Yeknemilis

Atalak: Tosepan

Garabidek antolatu duen Aditu titulua amaitu berri da eta Eskoriatzan egin da ekitaldi horren agurra. Aurton inoiz baino parte hartze handiagoa izan dut, batez ere, Cuetzalandik Liz eta Mica etorri direlako. Lizekin hainbat batzar eta topagune izan ditut, Hazin, Eikan, Leintz-Gatzagan, Markinan, Bilbon edo Arrasaten. Gainera, Garabidek antolatutako mahai-inguru batean parte hartu dut, emakumeen ahalduntzea eta hizkuntzen biziberritzearen inguruko elkarguneak bilatzeko prozesuan.

Baina ez hori bakarrik. Aurton, gainera, Lizbethen tutore izan naiz. Lan handia egin du eta gaurko posta bere lanetik ateratako berba batzuekin osatuko dut.

Lizek galdetzen du bere lanean zeintzuk diren bere hizkuntzari eusten dioten praktikak. Iruditzen zait galdera ere hemen egin dezakegula eta gure buruari galdetu zeintzuk diren euskarari eusten dioten praktikak (eta zelan egin praktika horiek orokortu eta zabaltzeko). Galdera horri egoki erantzutean datza gure geroaren zati handi bat, nire ustez.

Bestetik, berak honako baieztapena egiten du: “gure hizkuntzen biziberritze eta indarberritzearen alde lan egitea hizkuntza horiek hitz egiten dugun pertsonen ahalduntzearen alde lan egitea ere bada”. Bat nator, baina gehiago esango nuke: gure hizkuntza hitz egiten dugunon ahalduntzearen alde lan egiteak dakar gure hizkuntzen biziberritzea eta indarberritzea.

Azkenik, berak esaten du ezinbestekoa dela yeknemilis-a lortzeko (biziera ona) hizkuntza gutxituetako hiztunok ahalduntzea. Eta bat nator, erabat, izan ere, askotan biziera ona definitzeko aldagai materialei baino ez zaie kasu egin eta beste aldagai batzuk ere hartu behar dira kontuan, hizkuntza kasu.

Eta, berriro, hau esan gurako nuke: Aditu ikastaro honetan ni batez ere aritu naiz ikasten, irakastearen plantak egiten nituen bitartean.