Gurpilen gainean… gurpilpean

Atalak: Uncategorized

Istripua jasan duen bizikleta.

Datu bonbardaketa handia jasaten dugu egunero. Hedabideek zenbaki saltsa izugarriak eskaintzen dizkigute: Gerra-istripu-ezbeharretan hildakoak, zaurituak, ez dakit zein putrek lapurtutako euroak, Gibraltarreko tximu kopurua, krisiaren ondorioak, H1N1 sukarraren zabalkundea, immigrante gaiztoen eta delinkuentziaren arteko lotura objektiboki erakusten duten grafikoak… Hainbeste zenbakiren artean igeri egiten ikasi dugu, eta nekez sentitzen dugu itolarririk, zenbaki horien tentakuluak urrun sentitzen ditugun bitartean behintzat. Zenbaitetan, ordea, itsaso kolpeek bete-betean eman eta oreka gal dezakegu. Halakoxe zerbait gertatu zait, lau egunetik behin Espainiako errepide eta hirietan txirrindulari bat hiltzen dela irakurri dudanean.

RACE erakundeak eman du datu horren berri. Lau eguneko hildako bat. Eta hiru ordu eta erdiro zauritutako txirrindulari bat. Orotara 89 ziklista hil eta 2.500 baino gehiago zauritu ziren 2007an. Beldurtzeko moduko datuak dira, errepideetan zenbat txirrindulari –eta auto– dabiltzan ikusita, norbaitek hainbesterako ez dela pentsatuko duen arren.

Mendiko bizikletan ibiltzen nintzen orain arte. Errepidera pasa naiz aurten, koadrilako globeroek bultzatuta batetik, eta gauza berriak probatzeagatik bestetik. Ez dut kilometro gehiegi egin, 1.500 inguru, bi gurpileko fundamentalistentzat gutxiegi, ziur. Batez ere garraio publikoan bidaiatu dut orain arte, pazientziaren mugetan dantzan, ordutegi zitalen atzaparretan preso. Autoan askoz ere gehiago bidaiatzen dut orain, ahalik eta gutxien, hori bai, eta nahiko mantso, lau gurpileko fundamentalistentzat mantsoegi, ziur. Gutxiegi, mantsoegi. Denbora izan dut, hala ere edo beraz, txirrindulari-gidari bezala zer sentitu eta zer erreakzio kontrajarri eduki ahal diren ikusteko.

Presaka bizi gara. Nahi dugun lekura azkarrago –eta erosoago– iristeko ditugu kotxeak, eta izorratu egiten gaitu txirrindulari talde baten zuzendari-autoa bihurtzeak. Erraz aurreratuko ditugu batzuetan, baina konplikatuagoa da beste zenbaitetan. Halakoetan urduritzen hasi eta segurtasun eta gizabide arauak bide bazterrean lagatzen ditugu aparkatuta. Ez dugu segurtasun tartea errespetatzen, bozinak astintzen ditugu, oihuka hasten gara, txirrindularien gurpilak miazkatu eta bolante-mugimendu zakarra eginez aurreratzen ditugu. Ez denok, noski, eta ez beti, baina ziur noiz edo noiz, gaizto jarrita, txirrindulari bati atzetik emateko –nahi beste zentzutan– gogoa izan duzuela.

Nik ez dut zalantzarik, istripuen kasuan, errudun nagusiak autoak dira. RACEren datuek hori diote gainera. Txirrindulariak aurreratzean gidarien %72k ez du segurtasun distantzia (1,5 metro) errespetatzen, %56k ez du abiadura moteltzen eta ziklistek lehentasuna duten kasuetan, gidarien %44k ez diete pasatzen uzten. Baina egia da ere txirrindularien maniobra zenbaitzuk istripu arriskua areagotzen dutela. Errepidean dabiltzan ziklistek profesionalen pare ibili nahi dute batzuetan, eta abiadura ez moteltzeko gai dira semaforoak gorrian igaro, stop seinaleei jaramonik ez egin, kontrako bidera pasa, bide estuetan elkarri aurreratu edo maldan behera autoen atzeko matrikulari itsatsita joateko.

Badira beste gauza batzuk kontuan hartu beharrekoak, ezusteko erorketak eta, baina arretaz eta gizalegez jokatuta, ziur errepidean hildako txirrindularien kopurua erruz murriztuko litzatekeela. Bi aldeoi dagokigu hori lortzea.