Euskahalduntze taldeak

Atalak: Sailkatu gabea

Imanol Artola “Felix”-ek ikerketa egin berri du, Euskahalduntze taldeei buruz. Ikerketaren berri izateko Galtzaundik elkarrizketa egin dio egileari (eta ikerketa bera ere eskuragarri dago). Baina zer dakar ikerketa horrek?

Hipotesi batetik abiatzen da, euskaldunak aktibatzeko eta ahalduntzeko, estres linguistikoaren kontra. Eta hipotesiak honela dio: posible ote da, aditurik gabe, euskaltzaleek beraien bizipenak kontatze hutsetik ahalduntzen hastea? Edo beste era batera esanda: euskaltzale talde bat maiztasun jakin batekin eta epealdi zehatz batean elkartzen baldin bada beren hizkuntza-gatazkez hitz egiteko, horrek berekin dakar euskaltzale horien ongizatea.

Esperimentu bat egin du egileak. Ez berak nahi bezala, pandemiak pandemia. Baina ondorio nagusi bat atera du: euskaldunon bizi-kalitatea hobetu egiten da, haien estres linguistikoa txikitu egiten da, eta euskaldun ahaldunduago sentitzen dira, baldin eta euskaltzale talde bat maiztasun jakin batekin eta denbora batean biltzen baldin bada, aditurik gabe, baina dinamika aurrera eramango duen gidari batekin.

Hortaz, badirudi esperimentuak modu batera edo bestera funtzionatu duela. Eta orain datoz egileak berak ekimen hau zabaltzeko egiten dituen galdera batzuk:

• Garbi geratu da bost asteko esperientzia labur geratu dela eta hori horrela izanik esperientziak luzeagoa izan behar duela. Baina, zenbateko iraupena izan behar du? Hiruhilekoa? Ikasturte osokoa?
• Bost edo zortzi asteko ikerketan taldea astero bildu bada ere, norbere burua ahaldundu nahi duen norbanakoen multzoa zenbatez behin biltzea komeni da? Asterokoa erreala al da? Bi astez behin? Hilabete tarte handiegia ote da?
• Taldeak itxia izan behar du, ala irekia?

Norbanakoak ahaldundu eta ahalduntze eskolen eskema eta funtzionamendura hurreratzen den proba dakar Felixek, eta uste dut hurrengo urteetan tankera honetako esperimentuei ateak ireki beharko dizkiogula, han eta hemen.