezkatzen denak azaldu egingo dizu, ezer eskatu gabe. Bestalde, zenbait gertaeren aurrean geure nortasuna azaleratzea funtsezko bilakatzen da pertsona gisa txikiak bilakatu ez gaitezen, horregatik, nahiz eta zaila izan geure buruaren autoebaluazio bat egitea komeni izan ohi da benetan horrela egotea pena merezi duen edo ez baloratuz eta honen aurrean nola jokatu dezakegun aztertuz. Ezin dugu lotsatu, eta lotsatu noiz? Galdetuko diozue zeuen buruari, ezin dugu lotsatu laguntza eskatzeko unean, gu geu izateko unean .

Ah! Eta ohar bat, barne indarra lurretik dagoen egun horretan ez ahaztu argi izpi txikia erraldoi bilakatzeko ez dagoela sei segundu baina gehiago irauten duen besarkada bat baino ezer hobeagorik!

Bizitza…

2015-05-05  //  Ebidenteegia  //  Iruzkinik ez

Egun batzuk hausnartuz igaro ondoren ohartzen naiz egunak joan eta etorri egiten direla eta egunen moduan pertsonak ere joan eta etorri egiten dira. Berri zein gertaera anitzak izan ohi ditugu egunerokotasun horretan onak zein txarrak. Askotan ez gara ohartzen gertaera batek duen larritasun mailaz hurbiltasunean bizitzen dugun arte.

Beti entzun izan ohi dugu zenbait pertsonek etxerik ez dutela eta kalean bizi direla, zenbaitek ez dutela plater berorik jateko, jendea gosez hiltzen dela, istripuz ere gertatu izan dira horrelakoak, baina larritasun maila benetan gertutasunean gertatzen denean ikusten dugu, aurre ikusketa barik.

Egunerokotasun horretan gauza txikiengatik haserretzen gara, ekintza txikiak handi bilakatzen ditugu, liskarrei eta gaizki ulertuei garrantzia ematen diegu eta zenbaitetan ez dugu behar den moduan baloratzen ondoan daukagun pertsona, gertaera larri bat gertatzen den arte, baina orduan berandu izan ohi da, damutu eta damu hori zorion bilakatzeko.

Denok gara gizakiak eta denok egiten ditugu akatsak, mundura ez gara etorri perfektuak izateko ezta gutxiago ere. Pertsona garen horretan denok geure zirkulua daukagu, geure jendearena, geure inguru giroa, eroso eta gustora sentitzen garen hori. Ezin dezakegu gertaera txar hori gertatu arte inguruan daukagun guzti hori deuseztatzen utzi, garrantzirik ez eman eta gutxiago berekoiak izan eta geure ipurdiari begiratu soilik.

Sentimenduak azaldu, maitatu, errespetatu eta laguntza ematea ezinbesteko bilakatzen dira etorkizun ilunean ez damutzeko eta geure zirkulua oroitzapen zoriontsuez gogoratzeko. Bizitza bakarra dago eta zenbaitetan gutxien merezi dutenei izugarrizko kolpe gogorra ematen die. Ohartu naiz bai egun batean hemen gaudela eta hurrengoan ez, eta honek nire barneak gogoz mugitu dizkit.

Kezkak anitzak izan ohi ditugu, zenbaitetan txorakeri ustel batzuengatik eta ez gara konturatzen askotan geure ondokoa gu baino okerrago dagoela, eta horren ondorioz ez dugu ezer egiten, ez dugu behatzik mugitzen, ezta laguntzarik ematen ere. Eta honek zertarako balio digu? Ondoren damutzeko, besterik ez. Gehiago nahi izaten dugu, zenbaitetan ohartu gabe geure inguru giroarekin nahikoa dugula, badaudela zenbait pertsona guregatik dena emateko prest daudenak, maite gaituztenak eta ondoren guri laguntza emateagatik damu izango ez direnak, eta guk? Zer egiten dugu besteengatik? Baloratzen al ditugu pertsona horiek? Benetan ematen al dugu eman beharreko guztia?

Bizitza honetan inurri txikiak besterik ez gara, eta desagertu egin gaitezke, agertu garen modu berberean. Horregatik bizi behar dugu eta benetan guretzako balio duten pertsona horiek gertutasunean mantendu eta baloratu, etorkizun batean ez baitira gurekin egongo, gu beraiekin egongo ez garen moduan. Ez dezagun utzi gertaera txar baten larritasunaz ohartzen garenean geure buruaz damu izaten.