Irakurgaiak: Autopsiarako frogak (Koldo Izagirre)
Idazle
batek printzipioz berari ez dagokion errekan sartu du hanka, eta nire
ustez freskura ekarri du. Pentsaraztea lortzen du liburuak eta ez da
meritu makala.
Ados
nago berak esaten dituen gauza askorekin. Baina guztiekin ez. Kritika
latzak egiten ditu, ezker zein eskuma: abertzaletasunari, inperialismo
linguistikoari, hizkuntza politikei eta abarri. Euskaltasuna babesten
du, oso ondo azaldu barik zer den (lerro artean ulertzen da ondo).
Eta
autodeterminazio linguistikoa aldarrikatzen du. Baina …. zelan
gauzatzen da autodeterminazio linguistikoa egunerokoan? Pertsona bezala?
Herri bezala? Euskaltzale bezala? Ez du hori azaltzen, nahiz eta
zantzuak ematen dituen.
Eta, azkenik, zalantza bat geratu zait: zer da euskalgintza bulegotua? Nortzuk osatzen dute(gu)?
Zure galderak irakurrita, Mikel Irizarren aspaldiko testua etorri zait gogora. Izagirrerena arrasto horretan ikusten dut.
Ondo izan.
Bai Martin, nire ustez hortik doa Koldo Izagirre, baina ez du horren argi eta zehatz bidea markatzen. Nire ustez, beti ere.