Irakurgaiak: Falar galego: no veo por qué

Atalak: Irakurgaiak

Aspaldi samar irakurri nuen Ana Iglesiasen “Falar galego: no veo por qué” liburua. Liburuan Anak bere tesi doktorala laburbiltzen du: galiziera hiztunen imaginarioen gainean jarduten du luze eta zabal. Merezi duen liburua da eta, horregatik, aste honetan berriro apaletatik atera egin dut, batez ere, orain dela gutxi ezagutu nuelako egilea bera.

Gaur, hortaz, beste esperimentu batekin nator blogera. Bere garaian irakurri nuen eta bazterretan hainbat ohar idatzi nituen. Horiek ekarriko ditut gaur blogera (apunteak direla ez ahaztu).

Arau subjektiboa: partaidetza eta errefentzia taldeek egiten duten presio soziala da. Hala ere, benetako presio sozialak baino, garrantzi handiagoa du perzibitzen den presio sozialak.

Perzibitutako gaitasuna (konpetentzia) garrantzitsuagoa da benetakoa baino. Ohiko portaera bat egiteak ez dakar esfortzurik; portaera berri bati ekiteak, ostera, bai. Hortaz, norbanakoak behar du nahikoa motibazio bere ohituraren aurka borrokatzeko. Portaera errepikatzen den heinean, ohikoa bihurtzen da eta esfortzu txikiagoa dakar.

Gizarteratzean oinarrizko (primario) 3 eragilek hartzen dute parte (eskola, familia, komunitatea) eta sekundario 1: komunikabideak. Horietatik bi informal (familia, komunitatea) eta beste bi formal (eskola, komunikabideak)

Tan realidad social es lo que existe como lo que los sujetos creen que existe.

Suena fatal cuando me oigo hablar en gallego.

Galiziar hiztunek bi dialekto ezberdintzen dute: normatiboa (hau da, estandarra, gure batua) eta tokian tokikoa. Gurean ere?

Horizonte territorial: zerumuga territoriala? Lurraldekako zerumuga?

Zer da? Hizkuntza batek noraino eramango gaituen zedarritzen du. Baina, objektiboa izateaz gain, subjektiboa ere bada. Eta zerumuga horrek ezaugarritzen du hizkuntza baten bizitasuna edo sendotasuna.