Selma eta Anya, Maite eta Vera

Atalak: Komiki kritikak, Komikiak

Maite Gurrutxagaren ‘Habiak’ eta Vera Brosgolen ‘El fantasma de Anya’ komikiak, bi irakurgai gomendagarri.

Balkanetako gerra atzean utzita, Euskal Herrira heldu den erizain bosniarra da Selma, Habiak komikiko protagonistetako bat. Abiadura Handiko Trena haren lurretatik pasatzen dela-eta baserria galdu duen Simon zaharra zaintzera etorri da.

Anya gazteak institutua ez du oso gustuko. Begiko duen mutilak ez dio jaramonik egiten, bere abizen errusiarra ahoskaezina da eta, pentsatzen duenez, soberan dauzka kilo batzuk. Eskolatik bueltan zulo batera erori eta Emily izeneko mamua ezagutu du… Halaxe abiatzen da El fantasma de Anya komikia.

Maite Gurrutxaga amezketarrak sortu du Habiak. Vera Brosgol errusiarrak El fantasma de Anya (jatorrizkoan Anya’s ghost). Emakumeak protagonista, emakumeak sortzaile. Ez da ohikoa, ez behintzat nire kasuan, elkarren segidan emakumezkoek sinatutako bi komiki (eder) irakurtzea. Horregatik ekarri ditut goiburura haien izenak. Agian, etorkizunean normalagoa izango da, baina gaur gaurkoz…

Habiak

Dejabu panpin laborategiaren Gizona ez da txoria antzezlana du abiapuntu Habiak liburuak. Txalapartak argitaratu du, euskal komikigintzaren –nobela grafikoaren– aldeko apustuari segida emanez, Komikeri blogeko lagunek nabarmendu duten moduan.

Selma erizain bosniarra, hirira behartu duten Simon zaharra eta txoriak, hegalak, hegan egin nahia. Deserria, lurra, sustraiak, giza harremanak, laguntasuna. Hitzez baino, marrazkien, koloreen bitartez adierazten diren sentimenduak. Antzerkia, komikia, poesia. Pauso sosegatuz –baina etenik gabe– egiten du aurrera istorioak, eta horrek parada ematen du Maite Gurrutxagaren akuarela eta arkatzez marraztutako ilustrazioez sakonago disfrutatzeko: kapituluen tonua markatzen duten koloreak, ikuspegi aldaketak… eta azal gogordun edizio zaindua. Irakurtzea merezi duen margolana da Habiak.

– Komikiaren fitxa, argazkiak eta aurkezpeneko bideoa, Txalapartaren webgunean.

El fantasma de Anya

Vera Brosgol-en istorioa sinple samarra da, eta marrazkiak ere ez dira oso deigarriak. Orduan, zergatik irakurri? Ez dakit zer den, baina badu harrapatzen zaituen zera bat… Izan daiteke pertsonaia nagusiaren gizatasunagatik, bere amets, lotsa, beldur eta abarrekin; edo umore kolpeengatik; zulo beltzean topatu duen mamuari darion misterio ukituagatik… Edo trazu argiko zuri-beltzeko marrazkien estilo xalo baina bereziagatik, pertsonaien bizitasunagatik… ez dakit.

Agian, komiki irakurle amorratuenek pentsatuko dute nerabeei zuzendutako “beldurrezko” ipuina besterik ez dela. Niri ere ez zait “maisulana” iruditzen, komikiaren azalean Neil Gaiman idazle ingelesak dioen moduan, baina ezuste atseginak gordetzen dituen istorioa da.

Zenbait irakurlek diote cartoon estilo zaindu eta polita erabiltzen duela Brosgolek, animaziozko filmak gogora dakarzkigun estiloa. Izan daiteke, baina batzuetan herren egiten duela uste dut, pertsonaiak eta paisaiak –testuingurua– bi parte desberdin balira bezala agertzen dituela, batzuk bestearen gainean itsatsita baleude bezala.

– Komikiaren fitxa, Norma Editorial (gaztelaniaz) eta Alter Comics (frantsesez) argitaletxeen webguneetan.