Ez da bidea

Atalak: Sailkatu gabea

Artikulu bat idatzia nuen. Eta bertan honako hau esaten nuen lerrokada batean:

Ikasi eta irakasteko dinamiketan hizkuntzen eta hiztunen ingurukoak ere irakatsi behar dira, irakatsi uler bedi modu parte-hartzailean eta ez-hierarkikoan, mesedez. Eskolak bihurtu behar ditugu aktibazio linguistikorako espazioak. Horretarako, ezinbestekoa da gaitze soziolinguistikoa martxan jartzea (Izaro Arruti eta Sandra Pietrok egindako lana nabarmentzekoa da, han tresna asko agertzen baitira).

Gordeta nuen artikulua, oraindik ondu behar nuelako, oraindik findu eta txukundu behar nuelako (baina seguruenik lerrokada hori ukitu barik). Eta bat-batean neure eskuetara heldu zen Soziolinguistika ez da bidea izeneko artikulua, eta dena aldatu zen, lehengo artikuluak galdu zuen zentzua eta goitik behera aldatu-edo izan nuen buruan. Baina nagiak harrapatu ninduen eta bere horretan utzi nuen, zirriborro eternoen karpean.

Eta, joe, berreskuratu gura nuen soziolinguistika ez da bidea izeneko artikulua. Izan ere, ni izan naiz soziolinguistika hezkuntzan txertatu behar dela behin baino gehiagotan aipatu duenetako bat. Eta bat nator oro har artikuluak dioenarekin (irakasleen gaitze soziolinguistikoarekin batik bat), eta bat nator soziolinguistika ez dela bidea ideiarekin.

Baina … soziolinguistika domestikoa bai da bidea (bale, nik erdi asmatutako kontzeptua da, baina balio du, balio duenez). Eta artikuluaren egileek ere bat egiten dute (eurentzako hori soziolinguistika ez bada ere), ze aditu zer taula proposatzen duten ikasleekin lan egiteko:

Soziolinguistika ez da bidea