minuskulaz

Atalak: Sailkatu gabea

bell hooks idazleak beti idazten du bere izen-abizenak minuskulaz (eta nik ere sarritan izaten dut tentazio hori). Azken finean, berak hori egiten du egiletza zalantzan jartzeko, unibertsitateak ematen ei duen autoritatea zalantzan jartzeko. Eta, horri tiraka, liburuak berba lauz idazten ditu eta ez akademieraz. Izan ere, teoria egin behar da ahoz transmititzeko moduan. Bere ustez, teoriak ezin badu ahoz adierazia izan, ez digu balio.

Teoriak, gurean, ez du izan fama onik. Intelektualak mespretxatzea oso gurea izan da (eta da). Baina joerak aldatu nahi baditugu eta mugak gurutzatu, behar dugu teoria. bell-en berbekin jarraituta, teoria produzitu behar da askatzailea izan daitekeen praktika bezala. Hala ere, kartografiak marraztu arren, mapak marraztu arren, bidea ibilian egiten da, praktikak elikatzen du teoria, eta alderantziz.

Praktiketatik eratorritako jakintzak behar ditugu, praktikak eurak ernaltzeko. Teoriaren produkzio horretan, berak garrantzi handia ematen die esperientziei, aitormenei eta testigantzei. Azken buruan, berak gura duen teoria kolektiboa(goa) izan behar da.

Eta horri gehitu behar zaizkio pasioaren tantak. Pasioa behar du gure teoriak, pasioa behar du gure jardunak, gure praktikak. “Eta pasioa da hemen exijitzea zilegi den gutxieneko hori” (BTX).

Minuskulaz beti, berba lauz beti, akademieratik urrun. Ni tesi doktoralean hori egiten saiatu nintzen, nire apaltasunean egin ere. Azken finean, ahalegindu nintzen nire balizko irakurleei neure hizkera kontzeptualaren edukiak helarazten, ahalik eta modurik eskuragarrian. Ainhoa Gutierrezek hauxe esan zuen orain gutxi Argian egindako elkarrizketan: “Batek errealitatearen indizea eskaintzen badizu eta besteak magia puntua, zerk dio ezin direnik nahastu?”. Eta bat nator. Eta bell-ekin ere bat nator: akademia bai, baina neurrian.