Filologo baten erantzuna
Xirika
aldizkarian artikulu bat argitaratu nuen maiatzeko zenbakian. Blogera ere ekarri nuen delako
artikulua. Kontua da artikulu horri filologo batek, Oihana Lujanbio Begiristain
izeneko batek, erantzuna eman diola Xirikan bertan. Aldizkarikoei eskatu diet
artikulua hona ekartzeko asmoarekin. Ez dakit Oihanak irakurriko duen blog hau
(ez dakit esistitzen denik dakienik ere), baina hala bada, eskerrik asko
erantzunagatik.
Normalizaziorako
alderdi linguistikoak bigarren mailakoak dira (nire artikulua, pdfan ere).
Bigarren
mailarik gabe, lehenik ez. Eta orain? (Oihana Lujanbioren erantzuna).
Oro har, ados nago ni ere Oihanak planteatu
duen arazoarekin. Baina neurean jarraitzen dut, gaur eta hemen kontu linguistikoetan
tematzea zorakeria da. Onartzen dut, hala ere, gaitza, oso gaitza dela corpus
eta estatusa erabat bereiztea, baina nik lehentasunei buruz ari nintzen, eta
horrelako ariketak (mentalak badira ere) egitea ezinbestekoa da errealitateari
behar bezala haginka egiteko.
Bestelako ekarpenak ere ondo tratatuak eta
ondo etorriak izango dira, duda barik.
Ohartxo bat, Txerra. Txarto ipini duzu zeure artikuluaren esteka (blogekoa).
Corpus vs. status horretan boteprontoan. Oso zabalduta dago euskara “zaindu beharreko altxorra” definitzen duen ikuspegia, kalterako batzuetan.
Eta seguruenik filologo eta soziologoen arteko hartu-emana falta izan da sarritan.
Estekarena konponduta. Eta komunikazio faltarekin ados, erabat ados. Altxorra dela eta ez dela, ni AEK-k aipatzen duen altxor horrekin geratzen naiz. Zaindu beharreko altxorrei museo kiratsa darie-eta.
Zaindu eta ongi zaindu beharrekoa gainera. Utziko al dugu geure gogoa hiltzen? Museokoa oraindik ez, baina hemendik gutxira, estatu librea izan ezean eta estatus askoz ere errepresentagarriago bat izan ezean, hizkuntza galdua. Eta geure bilobek sekta infernuzko baten partaide… edo beraien hizkuntzaz lotsaturik… praktikotasuna da eguneroko ogia… adi!!
Bai, praktikotasunari egin behar diogu bidea. Horretarako, zirrikituak ireki behar ditugu, eguneroko bizimoldeetan jardun. Horrek zerikusia du Fishmanek aipatzen duen gertuko komunitatearekin. Gertuko komunitate horretan indartu behar dugu euskararen erabilera, harreman horizontaletan batez ere. Besteetan ere bai, baina horiek lehentasunezkoak izan behar dute.
Txerra, bloga ezagutzen dut orain. Milesker nire ohartxoa kontuan hartzeagatik!
Eskerrak zuri, Oihana. Eta gura duzunean hartu parte blogean eta kritikatu, ondo etorria izango da zuk esandakoa-eta. Hurren arte.