BURUA VS BIHOTZA

2019-07-06  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Burua VS bihotza beti borroka berean eta beti berdina gailendu: sentipenak, emozioak, barne indarrek ezin arrazoiak kontrolatu.

Arrazoia maiz hasarratzen da bihotzarekin, uneoro kontraesanean aurkitzen direlako, norberarentzat etikoki hoberena den hori sentipenak egitera bultzatzen gaituen horren arteko talka. Ideiak eskuetatik ihesi eta bitartean errailak sutan, akelarreak eraikiz. Aske baina lotuta, ahul eta indartsu, aldi berean.

Zer, nola, noiz, egin? Aurrera pauso bat eman eta atzera bi, ezerezaren norabidean galdu, norbera aurkitu arte, aurkituz gero. Barnera begiratu eta hausnartu, aldaketak beldurgarriak direla ohartuz, eta burua lanean, etengabean, ideiak arrazoituz eta bihotzarekin haserre, inoiz ez baitu hau irabaztea lortzen, baina etsi gabe gorputzari behar duen indarra emanez betiere aurrera joan eta eroriz gero, zutik erortzeko, edota altxatzeko.

Denborak dana sendatzen duela esaten dio bihotzari baita bitartean arrazoiari ekiten uztea garrantzizkoa dela ere, orbainak ez daitezen sakondu, ez daitezen azaleko/errailetako marrazki bilakatu.

Sentitzen, pentsatzen eta egiten duguna omen gara, horrek guztiak baldintzatzen omen du gure bizitzaren ibilbidea. Baina nola asmatu zer den egokia? Zenbat aldiz estroputz egin harri berberarekin?

Erantzunik gabe berriro ere, bizitza kontraesan hutsa delako.

Nahiz eta askotan lurrera jauzi, eramaten utziz, barneari kasu eginez eta zenbaitetan arrazoia erabiliz egiten da noranzkoa, ezagutzen gara gu geu.

Edo ez.

ZER DA ETA NOLA ULERTZEN DUGU ASKATASUNA?

2019-05-17  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Pertsonok, askotan izugarrizko ohitura dugu askatasunaren inguruan hitz egiteko, norbanako gisa askeak garela esanez.

Aurrekoan, lagun batzuekin nengoela gai hau atera eta batek galdetu zidan: baina… zer da askea izatea? Une batean isilik eta pentsakor geratu ostean, libre sentitzea zela erantzun nion, libre, zure balio eta printzipioei jarraituz, libre, zure izatea azaleratuz, libre, nahi duzuna eginez.

Egun batzuk igaro dira solasaldi hartatik eta oraindik ere galderak nire burua astintzen du: zer da norbanako askea izatea? Benetan aske sentitzen naiz? Askea naiz? Nola ulertzen dugu/dut askatasuna? Gartzelan izan al daiteke aske? Sexualitatea bultzatzeko garaian, askatasunez bizitzen al dut? Gizarteak baldintzatzen nau aske izateko garaian? Bizitzeko dugun moduak askatasuna eteten al digu?…

Urteetan zehar libre sentitu den pertsonatzat jo dut nire burua, nahiz eta ohartu naizen une batzuetan (hausnartu ostean kontzienteki esaten dut) aske izateari utzi diodala, naizen hori alde batera utzi dudalako.

Norbanako gisa uneoro aurkitzen gara besteetan pentsatzen (zer esango ote duten nik nahi dudana egiten badut), gizarteak ezarri dizkigun jarrera egiturak barneratuak ditugulako eta gizarteak berak jarrera askeak zanpatzen ditugulako.

Inkisizio garaian sorginak deituriko emakumeak sutan erre zituzten adibidez, gizarteak ezarritako egitura desegituratzen zutelako. Emakume aske, sexualak eta zoriontsuak zirenak, akelarreetan batzen zirenak. Harrez geroztik, emakumeok gure sexualitatea mugatzen dugula esan dezaket.

Zenbaitetan, ez diogu nahi eta sentitzen dugun horri kasurik egiten, aurretik aipatu dudan guztiak eragina izaten duelako guregan. Honek, geure gorputzak zein desioak ez azaleratzea bultzatzen gaitu, kanporatzeko behar hori izatetik gure buru zein gorputzari baimen guztia kentzera arte.

Nik, pertsonalki, aspalditik egiten dut niretzako eta nire kriterio bakanetik “egokia” den hori: nire pentsamendu zein sentipenei lehiala izatea, betiere naizen hori kanporatuz. Eta kuriosoa da, hau egiten dudanetik ezberdina naizela behin eta berriz entzun dudala.

Agian hor dago gakoa, ezberdin izateak eta sozialki onartua ez eoteak hainbeste beldurtzen gaituela ezkutatu egiten garela, kate motzean loturik.

Oraingoan, gonbidapen bat luzatuko dizuet. Aurretik idatzi ditudan lerro eta hausnarketa honi buelta pare bat eman eta zeuen iritziak nirekin partekatzearena, hain zuzen. Denon hausnarketekin elikatu eta hazi egiten naizelako.

Inor ez da ilegala

2019-02-07  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Ahanzturaren olatuek kontatu digute zenbaitek isiltzen duten hori. Bertan aurkitutako bizi gabeko gorpuek zenbat duten esateko, zenbat zuten bizitzeko.

Olatu indartsuenean dago gordea, arimetan, borrokatzeko grina, bizitzeko gogoa, itxaropen oihua, dena galdua. Nola da posible bizi berri baten bila datozen/zentozenen arimek baliorik ez izatea? Itsasoa ere haserre dago, hondoratuta dauden horien indarra damarki bere baitan, bai eta bere gain egoera kaxkarrean aurkitzen diren haur, ama, aita, pertsona… horien bizien indarra ere. Lurraren aurka talka egitean, olatu bortitzek harkaitza hausten dute bizia galdu duten horien oroimenean, paretetan idatziz askoek isiltzen dutena.

Denbora. Gizakiok sortu dugun eta hainbeste balio ematen diogun hori, zenbaitek itsaso gainean igarotzen dute ilusio, itxaropen eta bizi berri baten bila. Inoiz jarri al zara pentsatzen zeinen gogorra izan behar den zure jaioterria alde batera utzi eta beste toki batera joan beharra izatea? 16 urte izan eta kamioi baten azpian kilometroak egitea, “patera” baten gainean noraezean joatea hilabeteetako seme edo alabarekin, zure aldamenekoa nola hiltzen den ikustea , bizi horrek besteentzako baliorik ez duela ohartzea… ito sentipena, itota egon gabe.

Lana eta dirua kentzera datozela pentsatzen duzun horri zera galdetzen dizut, zu prest egongo al zinateke prezio hori ordaintzeko? Zu eta zure senideen bizia jokoan jartzeko? Batzuetan ez ote dugun errazegi hitz egiten galdetzen diot neure buruari…

Bizitza duin baten bila etortzen dira pertsona hauek, beraien herrialdeetan ez dutelako. Iraultza batengatik dana galdu dutelako, jateko ere ez dutelako, familia lagundu behar dutelako, edota beraien bizitzak etorkizun bat izateko, baina badakizue zer aurkitzen duten? Ukazioa. Iritsi eta lehenengo gauza kartzelaratzea izaten delako (iristea lortzen dutenak, noski), lana izateko mugatuta daudelako, bertan bizitzeko eskubiderik ez dutelako (dokumentazioa ez dutenak ilegalak dira), instituzioetan babesik gabe daudelako, eta gainera bertan bizi direnen aurreiritziak pairatzen dituztelako.

Gaur egungo gizartean nabarmen azaltzen den eta hedabideek islatzen ez duten errealitatea da hau. Hor aurkitzen dira Siriako errefuxatuen artean adibidez, gutxienez 32 haur hil dira, baina berdin zaigu, ez da gure haurretako bat, zulo baten barruan erori dena.

Harrigarria iruditzen zait batzuen bizitzak zer-nolako balioa duten eta besteenak baliorik ez izatea, eta horretaz gain aurreiritziak izan eta hauek epaitzea. Nik askotan pentsatzen dut, egoera horretan ez nintzela gai izango itsasoa zeharkatzeko, kamioi baten azpian etortzeko, edo dena delakoa. Eta zu? Gai izango zinateke?

Berri Txarraken letra batek esaten duen bezala….

“Mundua obretan dago baina guk ez dugu ezer apurtu, eta euria ari du, euria, baina guk ez dakigu nork. Eta haizea haserre dago, baina ez dakigu norekin, eta itsasoa? Itsasoa ere haserre dago, eta izen pare bat okurritzen zaizkit, baina isildu egingo naiz demokraziaren izenean”.

Entzuteaz nekatu zara? Gu, bizitzeaz.

2018-12-19  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Maddi naiz eta 25 urte ditut. Azken egun hauetan entzun izan dugun albistean pentsatzen jartzen jarri eta Laura ni neu izan nitekeela pentsatzera iritsi naiz.

Emakume bezala nik ere sentitu izan eta sentitzen dut beldurra kaletik nijoanean, ni ere urduritu naiz zenbait gizonen begiraden artean, ni ere babestu naiz giltzekin, ni ere korrika sartu naiz etxera nire atzera begiratuz, ni ere beldurtu naiz gaueko iluntasunarekin, ni ere txiki egin naiz kaleko bakardadearekin, ni ere…

Ez dut imajinatu ere egin nahi zer sentitu duen bere bizitzako azken uneetan emakume honek (bera bezala hil direnak ere ez), ez eta bortxatua izan den emakume batek, erasotua izan denak edo dena delakoa, emakume izate hutsagatik. Ez dut imajinatu ere egin nahi gure errealitatea dela pentsatze hutsak ikaratzen nauelako.

Askotan, hedabideak edota (in)justizia berak zalantzan jartzen gaitu, dugun janzkeragatik, gauean bakarrik ibiltzeagatik, gizon batean konfiantza sentitu eta berarekin joateagatik, edota gure izateko formarengatik. Zenbaitetan ematen duenez errua geurea dela sentiaraziz.

Aurrera begira jartzen naizenean eta azken urtean eman izan diren kasuak burura etortzen zaizkidanean ohartzen naiz emakumeok babesik gabe aurkitzen garela, oraindik ere zenbaitek guregan botere guztia dutela pentsatzen dutelako, honen aurrean ezer egiten ez delako, heziketa emakumeen jarreretara bideratzen delako (eta ez zenbait gizonen jarreretara), baina batez ere, errua geurea dela sinestarazten saiatzen direlako.

Nire bizitzan atzera egin ondoren ohartu naiz parrandara ateratzen naizela, zenbaitetan etxera bakarrik joan izan naizela, edan egin dudala, mini-gonak eta eskoteak jantzi ditudala, askotan jarrera errebeldea eduki dudala, ikasketetan gainbeherak izan ditudala, mutil ezberdinengan konfidantza izan dudala. Eta zer?

Ez nik, ez Laurak, ez Dianak, ez Nagorek, ez la manada kasuko emakumeak, ez inork ez dugu merezi hau. Ez dugu merezi gure bizitza beldurrarekin igarotzea, gure gorputzak objektutzat hartzea, edozer gauza esateko eskubidea dutela pentsatzea, sexualki bortxatzea, erasoak etengabeak izatea, eta are gutxiago gure bizitzarekin amaitzea, emakume izate hutsagatik. EZ DUGU MEREZI.

Bihar, ni Laura bilakatzen banaiz zera eskatu behar dizuet, ez bakarrik emakumeei, pertsona den pertsona orori baizik: borrokatu. Borrokatu legeak aldatzeko, gizartea beste modu batera hezteko, beldurra xahutu eta aske bizitzeko. Baina batez ere borrokatu horrelako gizasemeak akabatzeko.

Entzuteaz nekatu zara? Gu bizitzeaz.

Zauden lekuan zaudetela, zuekin gaude eta zuekin eta zuen izenean borrokatzen jarraituko dugu.

Zoriontasuna jomuga.

2018-09-24  //  Indarra  //  Iruzkinik ez

Egunak joan egunak etorri, ohartzen naiz zeinen garrantzitsua den gure burua maitatzea.

Zenbaitetan, ez dugu gure burua behar bezala epaitzen. Alderdi negatiboei begiratzen diegu (gehietan fisikoa jarriz hizpide), edota bizitzak bere horretan jarraitzea ahalbidetzen dugu, nahi dugun hori garen edo ez ahaztuz.

Ez da erraza izaten barne gogoeta bat egin eta guretzako beharrezkoak diren aldaketak egitea, askotan gure beldur eta bizipenak azaleratzea suposatzen duelako. Honek “arazoak” alde batera uztea ekartzen du, eramaten dugun motxilaren zamaren pixua aldagaitz bilakatuz.

Honek guztiak, sozialki ere badu eragina, gure buruarekin gustora ez egoteak edota hau ez maitatzeak, besteei laguntza ematerako garaian mugak izatea ekartzen duelako “nik ezin dut laguntzarik eman, nik laguntza behar badut”.

Aldaketak beldurtu egiten gaituzte, eta hauek ez ematearren bere horretan jarraitzen dugu, egunerokotasunean ditugun “arazo” txikiak gaindituz, baina barnean dugun hori guztiz ahaztuz.

Denok izaten ditugu gorabeherak geure bizitzekin, denok izaten ditugu arazoak (potolo zein txikiak), denok izaten ditugu aldaketak… baina denok ez dugu hauei aurre egiteko barne indar berdina.

Bizitzan zehar emozio ezberdinak igarotzen ditugu, eta gure jomuga zoriontasunera iristea dela esan dezaket, baina garbi daukat zoriontasuna ez dela beti pozik egotea, ez dela onartuak izateko gure izakera alde batera uztea, ez dela gure arazoak ez gainditzea. Zoriontasuna, triste egotea ere bada, haserre egotea… zoriontasunera ez gara iristen beti pozik aurkitzen garelako, imajinatzen al duzue poztasunak dakarren energia gastuarekin egunero pozik egotea? Lehertuta egongo ginateke. Pairatzen dugun sentipen bakoitzari erantzun bat ematea dela esan dezaket, hauei aurre egiteko dugun modua.

Azken urteotan hori egiten ikasten ari naizela esan dezaket, nire buruari bai, baina batez ere nire bihotzari zer moduz aurkitzen den galdetuz, barnera begiratu eta hau zaintzen saiatuz, emozio ezberdinei aurpegia jarri eta nire gorputzean duten eragina pairatu eta aztertuz. Gutxinaka, honi guztiari aurre egiteko tresnak sortzen ari naizela esan dezaket, eta honek zenbaitetan lur jota egotera bideratu nau, argitasuna ikusteko iluntasunean bizitzen jakin behar delako.

Askoz hobe sentitzen naizela esan dezaket, nire burua maite dudala sentitzen dut. Nire burua gehiago ezagutzen eta maitatzen ari naiz hau egiten dudanetik, akatsetatik hasi eta ditudan alderdi positiboetan indarra jarriz. Barnea zaindu, sentimenduak ezagutu, ditudan akatsak identifikatu eta aurre egiteko tresnak sortzean arazoak gainditzeko tresnak sortzen ditudalako.

Beti izango dugu arima eta gorputzaren arteko lehia, eta gure barnera begiratzeak hauen arteko oreka bat bilatzea esan nahi du, besteekiko dugun jarreretan ere aldaketak sorraraziz: enpatia gehiago, entzute aktiboaren garapena, besteen gorputz zein arimak maitatzeko aukera, etab.

Eta zuk, inoiz pentsatu al duzu gustora zaren? Maite al duzu zure burua?

BELDURRA, POZOIAREN OSAGAI!

2018-09-17  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Txikitatik erakusten digute nola joan behar dugun jantzita, nola izan behar garen gizartearen aurrean, baina batez ere nola jokatu behar dugun gizonezkoen parean.

Badirudi, guk geuk zaindu behar dugula geure burua, sozialki onartuta dagoen horren harira, hau da, ez da gizonezkoak emakumearengan duen jarrera aztertzen, emakumeak izaten duena baizik.

Uneoro jasaten ditugu gure gorputzarekiko erasoak, gure gorputzak nolakoak izan behar diren esaten/erakusten digutenetik, eraso fisikoak gertatu arte (zenbaitetan heriotzan amaitzen direnak), gu izanik epaituak garenak.

Agresio sexualak jasateaz gain, horren jatorria gure janzteko moduagatik, gure jarrera irekiarengatik… dela jasan beharra izaten dugu, nahikoa izango ez bagenu bezala objektutzat hartzen digutenean. Badaude, adibidez sexualki lan egiten duten emakumeak bortxaketa baten aurrean babes eskubiderik ez dutela pentsatzen dutenak.

Eraso sexual baten aurrean hedabideak ere gure jarrera desegokiak zein diren eta izan beharko genituen “egokiak” adierazten dizkigute, minigona janztea gizonezkoentzako probokazioa dela esanez adibidez. Gainera, biktimaren bizitzeko moduan murgiltzen dira, “La Manada”ko kasua datorkit burura: Lehenengo, pertsona batzuengan konfidantza izateagatik izan zen epaitua eta bortxatua (fisikoki zein administratiboki) izan ostean, bere bizitzarekin jarraitzeagatik epaitu zuten.

Hedabideek biktimaren bizitza hizpide hartzeak entzuleak garen emakumeok beldurra areagotzeak dakar, azken finean (in)justiziaren barnean babesik ez dugula ikusi eta sentitzen dugulako.

Horretaz gain, gure egunerokotasunean erasoak oso barneratuta izanen ditugu, zenbaitetan honen inguruan hausnartzen hasi arte ez baikara ohartzen gu ere erasotuak izan garela. Nahiz eta, hausnarketak egiten ere gertatzen jarraitzen diren. Honek, gure bizitzaren zenbait alorretan oraindik beldurra izatera bultzatzen gaitu: etxera bakarrik joateko orduan, autostop egiterako garaian (ez dugu egiten), talde batean danak neskak izatean… Bestalde, gizonezkoenpean egotera bultzatuz: etxera bidean mutil baten laguntza badugu lasaiago gaude, autostop mutil batekin egiten dugu, talde batean mutilen bat badago “babestuak” gaude… Arazoa gurea dela sinestarazten digute, sistema patriarkatu honek emakumeak etxean eta zaintza lanetan nahi dituenean, gure bizitza gizonezkoen baldintzapean egitea nahi dutenean.

Geroz eta indar gehiago hartu, geroz eta beldur gehiago sartzen saiatzen dira, pausoak atzera eman ditzagun, horregatik, guztiagatik ez da soilik erasotzailea den gizonezko indibiduala salatu behar, ikasitakoa desikasi eta desegituratzea ere beharrezkoa bilakatzen da, sistemak bere boterea aberasteko ezarri izan dizkigun balioak suntsituz, emakume izate hutsagatik erakusten dizkiguten jarreretatik hasita maskulinizazioaren hondamendira arte.

Sorginok bateratuta jarraituko dugu eta beldurra pozoietarako osagai bat besterik ez da izango!

Ez BETI da EZ!

Ezin dut askea izan.

2018-04-26  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Ezin dut askea izan kaleetatik oinez nabilenean.

Ezin dut askea izan parrandara irteten naizenean.

Ezin dut askea izan minigona jartzen dudanean.

Ezin dut askea izan eskotea eramaten dudanean.

Ezin dut askea izan pertsona aunitzekin muxukatzen naizenean.

Ezin dut askea izan aurpegia margotzen dudanean.

Ezin dut askea izan bi bular izatean.

Ezin dut askea izan emakume naizenean.

Ezin dut askea izan…

Hori bai, nire askatasuna emakume izate hutsagatik mugatzen duten horiek, aske izan dezakete.

Ni epaituko nautelako, eta ez beraiek.

Nire bertsioa jarriko dutelako zalantzan, eta ez beraiena.

Ni eta beste emakumeok kondenatuko gaituztelako, eta ez beraiek.

Ukitzeko eskubidea izango dutelako, ni probokatzen joateagatik.

Bortxatzeko eskubidea izango dutelako kaleetatik bakarrik joateagatik, pertsona aunitzekin muxukatzeagatik, parrandara irtetzeagatik, bi bular izateagatik, EMAKUME IZATEAGATIK,

Eta nik… onartu egin behar dut? Beldurrarekin bizi behar dut?

Bada garaia beldurra aldez aldatzekoa, ez dugu onartuko! Bortxatzaileak gartzeletan usteltzeko ordua da!!!

Altxa gaitezen injustizien aurka!

http://www.argia.eus/albistea/errudun-jo-dituzte-sanferminetako-bost-bortxatzaileak

Nik ere maite zaitut.

2018-02-20  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Amorrua, tristura, hasarrea.

Ekai, joan zaren unetik, hutsune izugarria nabaritu dut nire barnean, zurekin batera, nire zatitxo bat ere joan delako. Gogorra izan bada ere, ez dakizu zeinen ondo ulertzen zaitudan, zeinen ondo dakidan bizi izan duzuna, guk ere etxean bizi izan dugulako.

Gorrotatzen dut, psikiatra batek zehaztu beharra izatea zer zaren/diren zu bezalako pertsonak, baita honen arabera zure bizitza baldintzatzea, hormonak ez baitzaizkizu garaiz iritsi. Gorrotatzen ditut errespetu faltak, zarena/garena izateagatik jasandako eraso guztiak, fisiko zein psikologikoak. Gorrotatzen dut gizartearen ezjakintasuna, aro “aurrerakoi” honetan hain “atzerakoiak” izatea. Min ematen dit gertatu zaizuna, barnean, errailetan.

Zure bizitza borrokak eraman du, eta badakizu zer Ekai? Niretzako eredu bihurtu zara. Eredu azken uneraino ausarta izan zarelako, eredu, borrokatu duzulako, eredu zu zarena azaldu duzulako, eta hori, hori ez da erraza Ekai, gizartearen barruan dauden estereotipo horien aurka joatea oso zaila da, jendeak ez zaituelako ulertzen, ez onartzen eta okerrena, ezta errespetatzen ere, baina hala ere hor egon zara jo ta su borrokan, joatea erabaki duzun arte.

Zure aitak esan bezala, zure joanarekin gizarteak galdu du, gizarteak galdu du borroka, gizarteak galdu du miresmena, gizarteak galdu du dena. Ezin delako horrelakorik onartu, ezin dugulako hau urte gehiagoz jasan, nazkatuta gaudelako horrelako uneak igaro behar izateaz, hain latzak direnak.

Gauza bat esan nahi dizut mattea, zure borrokarekin guk jarraituko dugu, hemen azpitik zure arima sentitzen dugu eta zure izenean dena emango dugu, gizarte askeago bat izateko eraikitzen ari garen bide hori tinko jarraituz, bide berriak gehitzen, aniztasunean koloreztatuz, atzetik datozen guztiei bizitza errazteko, eta zuri gertatu zaizun hau inoiz inorri ez gertatzeko. Nahiz eta ez ezagutu Ekai, nik ere Maite zaitut.

Duintasunez.

2017-10-05  //  Ebidenteegia, Gure herria  //  Iruzkinik ez

Euskal herritar gisa, badakit zer den gure hizkuntza maitatzea, zer den hemengo kultura mirestea, zer den herrialdearen identitateaz harro egotea. Baina, euskal herritar gisa badakit zer den gure historia ezabatu nahi izatea, errepresio hitzaren osotasuna bizitzea, gure herritarrak kriminalizatzea, eta are gehiago gure herrialdearekiko dugun maitasunaren ondorioz ematen ditugun pausoak zapuztea ere.

Badakit, hedabideetan egoten den manipulazioa (hemen gertatutako gertuena Altsasuko gazteen kasua dugu) eta Espainiak hauetan hartzen duten irudia zein den: “Espainia estatu demokratiko bezala, honen batasuna babesten du, legediari eutsiz, eta konstituzioa errespetatuz” hori defendatzen duten herritar guztiak ontzat joko dituzte. Beraien normaltasun horretatik kanpo ateratzen garen oro “terrorista, independentista, ezkertiar” hitzez epaitzen gaituzte, Espainaren batasunarekin amaitu nahi dugula leporatuz, edota legedia oldartzen dugula esanez.

Espainiko gobernuak manipulazioaren bitartez helarazten dituen hitz horiek sinesten dituzten horiei zera esan nahi dizuet: euskal herritarrek erabakitzeko eskubidea nahi dugu. Honek ez du independentzia esan nahi, baizik eta gure etorkizunak zein bide hartu behar duen erabaki nahi dugu, “estatu demokratiko” baten menpe aurkitzen garenez, eta berriro errepikatzen dut badaezpada ere, estatu DEMOKRATIKO baten menpe, eskubide guztia dugu horretarako, ESKUBIDE GUZTIA.

Euskal herritarrok gure herrialdearen identitatea defendatu nahi dugu, hau azalerazi, bertan murgildu, eta bertan amestu. Hizkuntza, hezkuntza, instituzioak, kultura, osasuna… gureak diren horietan gure modura jokatu nahi dugu, herritik eginak eta herriarentzako eginak. Eta horregatik borrokatu egingo dugu.

Estatu espainolaren jazarpenaren aurretik, guk gure historia izan dugu, eta zuek izan zarete lapurtu izan duzuenak, ez eskatu arren, orain Espainiako batasuna defendatzea.

Kataluniarekin berdina gertatu eta gertatzen ari da, bi herrialde, historia ezberdin baina aldi berean berdin batekin, sentimendu izugarri bat, beraien  kabuz egiteko gaitasuna eta gogoa, edo behintzat beraien herrialdearentzat hoberena zer den erabakitzeko ESKUBIDEA. Gogorarazten dut “estatu DEMOKRATIKOA”/ESKUBIDEA (ez dakit hitzen koherentzia aurkitzen duzuen).

Milaka lagun atera dira egun haueetan kalera, milaka lagun erabakitzeko eskubidearen alde. Espainiko estatuak azaldu duen errepresio eta oldarkortasun poliziala dela eta, lagun gehiago atera dira hauen alde borrokatzea. DUINTASUN izugarria erakusten ari dira, elkartasunaren esanahia gardentasun osoz azaltzen ari dira kaleetan ikusten den jendetzarekin. Baina horregatik erasotuak izan dira, beraien herrialdearen etorkizunaren aukeraketa defendatzeagatik zauritu dituzte, beraien sentimenduei ez zaie jaramon egin, beraiek benetan nahi dutenaren inguruan ez da elkarrizketarik sortu, ez da aukerarik eman, Espainaren batasuna herritarren gainetik ezarri da, poliziaren jazarpena gailenduz.

Ez dezagun ahaztu Espainiak estatu demokratikotzat duela bere burua, demokrazia hitzak herritarrak erabakitzeko eskubidea izatea dakarrenean berarekin. Beraien interesetarako konstituzioa aldatu dela ere gogorarazi nahi dut, Franco garaian hautatutako erregearen semea dutela orain erregetzat.

Diktadura batetik gatoz, eta garaiak aldatu dira, bai, mozorrotzen ikasi dute, lehenago bizitzen genituen garaiei demokrazia izena ezarriz.

Nik, ozenago esan dezaket baina ez garbiago: GURE HERRIALDEAK= GURE ERABAKIAK! GORA HERRI ASKEAK! VISCA LA TERRA LLIURE!

BELDURTZEN NAIZ.

2017-08-25  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

NIK BAI.

Nik badut beldurra.

Beldurtzen naiz telebista piztu eta Bartzelonan gertatu denaren inguruko albisteak entzuten ditudanean, hauek, geroz eta gertuago sentitzen ditudanean.

Beldurtzen naiz boterea duten horiek balio moralez hitz egiten dutenean, baita gerra etengabean aurkitzen garela ikustean ere.

Beldurtzen naiz boterearen norgehiagoka, pertsonen eskubideak baino garrantzitsuagoak direnean.

Beldurtzen naiz gertu bizitzen dugun arte erreakzionatzen ez dugunean, edo erreakzio hauek xenofoboak direnean.

Beldurtzen naiz “zibilizazioa” deitzen diogun horretatik armak saltzen direla jakiten dudanean.

Beldurtzen naiz gizartearen bilakaerari erreparatzen diodanean, humanitatea txikitua aurkitzen dela sentitzean.

BELDURTZEN NAIZ.

Humanitatea txikitazen ari gara.

Alderdiak geroz eta bereiztuago daude, gainera, lan egiten dute are eta banatuago egoteko. Etika, balioak, morala, errespetua… berekoiak bilakatu dira, kolektiboki ikusi ordez, norbanakoen interesetan oinarrituak aurkituz.

Beldurtzeko modukoa da bai, sortzen ari garen/sortuta dagoen, gizartea aztertzen badugu, pertsonak eta hauen eskubideak ahazten ditugula ikustea. Beldurtzeko modukoa da, erosotasuna injustizia guzti hauen gainetik egotea. “Boteretsuenak” edo geure gainetik dauden horiek beraien aberastasunean soilik pentsatzea, herria eta benetan sufritzen dugunok kontuan izan gabe, eta gu ixilik geratzea.

Eta bai, tristea bada ere, ez gara beldurtzen gertaera hauek urruti ikusten ditugunean, errefuxatuei gertatzean. Guretzako “gu bezalakoak” diren horiei gertatzen zaienean/zaigunean bakarrik ikaratzen gara.

Baina ez, edozein kolore, edozein kultura, edoizein ohitura… izanda ere, denok gara pertsona eta denok gara botere norgehiagokaren biktima.

Herriak sufritzen du, estatuak aberastasunari begiratzen dion bitartean.

Londres, Bartzelona, kabul… denok herritar, denok biktimak.

Nahikoa da, ez dut beldurrik izan nahi. BAKEAN BIZI NAHI DUT!