Zebraren argi-ilunak

Atalak: Komiki kritikak

New Orleans, 2007. Ilargi betea. Soldatapeko bi hiltzaile beltzen arrastoari segika ari da polizia. Haietako bat atzeman dute. Bigarrenak, ordea, ihes egitea lortu du, gauerdian azala zuri bilakatu baitzaio tupustean…

Giza Otsoa bezalako mito klasikoak literatura beltzarekin edo Quentin Tarantinoren zinemarekin elkartzen diren bidegurutzean kokatzen da Zebra efektua, komikiaren kontrazalean irakur daitekeenez. Gustuko ditut literatura beltza, Tarantino basatiena, haren umore sasikumea; esaterako, isla duena esklabotza ardatz duen Django Unchained-eko eszenarik surrealistenetako batean: Ku Klux Klaneko kideak kaputxen erabilgarritasunaz eztabaidan hasten direnean. Adibide hau ekarri dut, hain justu esklabotzarekin lotutako hariak agerian uzten dituelako Harkaitz Canoren eta Iñaki Gonzalez Holgadoren istorioak, historian atzera egiten duen neurrian, protagonistetako batek jasandako metamorfosiaren iturriaren bila.

Eta bai, badu Tarantino ukitua, bereziki bi hiltzaileen ofizio-estetikari dagokienean: traje elegante, gorbata beltz eta eguzkitako betaurrekoek Reservoir Dogs edota Pulp Fiction gogoangarrien atmosfera irudikatzen dute. Hasiera bortitz baten ondoren, ordea, izaera hori diluitu egiten dela sentitu dut, amaiera aldean berreskuratzeko. Tartekoa da asebete ez nauena. Bidean fotogramak galdu dituen filma iruditu zait Zebra efektua, potentzial handiko istorioaren trailerra balitz bezala, printza ederrak eskaintzen dituena, baina erabat mamitu gabea.

Nire sentipena da, berriro diot. Hasierak engantxatu egin nau, eta narrazioak bukaeran ematen duen bira geniala da, garai modernootako esklabotzaren kritika barne. Horra heldu arteko bideari, ordea, orrialde batzuk falta zaizkiola iruditu zait, tartekatzen diren istorioek gorputz sendoagoa behar balute bezala.

Zebra efektua Ikastolen Elkarteak plazaratu du. Txalo zaparrada merezi duen Xabiroi aldizkarian argitaratu zuten lehendabizi, hasi eta buka egiten ziren dozena erdi kapitulutan banaturik. Loturik daude atal guztiak, belaunaldiz belaunaldi atzera egiten duen hariaren bitartez, baina uste dut kapitulu autokonklusibo bezala planifikatzeak baduela harremanik aipatutako sendotasun –jarraikortasun– ezarekin.

Pena dut aho zapore gazi-gozoarekin geratu izanagatik, Canoren gidoiak potentzialtasun handia baitauka, ez soilik komikirako, baita film baterako ere, adibidez. Istorio originala da, hausnarketarako bide berriak irekitzen dituena. Nola jokatuko zenuke zuk, ustekabean zure azalaren kolorea aldatuko balitz?

Canok eta Holgadok elkarlanean egin duten bigarren komikia da. 2008an suspensezko Piztia otzanak plazaratu zuten, Travis amnesikoaren istorioa ardatz duen lana.

Estreinako komiki hura ez dut irakurri. Ez daukat, beraz, Zebra efektuarekin alderatzerik, ez gidoiari, ezta Holgadoren marrazkiei dagokienean ere.

Trazu argiko irudiak dira Holgadorenak. Orrialdeko 6-8 bineta erabiltzen ditu, lehendabiziko partean erritmoa bizkorragoa den arren, bineta txikiagoen erabileragatik. Argi-ilunen –kolorearen– erabileratik harago, ikuspuntu edo plano aniztasunak erakarri du nire arreta –ze ona den billar mahaiko eszena!–, bide batez esanda, Piztia Otzanak komikiaren azaleko bertigo sentsazioarekin lotura duena.

Izenburua: Zebra efektua

 

Egileak: Harkaitz Cano (gidoia) eta Iñaki G. Holgado (ilustrazioak)

 

Urtea: 2013

 

Argitaratzailea: Ikastolen Elkartea

 

Neurria: 31 x 22,5 (azal gogorra)

 

Orrialdeak: 48 (koloretan)

 

Prezioa: 13-14 euro.

 

Facebook: www.facebook.com/xabiroi