Nola bizi seriezale amorratu batekin

Atalak: Sailkatugabeak, Telesailak

SERIEZALE AMORRATUOI, atal bat bestearen jarraian ikusteko egun osoa etxetik atera gabe egotea, normala iruditzen zaigu. Baita lagunekin edo familiakoekin genituen hitzorduei uko egitea ere, asteko atalari hutsik egin nahi ez diogulako. Walter white, Desmond, Mcnulty edo Tony Sopranori hurrengo astean zer gertatuko ote zaien ez dakigulako, lorik ere ez egitea. Edo gure telesail gustukoenak Emmy saria eramango duen ala ez jakiteko gaupasa luzeak egitea.
Guretzat “naturala” da, baina gurekin bizi den jendearentzat, –eta demagun 20 telesail batera ikusten ez dituztenentzat (hemendik aurrera “jende arrunta” deituko diegu)– zerbait arraroa edo ezohikoa da. Kondairak dio seriezaleak eta pertsona arruntak bizi litezkeela elkarrekin, badirela zenbait kasu munduan. Ez da erraza, baina ba omen daude.
Zaletasun kontrolaezin hori jasan behar duzuenon tokian jartzen saiatuko naiz, eta bide batez, ea gai zareten gure bitxikeriak ulertzen. Beheko iruzkinean zuen penak arindu behar dituzue, ziur nago terapia erabilgarri bihurtuko dela. Bide batez, elkarte bat sor dezakezue: “Kaixo nire izena Tamara da eta ni ere seriezale batekin bizi naiz”.
 

– Asteko egunik okerrena, guretzat hoberena…

Azkenean iritsi da astelehena”. Bai, aukera asko dago astakeria hori seriezale baten ahotik entzuteko. “Jende arruntari” erokeria iruditu arren, guretzat, astelehena egunik gogokoenetarikoa da. Argibidea oso erraza da: AEBetako hainbat telebista katek arrakasta handien duten telesailak igandeetan emititzen dituzte. Hori dela eta, astelehenetik aurrera dauz kagu ikusgai hemen. (The Walking dead, Homeland…). Astelehena, ustegabeko egun zoragarri hori.

 
– “Atal bat gehiago eta banoa lotara…”
Zenbat aldiz entzungo zenuen esaldi hau goizeko 2:ooetan? Berdin dio hurrengo goizean, 8:00etan esnatu behar izatea. Gupidagabeak gara. True detective en en maratoi baten erdian baldin bagaude, ea nor ausartzen den esaten telebistak hor jarraituko duela hurrengo egunean eta uzten dugun puntutik jarrai dezakegula. Atalak ikusi eta ikusi arituko gara atsedenik gabe, munduaren amaiera iristear egongo balitz bezala. Eta apokalipsia iritsi baino lehen, behar dugun lehenengo gauza atala nola amaituko den jakitea da. Soluzioa? Onartu, oherako bidea bakarrik hartu beharko duzue. Edo bestela esna eutsi leher egin arte, eta hurrengo egunean begi-zuloen kontrako krema erabili.

 
Elkarrekin ikusten duzuen telesail baten atala, bakarrik ikusteak, desleialtasun bezala kontatzen da.

Piper Chapman (Orange is the new black) kartzelara sartzeko zorian zegoela, bere mutil lagunari esaten zion bezala: “agindu iezadazu ez duzula MAD MEN ni gabe ikusiko…”  Azkenean senargaia tentazioan erortzen da eta atala bakardadean ikusten du, lehenago bere emaztearen erretratua tapatuz noski. “Lost” elkarrekin ikusten baduzue, atal bat zure kabuz ikusteak hondamendira eramango zaitu, eztabaida erraldoi eta kontrolaezin batera. Ezta bururatu ere!

 
– Bizitza soziala, zer da hori?
Telesailak ikusten inbertitzen den denbora, beste edozeri eskaintzen ez zaion denbora da. Momentuz lan egitea beharrezkoa da guztiontzat. Bestalde, badaude zeregin saihestezin batzuk, lo egitea adibidez. Beraz denbora hori beste nonbaitetik “lapurtu” behar da: bizitza sozialetik. Zuk, pertsona arrunt horrek, esango duzu: “Eguraldi bikaina dugu, joango al gara lagunekin paseatzera?” Gure erantzuna: “Sons of anarchy ikus- ten ari naiz eta Jax Teller Irlandesekin tratua ixteko zorian dago, benetan uste al duzu gogoa dudala horretarako?”

 
– …nondik ateratzen duzu denbora hainbeste telesail ikusteko?

Eta zuek, pertsona arruntek?! nondik ateratzen duzue denbora egunero 2 garagardo horiek hartzeko? eta bizilagunarekin txutxu-mutxuka ibiltzeko? eta PlayStation 4 ra jolasteko? Nazkatuta gaude, esaldi hau behin eta berriz entzuteaz! “Pertsona normalentzat”, telesai bat ikusteko garaian: edo asperraldiak jota daude, edo sekulako euri zaparrada ari duenez ezin dira atera ere egin (batzutan hau ez nahikoa, tsunami edo tifoi bat gehitu beharko genioke ekuaziora). Azken finean, ezer hoberik egiteko ez daukazuenean jartzen zaretela telesail bat ikusten alegia. Ba seriezaleontzat honek ez du berdin funtzionatzen. Gure hobby edo zaletasunen parte da, beraz behin etxean egonda eta minutu libre batzuk  izanda honi eskeintzen dizkiogu. Eta ez telefonoz hitz egitera ,beheko tabernara jeistea, divinity ikustera edo bizilagunarekin txutxu-mutxuka ibiltzera, ados?

 
 
 
Jarrai ezazu (gutxienez) ikusten dugun telesail bat, elkarrizketetatik kanpo geratu nahi ez baduzu behintzat..
Lagunekin zaudenean, elkarrizketa telesail baten ingurukoa bada eta kasualitatez jarraitzen ez baldin baduzu, estralurtar sentituko zara. “Ikusi al duzu True Detective-n plano zoragarri hori?”. “Ezin dut sinistu ere egin Breaking bad nola amaitu den…”. Elkarrizketa hauen guztien parte sentitu nahi baduzu, egin dezakezuen gauzarik hoberena gutxienez telesail horietako bat jarraitzea da. Bestela zertaz hitz egin zenuen mundu guztia “Game Of  thrones-en ezkontza gorria” aipatzen zuen birtartean?

 
 
– “…gogoratzen, Simpson telesailanan, Homerrek…?”
Ohartuko zinen, bizitzako edozein une, telesail baten egoera edo sekuentzia konkretu batekin konparatu daitekeela. Seriezale batekin bizi bazara etengabean entzungo dituzu erreferentzia hauek: Lost, The Wire, Breaking Bad, Soprano, Friends… Baina bada telesail bat guztien gainetik, inspirazio iturri bezala erabiltzen dena: Simpson telesaila.-atalak hainbeste errepikatzeak zerbaitetarako balio beharko zuen-. Eta ez bakarrik konparazioen bidez. Badira hainbat esaldi eta esamolde seriezaleen egunerokoan itsatsirik daudenak: “Nere ogitartekoa nahi dut, nere ogitartekoa nahi dut…”Ahalegindu zarete, baina ez duzue ezer lortu, ondorioaz.. ez zaitezte gehiago ahalegindu.”...”Entsalada bateeekin, ez du ezer konkistatzen…”

 
– Azpitiuluak gora…azpitituluak behera

Astelehena, zure telesail kuttunaren atala eta dagozkion azpitituluak prest dauzkazu. Etxeko sofa erosoan etzanda zaudete biak. Mantarekin goxo goxo estalita. 15 min jardun dituzue posizio egokiak aukeratzeko. Urrutiko kontrolagailua esku artean hartu eta “play” botoiari sakatu diozue. Hasierako tituluak. atala hastear dago. Bi protagonistak hizketan hasten dira eta… ZAS!!! azpitituluak!!!! ez daude sinkronizatuak!! Ahotsa alde batetik! testua bestetik! hondamendia!zorigaitza!apokalipsia! Momentu horretatik aurrera hasten da Homeroren odisea, baina zure etxe barruan. Berriz ordenagailura, azpititulu berrien bila. Buelta sofara. Deskuiduz aurreko atalaren azpitituluak jarri dizkiozu. Eztabaida, haserreak…beranduegi da, ez dago atzera bueltarik,  gaueko 23:30 ak dira eta nazka nazka eginda oherako bidea hartu du.

 
Orain zuen txanda da. Aipatutako adibideekin islatuak sentitu al zarete?  Hasieran esan dudan bezala,  zuen penak arindu behar dituzue, ziur nago terapia erabilgarri bihurtuko dela.