Dopina: Raul Portilloren positiboa eta martxa zikloturisten atzealdea

Atalak: Uncategorized

Ez nituen Raul Portillo eta Jose Antonio Larrea euskal “ziklistak” (ejem!) ezagutzen. Portillo munduko txapeldun da beteranoen M40 mailan –errepideko lasterketa eta erlojuaren kontrakoa irabazi zituen 2018an–, eta Larrea ere hainbat probatan nabarmendu da M30 mailan –2016an Espainiako txapelketa irabazi zuen–. Portillok, halaber, Quebrantahuesos zikloturista martxa (ejem!) ezaguna “irabazi” (ejem!) zuen iaz. Bada, biek positibo eman –EPO baliatu zuten, El Correoren arabera– eta zigortu egin ditu dopinaren aurkako euskal agentziak.

Portilloren positiboak auzitan jarri du berriro master mailako kirolaren errealitatea / JOAN SEGUIDOR

Hainbat jenderi, baita ziklismoa praktikatu edo jarraitzen duenari ere, entzun eta irakurri diogu albisteak “harritu” egin duela. “Zer nezesidade dute amateurrek horretrako?!”.  Niri, harritu nauena da hainbat jenderi horrelako albisteek harritzea. Nezesidadea, ba ez dakit, esaten da dopatzen den kirolariak bi helbururekin egin ohi duela: dirua irabazteko, edota lortutako balentriengatik txaloak jaso eta egoa elikatzeko. Pentsatzen dut bigarren horretatik gehiago dutela bi protagonistek, baina auskalo.

Iban Vegak Joan Seguidor blogean dioenez, master mailako ziklismoa haren amak ere ez du ezagutzen. Duela 20-30 urte, lagun koadrila bat joaten bazen erdipurdiko lasterketa batera oinarrizko ekipamenduarekin eta ongi pasatzeko helburuarekin, orain biltzen da jende “gaixo” bat 18 urterekin erakutsi ez zuen anbizioarekin. “Jubeniletan zipitzik ere ibiltzen ez zirenak, bihurgune eta iskina bakoitzean hortzak estuturik pasatzen direnak orain, profesionalak direla pentsatzen dutenak, agian egun batean hala zirela amestu zutelako, baina izan gabe. Vegaren hitzetan, pertsona batzuek –”zehazki zenbat diren ez dakit”– kalte egiten diote master mailako txirrindularitzari. “Ezin du horrela jarritu”, dio. Eta galdetzen du zein iritzi ote duten zigortutako ziklisten arerioek, nazkaturik egonda ere, inor seinalatu edo salatzen ez dutenak. “Non daude ahots kirikoak?”.

Zentzuzkoa da galdera, baina, zer nahi duzue esatea, “ixiltasun” horrek ere ez nau batere harritzen. Profesionalen artean positiboak haizatu izan direnean ere gauza bera. Omertá.

Tira, egoeraren absurduak eragiten duen auzolotsa-eta albo batera utzita, auziak eztabaida interesgarriak eragin ditu sare sozialetan, bereziki zenbait zikloturista martxaren izaerari tiraka. Horregatik idatzi ditut sarrerako “ejem!” horiek.

Quebrantahuesos martxaren irteera-gunea.

Albert Valero marketinean aditua da txirrindularitza eta triatloi diziplinetan. Bere txioak laburbiltzen du esan nahi dudana: “Ziklista batek Quebrantahuesos (QH) irabazi duela esatea arazoaren parte da. Martxa zikloturistetan, sailkapenak kentzearen eta norberari mezu elektroniko bat bidaltzearen aldekoa naiz, soilik zuk egindako denborarekin, zu zeuk soilik izan behar duzulako zeure arerio”

Respecto al caso de Raúl Portillo…

Decir que un ciclista haya ganado la Quebrantahuesos es parte del problema.

En las cicloturistas defiendo el eliminar las clasificaciones y enviar un e-mail con tu tiempo, sólo a ti, porque debes ser tu único rival.

— Albert Valero (@Albert_Valero) 2019(e)ko maiatzaren 8(a)

Oinarrian bat nator. QH “irabazi” izanaren inguruan erabat ados. Ez da konpetizio bat, beraz gisa horretako martxetan terminologia hori eta podiumak eta bestelakoak baztertzea hobeto. Auziak adar ugari du, ordea, Valerori erantzun dioten txiolari batzuen iruzkinek agerian uzten duten bezala:

@egarate: “Gogoan dut, duela urte gutxira arte, Flandria eta Liege bezalako lasterketen zikloturista-bertsioetan, soilik entregatzen zela papertxo bat, kontrol postuetan markatzen zizutena”.

@juleniturbe: “Presarik gabeko ziklismo bat dago, eta gero beste hau (…) Lehenbizikoa target erakargarriagoa da markentzat”.

@malaguilla: “Martxak negozioa dira. Gatz eta piperra kenduz gero hondoa joko lukete. Izatez, martxa kontrolatuak izen-emate mugatua dute. Nik, grupetan ateratzeko ez nituzke 50 euro ordainduko”.

@Albert_Valero: “Bitxia da, soilik Italian eta Espainian hartzen ditugu horrela. Gainerako lekuetan, martxetan parte hartzen duen jendearen helburua bukatzea da”.

@inagurru: “Ez dakit ados nagoen ala ez. Hiruko erregela aplikatuz, afizionatu mailako lehiaketa guztiak bertan behar utzi beharko  lirateke? Erregional mailako futbola, herri lasterketak, herri arteko pilota partidak… Ezetz uste dut. Zikloturistetan, erdi mailako kategoria bat egon beharko liztateke”.

@Albert_Valero (aurrekoari erantzunez): “Ez. Gauza bat dira lasterketak (ziklismoaren kasuan Master motakoak), eta beste bat martxa zikloturistak. Batzuetan lehiatu egiten da, besteetan ez luke behar”.

@inagurru (aurrekoari erantzunez): “Horregatik diot erdibideko mailarena. Ciclosportif Frantzian. Lasterketak, baina iraupen luzekoak; eta ez bi ordu eta erdi ziurkuito batean biraka aritzea”. “Bestetik, ez dakit zein zentzu daukaten helduentzat antolatutako lehiaketek, kirola edozein izanik ere. Baina antolatzen dira eta jendea joaten da, baita ni ere”.

Ez dakit zuek zein iritzi duzuen. Nik behin egin dut QH, duela urte mordoxka bat jada, gehiegi sufritu gabe amaitzeko helburuarekin (inoiz ikusi badituzue hankak depilatu gabeko bizpahiru tipo, horietako bat lasterketa hasi aurretik zigarroari ufaka, litekeena da gu izatea). Lortu nuen helburua. Nire atzetik gehienez 300 lagun helmugaratuko ziren, baina ni kontentu, azken kilometroetan taldetxo baten buruan errelebo bat eman eta han ozta-ozta mantentzen zen bati gel bat oparitzeagatik. Gainerakoan, paisaiak, giroa, antolaketa… oroitzapen ona dut. Sailkapenak-eta, bost axola, nik nirea egin nuen. Ziur parte-hartzaile ugarik duela iritzi bera. Baina, berriro joango banintz? Ziur, hasteko, denbora hobetzen saiatuko nintzatekeela, edo lagun-taldekoei luzaroago eusten, edo… Uste dut pizgarri horiek politak direla, eta beharrezkoak hein batean. Kontua da noiz eta zergatik heltzen garen muga ustez logikoak haustera eta autoestimua elikatzearen truk erokeriak egitera. Ez dakit. Ez daukat martxen kontu hau guztia “konpontzeko” formula magikorik, ezta inondik ere, baina birplanteatu behar direla, hori ziur. Birplanteatu behar den bezala dena delako kirol martxa, erronka, apustu, desafio… lau haizetara zabaltzen ditugun kazetarion jarduna. Esan nahi dut kirol markak gain-dimentsionatu egiten ditugula maiz. Ni aurrenekoa.

Info gehiago:

Gonzalo Vicente kazetari eta entrenatzailearen txioa:

Pues le he mandado este mensaje al tal Raúl Portillo.

Basta ya.

Estamos hartos de tramposos. pic.twitter.com/lW7Ik2dFDn

— Gonzalo Vicente (@TzaloVS) 2019(e)ko maiatzaren 7(a)