Ostadar bat estrategia

Atalak: Sailkatu gabea

Euskaraldia amaitu egin da eta gure garaia aurreratzeko aukerak irudikatu ditugu. Hiztunak subjektu politiko bihurtzeko saiakera izan da, ahalduntzea edo burujabetza helburu. Baina, tira, ez dugu ahaztu behar ahalduntze/burujabetza prozesuak berez konplexuak, dinamikoak eta etengabeak direla. Hortaz, tokatzen zaigu indarra egiten segitzea. Hala ere, ez dugu ahaztu behar ekintza honek autodeterminazio sozialaren bidean aurrera egiten lagundu digula (John Holloway-k erabiltzen duen zentzuan, behinik behin).

Gramatika eta kode berriak ensaiatu ditugu, oinarri komunitarioko ikasketa baten bidez. Esperientziak alderdi aktiboa izan du eta, horren ondorioz, esperientzia gertatu den testuinguruaren elementuetan aldaketak gertatu dira. Gertatu dira bai, baina zer neurritan edo eraginetan jakitea beste kontu bat da. Eta, gainera, hartu behar da kontuan hauek guztiak amaitu bako prozesuak direla, bizipenetan oinarritutakoak, eta ez horrenbeste edukietan. Beraz, aldaketak aldakorrak izan daitezke.

Derion lagun batek esan zuen bezala, “argia bagenuen, baina argindarra falta genuen” (gora Derioko hizkuntza militante poetak!). Ahoak eta belarriak zorroztu ditugu, baina, tira, ostadar bat estrategia gehiago jarri beharko ditugu martxan. Ahoa, belarria, bihotza, sabela eta, zenbaitetan, ukabila ere zorroztu beharko ditugu, euskalgintza erradikalagoa bihurtuz. Baina, kontuz, batzuetan largabistak atzera jarrita, helburuak urrunago ikusten dira.

Izan ere, gure ametsen geometriak ez dira ahozko elkarrizketetan amaitzen, hortik haragokoak dira eta beste esparru horietan ere jarraitu beharko dugu eragiten eta egiten (sortzen!). Ekimen kolektiborako sena elikatzen jarraitu beharko dugu, auto-antolakuntza sustatzen, tokitik eta errotik. Arrakalatxoak sorrarazten, alegia.

Irribarrea lagun eta agoniatik urrun.