Dramaz mozorroturiko komedia-sozial irregularra

Atalak: Pelikulak, Zinemaldia 2016

Lehenik eta behin, Igelak filmaren generoa zehaztea gustatuko litzaidake. Bai, genero zehaztugabetasun hori izan litekeelako filmaren ahulezia handiena. Ikuslea non kokatu behar duen ez jakiteak, erabat nahasi dezakeelako. Aitortzen dut, agian, arazoa nirea izan dela, lerro hauek erabiliko ditut beraz, nire garuna txukuntzen laguntzeko.

Umore ukituak dituen drama-sozial bat dela pentsatuko dut. Badu trama dramatiko bat bai. Delitu ekonomikoengatik espetxeratu nahi duten Pello (Gorka Otxoa) banku bateko zuzendariaren ihesaldiari buruzko istorio bat, nahiko dramatikoa dirudi bai. Ez ba. Niri behintzat ez dit inongo une hunkigarririk sentitzeko parada eman. Noski! Hara bestea! Umore uneek samurtzen dutelako guztia! . Ados. Erosi egingo dut. Baina umore une horiek ez dira nahikoa indartsuak, ikusleen artean algara sortzeko, ezta gutxiago ere. Irribarre txiki batzuk bai, jakina, baina eskasak.  Umoreak, drama irensten duela iruditu zait, eta alderantziz.  Hau da, seriotzat hartu behar dugun guzti hori,  sinesgaitza iruditu zaidala eta barrea eragin behar zidanak aldiz, oso ahula eta antzua.
Bigarren konbinazio honekin saiatuko naiz: drama musikal bat dela pentsatuko dut. Antzeko zerbait gertatu zait hemen.  Hasierako tituluak eta pertsonaiaren hasierako egoera hori aurkezteko, Gatibu taldearekin grabaturiko bideoklip moduko bat erabiltzen du. Arraroa egin zait hasiera batean,  ez ohikoa, baina gustatu zait. Errekurtso polita eta erritmoa itsasteko elementu paregabea. Minutuak aurrera doaz eta  bat-batean, argumentu nagusiren erdi-erdian, beste bigarren abesti bat. Momentu horretan Hara! Beraz film musikal bat ikusiko dut, ederki! Nire garuna horretarako prestatu eta aurrera. Ah ez! musika ezabatu egin dela bat-batean,  oker nenbilen, ez da film musikal bat. Orduan…ei itxaron! Hori Doctor deseo taldeko Francis dugu “vamooos a engañarnos y dime mi cielo que esto va a durar siempreee” hara eta Natxo de Felipe…ze polita…ui…Polita bai, baina istoriotik erabat ateratzea lortu, pertsonaiak lekuz kanpo zeudela sentitu eta okerrena, gidoia noraezean zihoala sentiarazi naute. Bai, badakit musikarien irudi hori, esanahia duela. Alegia, beste jende asko bezala, kalean daudela, kale gorrian.  Entzuten diren kanta asko zuzenean gertatzeak, lotura hori duela. Baina hau zinema da, eta kontzeptu honek, nire ustez, filma gehiegi leuntzen du eta guztiz sinesgaitza bihurtu.
Azken aukera, erabat permisiboa izango naiz eta komedia-sozial bat dela pentsatuko dut, besterik gabe. Ez , generoaren kontua erabat ahaztuko dut. Ez diot generoari garrantzirik emango, baliteke ongi pasatzeko film bat besterik ez izatea.   Horrela bada, funtzionatu lezake. Baina umorea ez den guztia desegin egiten da guztiz.  Ikaragarri kostatu zait trama nagusia sinestea eta okerrena, pertsonaia nagusiarekiko enpatia maila hutsala izan da -naiz eta Gorka Otxoa beti bezala bikain dagoen-. Amaieran berdin zitzaidan harrapatzen zuten ala ez, egoitza horren barruan betiko geratuko ote zen ala “semeak” berriz azaldu behar zuen.  Eta horren errua,  nire ustez, dramaz mozorroturiko komedia bat delako da. Eta batez ere, paperezko mozorro hori kentzean, azpian oso gutxi aurkitzen dugulako. Alegia, barrearen azpian dagoen guzti hori, ikusleari erabat murtxikatua ematen zaiola. Ez dago interpretazio ala bigarren irakurketarako inongo aukerarik. Zineman, irudiak izan beharko lukeen indar hori, film honetan, hitz eta elkarrizketengatik irentsia izan da guztiz. Dena azken zirrikituraino dago esplikatua. Eta kontuan izanik, planteatzen den gaia oso mamitsua dela, sakontasun ikaragarria falta zaiola uste dut.
Dena den, zehaztasun arazo horiek alde batera utziz eta amaitzen joateko, ikusi beharreko filma dela esan nahiko nuke.  Bai, Patxo Telleriaren hirugarren film hau ikusteko atsegina delako eta 97 minututan, une nahiko entretenigarri bat bizitzekoa aukera eskaini didalako. Interpretazio egokiak  -aktore bikainez hornitzeak hori dauka-  ongi errodaturiko une musikalekin tartekatuz –erne! ea kameo guztiak harrapatzen dituzuen- eta irribarre txiki batekin amaitzeko abagunea eskaini didalako. Azken finean,  gure hizkuntza maitea pantaila handian entzutea, beti delako pozgarria.

Saila: “Zinemira”
IGELAK
Urtea: 2016
Zuzendaria: Patxo Telleria
Aktoreak: Gorka Otxoa, Miren Gaztañaga, Josean Bengoetxea, Gurutze Beitia, Mikel Losada, Maria Cruickshank, Iñaki Rikarte, Itziar Ituño, Javier Tolosa, Itziar Atienza, Ramón Agirre, Mikel Telleria, Asier Hernández, Elena Irureta
97 minutu.